Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως η επιλογή Παυλόπουλου στοχεύει στο να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα στους εταίρους μας ότι δεν θα δεχθούμε άλλο κούρεμα.
Λέω εγώ τώρα...
Λέω εγώ τώρα...
Όταν άκουσα τον Αλέξη να λέει το όνομα του Παυλόπουλου, μου ξέφυγε ένα "όχι ρε γμτ"... Παρ'όλα αυτά το σκέφτηκα ψύχραιμα, και είδα πως όσο κ αν δεν μας αρέσει και θα προτιμούσαμε έναν Γλέζο για ΠτΔ, πρόκειται για κίνηση τακτικής. Λίγη ώρα μετά διάβασα το κείμενο ενός φίλου, όπου ομολογώ εξέφραζε όσα ακριβώς σκεπτόμουν και με προβλημάτιζαν. Οι ώρες είναι ιστορικές για την αριστερά κ πρέπει να κρατηθούν ισορροπίες. Γιατί καταφέραμε κάτι πολύ σημαντικό .. Δεν είμαστε κυβέρνηση μόνο αριστερών ψηφοφόρων, αλλά μια κυβέρνηση που έδωσε ελπίδα και κατάφερε να βγάλει στο δρόμο όλους τους Έλληνες...Αυτό λοιπόν, πρέπει κατά την γνώμη μου να το διατρανώσουμε στην μάχη που δίνουμε στην Ευρώπη!! Και μην ξεχνάμε ότι ήδη η κίνηση αυτή έχει προκαλέσει πανικό στο στρατόπεδο της ΝΔ...Σας παραθέτω το κείμενο που διάβασα κι εύχομαι ψυχραιμία!!
"Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή παρακολουθείται από όλη την υφήλιο. Οι πολιτικές εξελίξεις της μεταφέρονται εν ριπή οφθαλμού στα πέρατα της οικουμένης. Ως εκ τούτου, η επιλογή Παυλόπουλου είχε δυο στόχους: πρώτον, να ενισχύσει το αίσθημα κοινωνικής ομοψυχίας, που οι δημοσκοπήσεις το καταγράφουν ως τεράστιο και μοναδικό τα τελευταία πολλά χρόνια, δεύτερον, να στείλει ένα μήνυμα προς το εξωτερικό, πως ο Τσίπρας δεν εκπροσωπεί/εκφράζει τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Κι αυτό, από τη στιγμή που θα μπορούσε να κατεβάσει αριστερό υποψήφιο και να μηδενίσει τις εσωτερικές αντιδράσεις, έχει τεράστια σημασία. Ο Τσίπρας, εν αντιθέσει με πολλούς που ανέβηκαν στα κάγκελα, έχει καταλάβει πως για να κερδίσει το παιχνίδι θα πρέπει να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υποστήριξη. Κι η υποστήριξη, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, με τέτοιες κινήσεις κερδίζεται. Η πέμπτη φάλαγγα παραμονεύει. Δείτε τους πως κάνουν. Αυτοί που κατάπιναν τα πάντα, από εξευτελισμό του Συντάγματος και της βουλής μέχρι την πιο άγρια καταστολή, έχουν ανέβει στα κάγκελα και σκούζουν λες και τους σφάζουν. Το ίδιο και οι "εχθροί" εκτός των συνόρων, που παραμονεύουν για να βρουν το πρώτο ρήγμα στην κυβέρνηση. Μόλις το εντοπίσουν... τύφλα να 'χει η κερκόπορτα.
Και κάτι τελευταίο. Δεν υπερασπίζομαι την επιλογή Παυλόπουλου. Δεν μου είναι συμπαθής. Ούτε αντιπαθής. Αδιάφορος μου είναι. Απλώς, προσπαθώ να ερμηνεύσω τα γεγονότα με γνώμονα τη λογική και έξω από συμπάθειες, θέλω και ιδεολογικές καθαρότητες. Στην πολιτική κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Έδωσες δεξιό πρόεδρο, αγόρασες ομοψυχία (και εσωτερική γκρίνια, αλλά αυτή πάντοτε θα υπάρχει). Αν πρότειναν αριστερό πρόεδρο, θα αγόραζαν εσωτερική νηνεμία, αλλά θα έχαναν σε κοινωνική ομοψυχία.
Εδώ θα είμαστε και θα δούμε αν είχαν δίκιο ή άδικο. Πάντως, μολονότι θα προτιμούσα διαφορετική επιλογή, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ο Τσίπρας αποδεικνύεται πολύ καλός παίκτης. Και όλοι όσοι ετοιμάζονται να τον φάνε, θα δυσκολευτούν πολύ. Μέχρι που βλέπω να σπάνε τα δόντια τους..."
"Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή παρακολουθείται από όλη την υφήλιο. Οι πολιτικές εξελίξεις της μεταφέρονται εν ριπή οφθαλμού στα πέρατα της οικουμένης. Ως εκ τούτου, η επιλογή Παυλόπουλου είχε δυο στόχους: πρώτον, να ενισχύσει το αίσθημα κοινωνικής ομοψυχίας, που οι δημοσκοπήσεις το καταγράφουν ως τεράστιο και μοναδικό τα τελευταία πολλά χρόνια, δεύτερον, να στείλει ένα μήνυμα προς το εξωτερικό, πως ο Τσίπρας δεν εκπροσωπεί/εκφράζει τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Κι αυτό, από τη στιγμή που θα μπορούσε να κατεβάσει αριστερό υποψήφιο και να μηδενίσει τις εσωτερικές αντιδράσεις, έχει τεράστια σημασία. Ο Τσίπρας, εν αντιθέσει με πολλούς που ανέβηκαν στα κάγκελα, έχει καταλάβει πως για να κερδίσει το παιχνίδι θα πρέπει να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υποστήριξη. Κι η υποστήριξη, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, με τέτοιες κινήσεις κερδίζεται. Η πέμπτη φάλαγγα παραμονεύει. Δείτε τους πως κάνουν. Αυτοί που κατάπιναν τα πάντα, από εξευτελισμό του Συντάγματος και της βουλής μέχρι την πιο άγρια καταστολή, έχουν ανέβει στα κάγκελα και σκούζουν λες και τους σφάζουν. Το ίδιο και οι "εχθροί" εκτός των συνόρων, που παραμονεύουν για να βρουν το πρώτο ρήγμα στην κυβέρνηση. Μόλις το εντοπίσουν... τύφλα να 'χει η κερκόπορτα.
Και κάτι τελευταίο. Δεν υπερασπίζομαι την επιλογή Παυλόπουλου. Δεν μου είναι συμπαθής. Ούτε αντιπαθής. Αδιάφορος μου είναι. Απλώς, προσπαθώ να ερμηνεύσω τα γεγονότα με γνώμονα τη λογική και έξω από συμπάθειες, θέλω και ιδεολογικές καθαρότητες. Στην πολιτική κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Έδωσες δεξιό πρόεδρο, αγόρασες ομοψυχία (και εσωτερική γκρίνια, αλλά αυτή πάντοτε θα υπάρχει). Αν πρότειναν αριστερό πρόεδρο, θα αγόραζαν εσωτερική νηνεμία, αλλά θα έχαναν σε κοινωνική ομοψυχία.
Εδώ θα είμαστε και θα δούμε αν είχαν δίκιο ή άδικο. Πάντως, μολονότι θα προτιμούσα διαφορετική επιλογή, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ο Τσίπρας αποδεικνύεται πολύ καλός παίκτης. Και όλοι όσοι ετοιμάζονται να τον φάνε, θα δυσκολευτούν πολύ. Μέχρι που βλέπω να σπάνε τα δόντια τους..."
Μπάμπης Μπιλίνης
Μετά το πρώτο μούδιασμα στην επιλογή Παυλόπουλου. Τι καταλαβαίνω:
.Ο Τσίπρας και η Κυβέρνηση σχέδιασαν να τελειώνουν από την πρώτη ψηφοφορία την Τετάρτη βράδυ το θέμα προέδρου. Ταυτόχρονα να υποβάλουν αίτηση παράτασης της δανειακής συμβασης (και όχι του μνημονίου), που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα συζητηθεί την Παρασκευή στο γιουρογκρουπ. Παράλληλα από Πέμπτη πρωί με την διαδικασία του κατεπείγοντος θα έρθουν στη Βουλή τα νομοσχέδια για την προστασία της πρώτης κατοικίας, για τις δόσεις στο ιδιωτικό χρέος και για τα εργασιακά δικαιώματα σύμφωνα με την ομιλία Τσίπρα. Και τα τρία καταργούν μνημονιακούς νόμους. Την Παρασκευή το βράδυ θα έχει ήδη ψηφιστεί το πρώτο νομοσχέδιο που καταργεί μνημονιακές δεσμεύσεις με μονομερή πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης, όταν το γιουρογκρουπ θα συνεδριάζει. Η στρατηγική στην πολιτική, όταν δεν χάνεις τον στόχο είναι σημαντική. ...
http://tripioevro.blogspot.gr/
Ο Πάκης μπορεί να συγχωρεθεί, όχι όμως και το μνημόνιο με άλλο όνομα Αλέξη και Γιάνη μου...
Μετά το πρώτο μούδιασμα στην επιλογή Παυλόπουλου. Τι καταλαβαίνω:
.Ο Τσίπρας και η Κυβέρνηση σχέδιασαν να τελειώνουν από την πρώτη ψηφοφορία την Τετάρτη βράδυ το θέμα προέδρου. Ταυτόχρονα να υποβάλουν αίτηση παράτασης της δανειακής συμβασης (και όχι του μνημονίου), που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα συζητηθεί την Παρασκευή στο γιουρογκρουπ. Παράλληλα από Πέμπτη πρωί με την διαδικασία του κατεπείγοντος θα έρθουν στη Βουλή τα νομοσχέδια για την προστασία της πρώτης κατοικίας, για τις δόσεις στο ιδιωτικό χρέος και για τα εργασιακά δικαιώματα σύμφωνα με την ομιλία Τσίπρα. Και τα τρία καταργούν μνημονιακούς νόμους. Την Παρασκευή το βράδυ θα έχει ήδη ψηφιστεί το πρώτο νομοσχέδιο που καταργεί μνημονιακές δεσμεύσεις με μονομερή πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης, όταν το γιουρογκρουπ θα συνεδριάζει. Η στρατηγική στην πολιτική, όταν δεν χάνεις τον στόχο είναι σημαντική. ...
http://tripioevro.blogspot.gr/
Ο Πάκης μπορεί να συγχωρεθεί, όχι όμως και το μνημόνιο με άλλο όνομα Αλέξη και Γιάνη μου...
Δεν είχα απωθημένο να δω τον πρώτο Αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σας διαβεβαιώνω ότι τα απωθημένα μου είναι περισσότερο σοβαρά! Δεν θα είχα, επομένως, αντίρρηση να εκλεγεί ένας κεντροδεξιός ή και δεξιός Πρόεδρος, ο οποίος όμως θα συγκέντρωνε στο πρόσωπό του δύο βασικά χαρακτηριστικά: μια επιτυχημένη πορεία ζωής στην υπηρεσία τού δημόσιου συμφέροντος και το σεβασμό τής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά ο Π. Παυλόπουλος δεν διαθέτει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για το μεν πρώτο, απλώς να υπενθυμίσω πως στην πολιτική του καριέρα (γιατί αυτή έχει αξία να μνημονεύω όταν γίνεται λόγος για ένα δημόσιο άνδρα κι όχι την ακαδημαϊκή του, η οποία μπορεί κυρίως να αξιολογηθεί από τους φοιτητές και τους συναδέλφους του) δεν υπήρξε στην ουσία τίποτα καλύτερο από γραμματέας των Καραμανλήδων, θείου κι ανιψιού, κάτι δηλαδή σαν την ανδρεοπαπανδρεϊκή Αγγέλα Κοκκόλα της δεξιάς, ο άνθρωπος που διόρισε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους στο Δημόσιο, όχι αξιοκρατικώς αλλά κατά βάση "γαλάζια παιδιά", ο υπουργός που άφησε την Αθήνα κι άλλες μεγάλες πόλεις να γίνουν παρανάλωμα πυρός στα Δεκεμβριανά του 2008 και, βεβαίως, αυτός που δεν σήκωσε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, όπως δηλαδή συνέβη και με την επίθεση Κασιδιάρη σε Λ. Κανέλλη στον τηλεοπτικό αέρα, για να εμποδίσει κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας όπως το διαβόητο με τη ζαρντινιέρα στην Θεσσαλονίκη. Οσο για το σεβασμό που εμπνέει στον ελληνικό λαό, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις "τρολιές" που κυκλοφορούν από χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αντιληφθεί ότι ο Λ. Λαζόπουλος ή ο Μάρκος Σεφερλής προκαλούν λιγότερα γέλια με τα αστεία τους...
Ο Π. Παυλόπουλος δεν μου είναι αντιπαθής. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ψιλικατζή τής γειτονιάς μου, τον οποίο όμως ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να προτείνω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κι αυτό όχι γιατί είναι κακός επαγγελματίας, αλλά γιατί δεν διαθέτει την προσωπικότητα για να εμπνεύσει ένα ολόκληρο έθνος την ώρα που ετοιμάζεται να ριχτεί σε μια ακόμα μεγάλη μάχη για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπειά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ν. Αλιβιζάτο, το σημιτάνθρωπο που προτείνουν Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Το ότι ο Πρόεδρος δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες δεν σημαίνει πως σε αυτήν την θέση θα πρέπει να τοποθετούμε τον οποιοδήποτε έχει τύχει να ασκήσει εξουσία σε αυτήν τη χώρα. Με τον Π. Παυλόπουλο θα μπορούσα να συζητώ επί ώρες για διοικητικό δίκαιο και για τις αναμνήσεις του από τις υπηρεσίες που πρόσφερε σε πρωθυπουργούς και Προέδρους της Δημοκρατίας. Για "Πρώτο Πολίτη", ωστόσο, της χώρας μου θα προτιμούσα κάποιον με μια στοιχειώδη πυγμή, με προσωπικότητα και κύρος το οποίο να αναγνωρίζεται κι από τους ξένους. Γι' αυτό και η επιλογή Παυλόπουλου από την κυβέρνηση Τσίπρα αποτελεί το πρώτο μεγάλο λάθος της. Αναγνωρίζω ότι η πολιτική είναι η τέχνη των συμβιβασμών και κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ο πρωθυπουργός σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία κάνει άνοιγμα στην κεντροδεξιά. Αλλά όχι και τον Πάκη Αλέξη μου, όχι και τον Πάκη...
Βεβαίως, το σπουδαιότερο διακύβευμα αυτήν την εβδομάδα δεν είναι η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Προέχει η κατάληξη σε μια συμφωνία με τους ευρωπαίους με την οποία θα εξασφαλίζεται ότι για τους επόμενους μήνες τουλάχιστον θα δοθεί η δυνατότητα στη χώρα να προχωρήσει στην εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως αυτές που ανακοίνωσε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του ο πρωθυπουργός για τους πλειστηριασμούς ακινήτων και τις 100 δόσεις. Από την άλλη, κανένα παιχνίδι με τις λέξεις δεν πρόκειται να με πείσει ότι θα είναι επιτυχία το "πάγωμα" των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αντάλλαγμα για τη χρηματοδότηση μέχρι το καλοκαίρι. Αυτό, στην ουσία, θα σημαίνει επέκταση των επαχθών μνημονιακών δεσμεύσεων, τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεσμευτεί προεκλογικώς και μετεκλογικώς να ακυρώσει. Ο λαός έχει ήδη παραταχτεί αποφασισμένος για τη μεγάλη σύγκρουση. Θα είναι κρίμα η ηγεσία του να αποσύρει το στράτευμα λίγο πριν αρχίσει η μάχη τής ζωής μας. Η επιλογή Παυλόπουλου μπορεί να συγχωρεθεί, η μετονομασία τού μνημονίου και η νέα ήττα τού λαού μας όχι...
Ο Π. Παυλόπουλος δεν μου είναι αντιπαθής. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ψιλικατζή τής γειτονιάς μου, τον οποίο όμως ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να προτείνω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κι αυτό όχι γιατί είναι κακός επαγγελματίας, αλλά γιατί δεν διαθέτει την προσωπικότητα για να εμπνεύσει ένα ολόκληρο έθνος την ώρα που ετοιμάζεται να ριχτεί σε μια ακόμα μεγάλη μάχη για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπειά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ν. Αλιβιζάτο, το σημιτάνθρωπο που προτείνουν Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Το ότι ο Πρόεδρος δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες δεν σημαίνει πως σε αυτήν την θέση θα πρέπει να τοποθετούμε τον οποιοδήποτε έχει τύχει να ασκήσει εξουσία σε αυτήν τη χώρα. Με τον Π. Παυλόπουλο θα μπορούσα να συζητώ επί ώρες για διοικητικό δίκαιο και για τις αναμνήσεις του από τις υπηρεσίες που πρόσφερε σε πρωθυπουργούς και Προέδρους της Δημοκρατίας. Για "Πρώτο Πολίτη", ωστόσο, της χώρας μου θα προτιμούσα κάποιον με μια στοιχειώδη πυγμή, με προσωπικότητα και κύρος το οποίο να αναγνωρίζεται κι από τους ξένους. Γι' αυτό και η επιλογή Παυλόπουλου από την κυβέρνηση Τσίπρα αποτελεί το πρώτο μεγάλο λάθος της. Αναγνωρίζω ότι η πολιτική είναι η τέχνη των συμβιβασμών και κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ο πρωθυπουργός σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία κάνει άνοιγμα στην κεντροδεξιά. Αλλά όχι και τον Πάκη Αλέξη μου, όχι και τον Πάκη...
Βεβαίως, το σπουδαιότερο διακύβευμα αυτήν την εβδομάδα δεν είναι η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Προέχει η κατάληξη σε μια συμφωνία με τους ευρωπαίους με την οποία θα εξασφαλίζεται ότι για τους επόμενους μήνες τουλάχιστον θα δοθεί η δυνατότητα στη χώρα να προχωρήσει στην εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως αυτές που ανακοίνωσε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του ο πρωθυπουργός για τους πλειστηριασμούς ακινήτων και τις 100 δόσεις. Από την άλλη, κανένα παιχνίδι με τις λέξεις δεν πρόκειται να με πείσει ότι θα είναι επιτυχία το "πάγωμα" των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αντάλλαγμα για τη χρηματοδότηση μέχρι το καλοκαίρι. Αυτό, στην ουσία, θα σημαίνει επέκταση των επαχθών μνημονιακών δεσμεύσεων, τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεσμευτεί προεκλογικώς και μετεκλογικώς να ακυρώσει. Ο λαός έχει ήδη παραταχτεί αποφασισμένος για τη μεγάλη σύγκρουση. Θα είναι κρίμα η ηγεσία του να αποσύρει το στράτευμα λίγο πριν αρχίσει η μάχη τής ζωής μας. Η επιλογή Παυλόπουλου μπορεί να συγχωρεθεί, η μετονομασία τού μνημονίου και η νέα ήττα τού λαού μας όχι...
α) στο άκουσμα και μόνο του ονόματος "Προκόπης Παυλόπουλος για Πρόεδρο της Δημοκρατιας "ένιωσα αηδία....
β) αναμένω με αγωνία το "ποιες προϋποθέσεις είναι αυτές" για τη παράταση της δανειακής σύμβασης που θα ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ
ξεκαθαρίζοντας τις "προϋποθέσεις" θα μπορέσουμε άνετα να γνωρίζουμε την απάντηση στο ερώτημα ................
διπλωματική κίνηση ή διολίσθηση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου