Επιμένουν να θέλουν να με εντάξουν κάπου

Αγαπητέ πιτσιρίκο,
Κουράστηκα. Κουράστηκα με όλους εκείνους που έχοντας προσθέσει «ταμπέλες» στην ύπαρξή τους, θέλουν να προσθέσουν και σε μένα. Γέμισε ο τόπος οπαδούς, και τους φοβάμαι τους οπαδούς. Τους τρέμω γιατί υποδηλώνουν περιορισμένους νους που καταλήγουν να είναι χειραγωγήσιμοι από κάθε μορφή εξουσίας.

    

Και επιμένουν να με ρωτούν, τι είμαι, με ποιους είμαι, μα δεν έχω απάντηση.

Δεν ξέρω τι είμαι. Ξέρω μόνο ότι δεν μου αρέσει ο κόσμος τους. Ξέρω ότι αισθάνομαι ότι δεν ανήκω πουθενά.

Δεν είμαι οπαδός καμίας παράταξης, ομάδας, προσώπου. Ναι, διαθέτω πολιτικές πεποιθήσεις μα αρνούμαι να σηκώσω οποιαδήποτε «σημαία» επιχειρεί να περιορίσει την κρίση μου, να καταστείλει την βούληση μου.Συνηθίζω να διαφωνώ, σχεδόν με τους πάντες, σχεδόν για τα πάντα, και είναι εξαντλητικό και απογοητευτικό συνάμα.

Με αηδιάζει ο φασισμός σε κάθε του μορφή· της πράξης, του λόγου, της ιδεολογίας, του συναισθήματος, της συνήθειας.

Με τρομοκρατεί η βία απ” όπου κι αν προέρχεται, όποιος κι αν είναι ο σκοπός που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί.

Με ντροπιάζει και με εξοργίζει η διάκριση των ανθρώπων βάσει χρώματος, εθνικότητας, θρησκείας, καταγωγής, σεξουαλικής προτίμησης, οικονομικής επιφάνειας.

Με δυσαρεστεί το ερώτημα αν αγαπώ την πατρίδα μου. Ναι, την αγαπώ, μα αγαπώ και τις πατρίδες όλου του κόσμου.

Με θλίβει η πραγματικότητα, μα αρνούμαι να αγνοήσω τον ανθρώπινο πόνο, και κάθε φορά που τον συναντώ καταρρέω.

Και, προκειμένου να σταθώ στα πόδια μου ξανά, υποχρεώνω τον εαυτό μου σε ένα κυνηγητό εντοπισμού σταγόνων ελπίδας. Και δεν έχει πάντα αποτέλεσμα. Και κάθε τέτοια φορά χάνω και ένα κομμάτι (αν έχει απομείνει κάτι) της πίστης που κάποτε διέθετα, στο οτιδήποτε, στον οποιονδήποτε, σε μένα την ίδια.

Με προσβάλλει η ελπίδα που κατασκευάζεται για να καθησυχάσει συνειδήσεις και με θίγει η πίστη στην υπόσχεση της επαναφοράς της αξιοπρέπειας μέσω της εφαρμογής οικονομικών μεταρρυθμίσεων.

Καμία λύτρωση, αν δεν εξασφαλισθεί η ελευθερία του πνεύματος, του λόγου και της έκφρασης. Καμία αξιοπρέπεια αν δεν αποκατασταθεί η δικαιοσύνη και συνεπακόλουθα η δημοκρατία.

Αυτή είμαι αγαπητέ φίλε, και αυτοί επιμένουν να θέλουν να με εντάξουν κάπου.

Πες τους λοιπόν, ότι, αν πρέπει οπωσδήποτε να με εντάξουν κάπου, μπορούν με βάλουν με τους τρελούς που αντιστέκονται ακόμα (χωρίς ελπίδα) να συμμορφωθούν με τη ζοφερή πραγματικότητα.

Ολιοάννα

(Αγαπητή φίλη, σε έναν παρανοϊκό κόσμο, οι μόνοι λογικοί είναι οι τρελοί. Καλά κάνετε και διαφωνείτε με όλους. Εγώ διαφωνώ και με τον εαυτό μου. Πολύ συχνά διαφωνώ με αυτά που γράφω. Θα σας πρότεινα να μην αποκτήσετε ποτέ αφεντικό. Διαφορετικά, θα πρέπει να το βουλώνετε και θα υποφέρετε. Ελπίζω και σας εύχομαι να μη συνηθίσετε ποτέ την ασχήμια γύρω σας. Αυτό παθαίνουμε μεγαλώνοντας: συνηθίζουμε την ασχήμια και γινόμαστε άσχημοι. Να είστε καλά.)    http://pitsirikos.net/