Η απόδοση εθνικότητας στο θάνατο και η οχύρωση των ανθρώπων πίσω από εθνικά σύμβολα, πίσω από εθνικά, θρησκευτικά και πραγματικά συρματοπλέγματα κρύβει πολύ βολικά την πραγματική φύση του πολέμου που διεξάγεται. Και ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μονομερής και ταξικός.
του Γιώργου Σαράντη
http://brigada.gr/
Λίγες ώρες μετά τα οδυνηρά γεγονότα του Παρισιού, μια πλημμυρίδα γαλλικών σημαιών κατακλύζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκατομμύρια άνθρωποι επιλέγουν να συμπαρασταθούν με τον τρόπο αυτό στο δράμα του γαλλικού λαού. Είναι όμως η εγκληματική αυτή ενέργεια που συνέβη ένα ζήτημα εθνικό; Είναι ορθή η οπτική που αντιλαμβάνεται το φαινόμενο του ισλαμοφασισμού ως πόλεμο μεταξύ του δυτικού και του αραβικού κόσμου, ως ένοπλη σύγκρουση αντίπαλων θρησκευτικών δογμάτων; Αναμφίβολα όχι.
Η απόδοση εθνικότητας στο θάνατο και η οχύρωση των ανθρώπων πίσω από εθνικά σύμβολα, πίσω από εθνικά, θρησκευτικά και πραγματικά συρματοπλέγματα κρύβει πολύ βολικά την πραγματική φύση του πολέμου που διεξάγεται. Και ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μονομερής και ταξικός. Το διεθνές Κεφάλαιο δεν διστάζει να σβήσει από τον παγκόσμιο χάρτη χώρες ολόκληρες, να ενσπείρει τον τρόμο σε άλλοτε ευημερούσες κοινωνίες προκειμένου να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο. Και στην προσπάθεια του αυτή χρησιμοποιεί όλα τα μέσα. Ένα από αυτά είναι και ο «δυτικοτραφής» ισλαμικός φονταμενταλισμός.
Η ίδια ιμπεριαλιστική κτηνωδία που κρύβεται πίσω από τις μαύρες κουκούλες των ισλαμοφασιστών, την ίδια ώρα πιλοτάρει βομβαρδιστικά που μετατρέπουν ιστορικές πόλεις σε μπάζα, στοιβάζει ανθρώπους σε σαπιοκάραβα στέλνοντάς τους ζωντανούς στον υγρό τάφο της Μεσογείου. Τα πνιγμένα παιδιά που ξεβράζονται στις ακτές δεν φέρουν πάνω τους διακριτικά εθνικής προέλευσης. Οι εκατόμβες των νεκρών που αφήνει πίσω του το τζιχαντιστικό έκτρωμα στη Γαλλία, στο Λίβανο και αλλού δεν παίρνουν μαζί τους στον άλλο κόσμο το διαβατήριο. Οι απώλειες στον πόλεμο αυτό δεν είναι παράπλευρες. Είναι μονόπλευρες. Και αφορούν στους λαούς που στέκονται εμπόδιο στα σχέδια των φονταμενταλιστών του κέρδους, λαούς που τους έλαχε να γεννηθούν και να ζουν πάνω από κοιτάσματα πετρελαίου. Αφορούν λαούς που μετατρέπονται σε έμμεσους χρηματοδότες πολεμικών επιχειρήσεων απέναντι σε κατασκευασμένους, ελεγχόμενα ανεξέλεγκτους εχθρούς.
Ο διαρκής φόβος και η ανασφάλεια, η συρρίκνωση των ελευθεριών και η κατάργηση των δικαιωμάτων, πολύ εύκολα καμουφλάρονται με το πέπλο των εθνικών διαχωρισμών. Η τυφλή πίστη σε επίγειους και ουράνιους θεούς ενσταλάζει στις ψυχές τυφλό μίσος. Γεννά τυφλούς ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι τα συρματοπλέγματα που ορθώνονται δεν κρατούν έξω τους «άλλους» αλλά μέσα τους ίδιους.
Στην εποχή που διανύουμε, ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Συνειδητοποιεί με το χειρότερο τρόπο τη σήψη της ίδιας του της υπόστασης από την αρρώστια του κέρδους. Η υπερίσχυση του μίσους, του εγωκεντρισμού, του ζώου εντός του ανθρώπου, προοιωνίζεται ένα μέλλον δυστοπικό, ένα μη μέλλον. Ο μοναδικός τρόπος για να μπει τέλος στην κτηνωδία, για να πάψει το αφύσικο να θεωρείται φυσιολογικό, είναι η ριζική αναδόμηση της κοινωνίας των ανθρώπων. Είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνίας νέας, ανοικτής, αλληλέγγυας, διεθνιστικής. Μιας κοινωνίας ταξικά συνειδητοποιημένης που θα οδηγήσει στο μοναδικό βιώσιμο μέλλον.
Το μέλλον της Ενοποιημένης Ανθρωπότητας.
του Γιώργου Σαράντη
http://brigada.gr/
Λίγες ώρες μετά τα οδυνηρά γεγονότα του Παρισιού, μια πλημμυρίδα γαλλικών σημαιών κατακλύζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκατομμύρια άνθρωποι επιλέγουν να συμπαρασταθούν με τον τρόπο αυτό στο δράμα του γαλλικού λαού. Είναι όμως η εγκληματική αυτή ενέργεια που συνέβη ένα ζήτημα εθνικό; Είναι ορθή η οπτική που αντιλαμβάνεται το φαινόμενο του ισλαμοφασισμού ως πόλεμο μεταξύ του δυτικού και του αραβικού κόσμου, ως ένοπλη σύγκρουση αντίπαλων θρησκευτικών δογμάτων; Αναμφίβολα όχι.
Η απόδοση εθνικότητας στο θάνατο και η οχύρωση των ανθρώπων πίσω από εθνικά σύμβολα, πίσω από εθνικά, θρησκευτικά και πραγματικά συρματοπλέγματα κρύβει πολύ βολικά την πραγματική φύση του πολέμου που διεξάγεται. Και ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μονομερής και ταξικός. Το διεθνές Κεφάλαιο δεν διστάζει να σβήσει από τον παγκόσμιο χάρτη χώρες ολόκληρες, να ενσπείρει τον τρόμο σε άλλοτε ευημερούσες κοινωνίες προκειμένου να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο. Και στην προσπάθεια του αυτή χρησιμοποιεί όλα τα μέσα. Ένα από αυτά είναι και ο «δυτικοτραφής» ισλαμικός φονταμενταλισμός.
Η ίδια ιμπεριαλιστική κτηνωδία που κρύβεται πίσω από τις μαύρες κουκούλες των ισλαμοφασιστών, την ίδια ώρα πιλοτάρει βομβαρδιστικά που μετατρέπουν ιστορικές πόλεις σε μπάζα, στοιβάζει ανθρώπους σε σαπιοκάραβα στέλνοντάς τους ζωντανούς στον υγρό τάφο της Μεσογείου. Τα πνιγμένα παιδιά που ξεβράζονται στις ακτές δεν φέρουν πάνω τους διακριτικά εθνικής προέλευσης. Οι εκατόμβες των νεκρών που αφήνει πίσω του το τζιχαντιστικό έκτρωμα στη Γαλλία, στο Λίβανο και αλλού δεν παίρνουν μαζί τους στον άλλο κόσμο το διαβατήριο. Οι απώλειες στον πόλεμο αυτό δεν είναι παράπλευρες. Είναι μονόπλευρες. Και αφορούν στους λαούς που στέκονται εμπόδιο στα σχέδια των φονταμενταλιστών του κέρδους, λαούς που τους έλαχε να γεννηθούν και να ζουν πάνω από κοιτάσματα πετρελαίου. Αφορούν λαούς που μετατρέπονται σε έμμεσους χρηματοδότες πολεμικών επιχειρήσεων απέναντι σε κατασκευασμένους, ελεγχόμενα ανεξέλεγκτους εχθρούς.
Ο διαρκής φόβος και η ανασφάλεια, η συρρίκνωση των ελευθεριών και η κατάργηση των δικαιωμάτων, πολύ εύκολα καμουφλάρονται με το πέπλο των εθνικών διαχωρισμών. Η τυφλή πίστη σε επίγειους και ουράνιους θεούς ενσταλάζει στις ψυχές τυφλό μίσος. Γεννά τυφλούς ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι τα συρματοπλέγματα που ορθώνονται δεν κρατούν έξω τους «άλλους» αλλά μέσα τους ίδιους.
Στην εποχή που διανύουμε, ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Συνειδητοποιεί με το χειρότερο τρόπο τη σήψη της ίδιας του της υπόστασης από την αρρώστια του κέρδους. Η υπερίσχυση του μίσους, του εγωκεντρισμού, του ζώου εντός του ανθρώπου, προοιωνίζεται ένα μέλλον δυστοπικό, ένα μη μέλλον. Ο μοναδικός τρόπος για να μπει τέλος στην κτηνωδία, για να πάψει το αφύσικο να θεωρείται φυσιολογικό, είναι η ριζική αναδόμηση της κοινωνίας των ανθρώπων. Είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνίας νέας, ανοικτής, αλληλέγγυας, διεθνιστικής. Μιας κοινωνίας ταξικά συνειδητοποιημένης που θα οδηγήσει στο μοναδικό βιώσιμο μέλλον.
Το μέλλον της Ενοποιημένης Ανθρωπότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου