Είναι έγκλημα αυτό που γίνεται. Είναι παράλογο, έξω από κάθε σφαίρα δικαίου και συντεταγμένης πολιτείας που μπορεί ο κάθε πολίτης να απολαμβάνει δικαιώματα και να εκπληρώνει υποχρεώσεις. Είναι στα όρια της πιο νοσηρής έμπνευσης, του πιο σκοτεινού "μαυραγοριτισμού", είναι η κραυγαλέα αποτύπωση ενός εχθρικού κράτους που μπήκε για τα καλά στη δίνη ενός σκληροπυρηνικού ολοκληρωτισμού.
Κι από πάνω η μαύρη συκοφαντία, ο εξανθρωπισμός του τέρατος ή πιο κατάλληλα για την περίσταση, η «τερατοποίηση» του ανθρώπου. Και τι δεν ακούστηκε για την χθεσινή περίπτωση του Μιχάλη και τι δεν θα ακουστεί για πολλούς Μιχάληδες. Κακότροπος, κακοπληρωτής, μεγάλο-οφειλέτης του ενάμιση εκατομμυρίου ευρώ και άλλα τέτοια που όσο κι αν δεν είναι καθόλου αθώα, είναι τραγικά γελοία. Κι από κάτω, τροφή στην "φυλή των καναπέδων", κάποιοι λαίμαργοι των μέσων δικτύωσης να εξαπολύουν φραστικές επιθέσεις για τον άπληστο "μπαχτατσή" που έριξε έξω το... διαπλανητικό σύστημα της παγκόσμιας σταθεράς. Ξεχνώντας κόμματα που αλλάζουν ΑΦΜ, μεγαλοεπιχειρηματίες με εικονικές πτωχεύσεις, καρχαρίες που κολυμπούν ανενόχλητοι στα νερά κάποιας παράκτιας περιοχής του Ειρηνικού, με την αδιάλειπτη ανοχή μιας δημοκρατίας που στην ούγια της με θράσος ανιστόρητο συνεχίζει να αναγράφει "της αριστεράς και της προόδου".
Ο Μιχάλης όμως δεν είναι μόνος και δεν θα ναι ποτέ μόνος. Είναι εκείνο το περήφανο δάκρυ του που δημόσια ομολογούσε την πτώση ενός ανθρώπου με μια μικρή επιχείρηση σε μια επαρχιακή πόλη. Ταυτόχρονα όμως και το ξανασήκωμά του. Κι έγινε εκείνο το δάκρυ η πέτρα πάνω στην οποία οφείλουμε όλοι εμείς να "κρατηθούμε", να σκεφτούμε, να καταλάβουμε, να αποφασίσουμε. Είναι η πέτρα με την οποία θα αντισταθούμε. Για κανέναν μεροκαματιάρη άνθρωπο, για κανέναν γείτονα, φίλο, αδελφό, δεν μπορούμε από τώρα και στο εξής να σιωπούμε. Για κανέναν δεν μπορούμε να βλέπουμε τις πόρτες κλειστές μπροστά από το ηλεκτρονικό αυτό "έγκλημα" και να μην αντιδρούμε. Για κανέναν δεν μπορούμε να μην ξεσηκωθούμε όταν η περιουσία που απέκτησε από τον μόχθο του ή κληρονόμησε από τον παππού του, θα ξεπουληθεί από την τράπεζα σε τιμή ακριβώς ανάλογη του συνταγματικού εξευτελισμού ενός δημόσιου βίου που επιβιώνει με τις ίδιες μας τις σάρκες.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή μιας άλλης ευθύνης για τον κάθε έναν και την κάθε μια από εμάς. Έφτασε η στιγμή της ατομικής μας ευθύνης, που ενωτικά θα γίνει μαχητικά συλλογική. Ανεξαρτήτως ιδιότητας ή εμπειρίας, χωρίς σημαίες, πανό και στάμπες, με μόνη δύναμη τη ψυχή, την αλληλεγγύη, την πίστη μας στα δημοκρατικά ιδεώδη και τους κοινωνικούς αγώνες του λαού μας, οφείλουμε να ξαναφέρουμε τούτη τη γη στα μέτρα μας, στα μέτρα του ανθρώπου, στο ύψος των σημερινών περιστάσεων. Και να τα ξεπεράσουμε. Να δημιουργήσουμε έναν νέο τύπο HOME EREKTUS, που θα υπερασπίζεται τη γη, που θα παλεύει για το σπίτι και τη δουλειά του άλλου. Και σίγουρα μετά θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Και δεν χρειάζεται φίλε Μιχάλη να ευχαριστείς τους Κεφαλονίτες και της Κεφαλονίτισσες, το αντίθετο, εμείς σε ευχαριστούμε όχι (μόνο) γιατί μας έδωσες την δυνατότητα να ξαναβρεθούμε μετά από τόσα χρόνια, αλλά για εκείνο το περήφανα αγωνιστικό δάκρυ σου που ομόρφυνε το δικό μας σπίτι, τη δική μας γειτονιά, το δικό μας Αργοστόλι, τη δική σου (πια) Κεφαλονιά.
(Φαίνεται, ίσως, αρκετά περίεργο να εκμεταλλεύεσαι μια στήλη γνώμης που σου έχει απλόχερα δοθεί χωρίς κανέναν περιορισμό, για να γράφεις πράγματα, συναισθήματα και γεγονότα που έτυχε να σε αφορούν και που η καταγραφή τους δεν θα μπορούσε με τίποτα να διεκδικήσει βραβείο αντικειμενικότητας και αμεροληψίας. Καμιά φορά, όμως, πράγματα και πρόσωπα μας προσπερνούν. Όπως και τα γεγονότα. Και χθες, 25 Απριλίου του 2018, όλα όσα συνέβησαν στο Αργοστόλι, στάθηκαν πολύ πάνω από εμάς).
Σταύρος Αντύπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου