«Το κόμμα είμαι ΕΓΩ»

Νομικά Ανάλατα

Γράφει ο Καρτέσιος

Ο κ. Τσίπρας δικαιούται πλέον να το βροντοφωνάξει. Πήρε ένα κόμμα του 4%. Εκμεταλλεύθηκε συγκυρίες, συνθήκες, τραγικές πολιτικές των κομμάτων εξουσίας, ιδεολογίες, απόγνωση, πολεμική στα μνημόνια, την Αριστερά, επαναστατικά τσιτάτα, συντρόφους, ψηφοφόρους και το έφτασε στο 36%.

  

Όταν η μετοχή πλέον έφτασε τόσο ψηλά, άρχισε να πουλάει. Ιδεολογίες, την Αριστερά, το «Όχι», τον πόλεμο στα Μνημόνια, τους συντρόφους και τους ψηφοφόρους. Όμως ήταν ήδη πρωθυπουργός. Και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία για τον κ. Τσίπρα. Να παραμείνει πρωθυπουργός και να μην τον αμφισβητεί κανείς.

Ενώ ήταν πρωθυπουργός έκανε νέες φιλίες. Τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ρέντζι, τον Μεϊμαράκη, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Βαγγέλη Βενιζέλο και γενικώς όσους δήλωνε ότι σιχαινόταν όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Επειδή όμως οι φιλίες στην πολιτική δεν είναι κι ό,τι γνησιότερο, αλλά κι επειδή ο κ. Τσίπρας εξαρτιόταν από τη ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ φοβήθηκε πως μία μέρα θα ενημερωνόταν ότι τα τρία αυτά κόμματα θα συνέχιζαν να τον στηρίζουν μόνο στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού ή κάτι ανάλογο κι ότι ο ίδιος θα έπρεπε να παραδώσει την πρωθυπουργία.

Αυτό δεν θα το επέτρεπε σε κανέναν. «Ο πρωθυπουργός είμαι ΕΓΩ». Κι έτσι, άνευ σοβαρού λόγου για τη χώρα πήγε σε εκλογές για να μη μπορεί να τον αμφισβητήσει πλέον κανείς. Ιστορικά, ίσως να είναι οι μόνες εκλογές που έγιναν αποκλειστικά για προσωπικούς λόγους.

Πήγε σε εκλογές ενώ είχε υποσχεθεί στον Μεϊμαράκη, στον Στ. Θεοδωράκη, στη Γεννηματά, στον Παυλόπουλο και στους πολίτες ότι δεν θα τους αιφνιδίαζε κάνοντας εκλογές. Και καλά έκανε. Όποιος θεωρεί ότι κόμματα και εντιμότητα χωράνε στην ίδια πρόταση είναι ευτυχής μέσα στην αφέλειά του.

Στην προεκλογική, όμως, περίοδο ο κ. Τσίπρας φόρεσε το τσεμπέρι της ζητιάνας γριάς και άρχισε τα παρακαλητά και τις ευχές. «Είμαι θύμα των Γερμανών, δώσε ό,τι μπορείς ψυχούλα μου κι εγώ θα φροντίσω να μην απολυθείς», «Είμαι θύμα του παλιού, δώσε μου μια ευκαιρία καρδούλα μου και θα σε βολέψω κάπου», «Έκανα λάθη αλλά θα τα διορθώσω, σώσε με αγαπούλα μου κι εγώ δε θα σε ξεχάσω».

Κέρδισε πάλι τις εκλογές και πάλι πανηγυρικά. Τόσο πανηγυρικά που δεν πιστεύω ότι το περίμενε ούτε ο ίδιος. Τόσο πανηγυρικά, που δεν ξέρω αν το ήθελε και ο ίδιος, καθώς τώρα δεν κινδυνεύει μεν από αμφισβητήσεις εντός του κόμματός ΤΟΥ, ούτε από εκβιασμούς συγκυβερνώντων, αλλά δεν θα διαθέτει και κανένα άλλοθι για την πολιτική που θα ακολουθήσει. Ίσως δεν το έχει και ανάγκη. Κέρδισε όλες τις μάχες που έδωσε με σκοπό το προσωπικό του όφελος. Είναι ο απόλυτος άρχοντας μέσα στο κόμμα ΤΟΥ, είναι ο ιδιοκτήτης. Επίσης είναι ο απόλυτος άρχοντας στο πολιτικό σκηνικό. Με ψέματα, αλαζονεία, υποκρισία, κοροϊδία έχτισε το αδιαμφισβήτητό του.

Στην πρώτη ευκαιρία θα πουλήσει και τον Καμμένο, αν κι αυτός δε ζητάει πολλά. Να ικανοποιεί τη στρατοκαυλίασή του θέλει και κάθεται ήσυχος. Σε λίγο θα πηγαίνει για μεσημεριανό σε Λέσχες Αξιωματικών. Δεν πειράζει, απλώς θα συνεχίσουμε να είμαστε μια χώρα με κυβέρνηση εθνικιστικής Αριστεράς που επιβραβεύει μπάτσους όταν σπάζουν χέρια 13χρονων. Για να το ζούμε αυτό, ίσως πει κάποιος, μάλλον το αξίζουμε. Το 62% του «Όχι» κάτω από εκείνες τις συνθήκες δεν μου επιτρέπει να το δεχτώ. Νομίζω ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει στο «γιατί ΣΥΡΙΖΑ;» μ’ ένα ανασήκωμα των ώμων και μ’ ένα «τι άλλο να ψήφιζα;».

Ο κ. Τσίπρας κατάφερε να πείσει τους πολίτες ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση παρά μόνο το μνημόνιο κι ότι αυτός θα μας το φορέσει με μεγαλύτερη τρυφερότητα από τους άλλους. Τα κόμματα που υποστήριξαν την ύπαρξη αντιμνημονιακής λύσης δεν έπεισαν. Κυρίως επειδή δεν είχαν να παρουσιάσουν κάποιο σχέδιο με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Επίσης, δεν είχαν κάποιον Τσίπρα με δάσκαλο Φλαμπουράρη. Οι πολίτες είναι κουρασμένοι. Από την πρόταση του κ. Τσίπρα «Θα εφαρμόσουμε αυτό το Μνημόνιο για να βγούμε από τα Μνημόνια» επέλεξαν να ακούνε το θα «βγούμε» και όχι το θα «εφαρμόσουμε».

Η είσοδος του Λεβέντη στη Βουλή δεν αφήνει κανένα περιθώριο ψευδαισθήσεων πλέον ούτε για την παραίτηση των πολιτών, ούτε για τον βαθμό παρακμής του συστήματος. Αυτή την παραίτηση μιας κοινωνίας και την παρακμή ενός πολιτικού συστήματος εκμεταλλεύθηκαν κι άλλοι ηγέτες που χαρακτηρίστηκαν «μορφές» και «χαρισματικοί» αλλά δεν είναι γραμμένοι και στις πιο λαμπρές σελίδες της Ιστορίας. Αυτό θα συμβεί και τώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με μία κοινοβουλευτική ομάδα πιο πιστή στον Ηγέτη ακόμη κι από την Ελβετική Παπική Φρουρά θα επιτρέψει στον κ. Τσίπρα να εξυπηρετήσει με άνεση τα συμφέροντα που τάχθηκε να εξυπηρετήσει και πηγάζουν από τη συμφωνία που υπέγραψε και θα την μάθουμε ολόκληρη τον Οκτώβρη.

Ίσως τελικά αυτό να κρύβει μια ελπίδα. Ότι φτάνοντας να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού θα ανακαλύψουμε ότι πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξουμε πάνω, γιατί απλώς πιο κάτω δεν θα υπάρχει τίποτα.