http://pitsirikos.net/
Καλησπέρα πιτσιρίκο.
Σήμερα βρέθηκα στο λιμάνι της Κω στα γκισέ, λίγο πριν φύγει το καράβι. Στην ουρά, με πλησιάζει ένας μετανάστης 20 χρονών περίπου, με σπαστά αγγλικά, μου δείχνει 50 € σε χαρτονομίσματα 2X20+10, και μου λέει με αγωνία: «OK for Athens?». «OK» του απαντάω νομίζοντας ότι είναι OK.
Μόλις πήγε στον γκισέ, δίνει κάποιο ταξιδιωτικό έγγραφο της αστυνομίας, ο υπάλληλος παίρνει τα 50 € και του λέει: «51 euro».
Τα παιδί γύρισε έντρομο και κοίταξε έναν συμπατριώτη του. Κατάλαβα ότι του έλειπε το 1 €.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, έβαλα το χέρι στη τσέπη και άφησα το 1 € στο πιατάκι του γκισέ.
Λυτρώθηκε. Με κοίταξε, λες και του είχα χαρίσει το καράβι.
Φεύγοντας και οι δύο από τον γκισέ, αφού με ευχαρίστησε, έτρεξε προς το καράβι και γύρισε και μου γέλασε.
Έχω χρόνια να δω άνθρωπο να γελάει έτσι. Ένας άνθρωπος που δεν είχε 1 ευρώ.
Σκέφτομαι ότι και εμείς δεν γελάμε πια. Γιατί;
Και εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο είναι η απάντηση.
Χαιρετισμούς
Σ.
(Αγαπητέ φίλε, η ιστορία σας μου έφερε στο μυαλό το σπουδαίο αμερικάνικο τραγούδι του ’30 «Brother, Can You Spare a Dime?». Θα σας πω κι εγώ για ένα γέλιο που θυμάμαι. Πριν από μερικά χρόνια, μια ομάδα μεταναστών προσπάθησε να περάσει τα σύνορα στον Έβρο. Μπήκαν σε ναρκοπέδιο, με αποτέλεσμα κάποιοι να διαμελιστούν και κάποιοι να ακρωτηριαστούν. Ένα μήνα μετά, ένας από τους ακρωτηριασμένους μίλησε σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Ήταν ένας μελαμψός νεαρός. Ήταν 20 χρονών, είχε χάσει και τα δυο του πόδια, ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, γελούσε δυνατά και έλεγε στον δημοσιογράφο «Είμαι ελεύθερος! Είμαι ελεύθερος!». Ας σκεφτεί κάποιος από πού έρχεται -και από ποια κατάσταση έχει ξεφύγει- ένας νέος άνθρωπος που χάνει τα δυο του πόδια και γελάει. Και τότε θα αντιληφθεί πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους από το να αναζητήσουν την ελευθερία τους ή μια καλύτερη ζωή. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, εμείς δεν γελάμε πια, γιατί, εδώ και χρόνια, ζούμε με έναν τρόπο που μας είναι εντελώς ξένος. Να είστε καλά.)
Σήμερα βρέθηκα στο λιμάνι της Κω στα γκισέ, λίγο πριν φύγει το καράβι. Στην ουρά, με πλησιάζει ένας μετανάστης 20 χρονών περίπου, με σπαστά αγγλικά, μου δείχνει 50 € σε χαρτονομίσματα 2X20+10, και μου λέει με αγωνία: «OK for Athens?». «OK» του απαντάω νομίζοντας ότι είναι OK.
Μόλις πήγε στον γκισέ, δίνει κάποιο ταξιδιωτικό έγγραφο της αστυνομίας, ο υπάλληλος παίρνει τα 50 € και του λέει: «51 euro».
Τα παιδί γύρισε έντρομο και κοίταξε έναν συμπατριώτη του. Κατάλαβα ότι του έλειπε το 1 €.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, έβαλα το χέρι στη τσέπη και άφησα το 1 € στο πιατάκι του γκισέ.
Λυτρώθηκε. Με κοίταξε, λες και του είχα χαρίσει το καράβι.
Φεύγοντας και οι δύο από τον γκισέ, αφού με ευχαρίστησε, έτρεξε προς το καράβι και γύρισε και μου γέλασε.
Έχω χρόνια να δω άνθρωπο να γελάει έτσι. Ένας άνθρωπος που δεν είχε 1 ευρώ.
Σκέφτομαι ότι και εμείς δεν γελάμε πια. Γιατί;
Και εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο είναι η απάντηση.
Χαιρετισμούς
Σ.
(Αγαπητέ φίλε, η ιστορία σας μου έφερε στο μυαλό το σπουδαίο αμερικάνικο τραγούδι του ’30 «Brother, Can You Spare a Dime?». Θα σας πω κι εγώ για ένα γέλιο που θυμάμαι. Πριν από μερικά χρόνια, μια ομάδα μεταναστών προσπάθησε να περάσει τα σύνορα στον Έβρο. Μπήκαν σε ναρκοπέδιο, με αποτέλεσμα κάποιοι να διαμελιστούν και κάποιοι να ακρωτηριαστούν. Ένα μήνα μετά, ένας από τους ακρωτηριασμένους μίλησε σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Ήταν ένας μελαμψός νεαρός. Ήταν 20 χρονών, είχε χάσει και τα δυο του πόδια, ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, γελούσε δυνατά και έλεγε στον δημοσιογράφο «Είμαι ελεύθερος! Είμαι ελεύθερος!». Ας σκεφτεί κάποιος από πού έρχεται -και από ποια κατάσταση έχει ξεφύγει- ένας νέος άνθρωπος που χάνει τα δυο του πόδια και γελάει. Και τότε θα αντιληφθεί πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους από το να αναζητήσουν την ελευθερία τους ή μια καλύτερη ζωή. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, εμείς δεν γελάμε πια, γιατί, εδώ και χρόνια, ζούμε με έναν τρόπο που μας είναι εντελώς ξένος. Να είστε καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου