Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πράκτορας των ρώσων, των αμερικανών ή, μήπως, των κινέζων; Αυτό το ερώτημα βασανίζει εκείνους που μόνο όταν ετεροπροσδιορίζονται, αισθάνονται επαρκείς με τον εαυτό τους. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε φάση διαπραγμάτευσης, για την ακρίβεια δίνει τη μάχη τής ζωής της και σε αυτή είναι λογικό να αναζητά παντού συμμάχους. "Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια", που θα έλεγε κι ο Ντενγκ Χσιάο Πινγκ. Αν, για παράδειγμα, ο Μπ. Ομπάμα αισθάνεται απειλούμενος από το φλερτ τής Ρωσίας με τη χώρα μας γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε για να πετύχουμε μια καλύτερη συμφωνία; Αντιλαμβάνομαι ότι το ΚΚΕ αισθάνεται απογοητευμένο με το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει στις προεκλογικές του δεσμεύσεις για βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών, είναι κρίμα ωστόσο να καταφεύγει σε λεκτικές ακρότητες αντί να στηρίξει, έστω και τώρα, μια προσπάθεια η οποία γίνεται για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης...
Δεν είναι δυνατό την ώρα που η ευρωπαϊκή ελίτ συμπαρατάσσεται απέναντι στη νέα αριστερή κυβέρνηση των Αθηνών ο Περισσός να κατηγορεί την τελευταία πως υπηρετεί νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Οταν η συντριπτική πλειονότητα του λαού-Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, οι πάντες όλοι-συσπειρώνονται γύρω από την κυβέρνησή του γιατί καταλαβαίνει ότι ετοιμάζεται για μια μεγάλη όσο κι απαραίτητη σύγκρουση δεν μπορεί το ΚΚΕ να μιλά για υποταγή στους φονιάδες των λαών αμερικανούς. Είναι μικρόψυχο να περιμένεις τον συμβιβασμό τού ιδεολογικού σου γείτονα για μικροκομματικές σκοπιμότητες αντί να σηκώνεις και τη δική σου ασπίδα για να τον αποτρέψεις...
Μόλις, όμως, αναφέρθηκα στο μεγαλύτερο όπλο που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση: στη μαζική, δηλαδή, στήριξη από τους πολίτες, οι οποίοι ετοιμάζονται να την εκδηλώσουν και με συγκεντρώσεις μαζικής συμμετοχής τις ημέρες που ο πρωθυπουργός θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες για τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. Εγραφα προεκλογικώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να μιλήσει καθαρότερα στο εκλογικό ακροατήριο για το αίμα και τα δάκρυα που έρχονται πακέτο με κάθε σύγκρουση, κι αυτό προκειμένου να διευκολυνθεί αργότερα στην άσκηση εξουσίας. Δεν το έκανε στο βαθμό που θα το επιθυμούσα. Φαίνεται, όμως, πως η προσήλωση του Αλέξη Τσίπρα, του Γιάνη Βαρουφάκη και των υπόλοιπων υπουργών στην προεκλογική ρητορική τους έχει συγκινήσει τον ελληνικό λαό, που δεν είναι μαθημένος στο να του λένε μετεκλογικώς αυτά που του έλεγαν και προεκλογικώς. Επαναλαμβάνω ότι σε μία διαπραγμάτευση είναι λογικό να μην κερδίσεις τα πάντα. Γι' αυτό και δεν είναι οπισθοχώρηση ένας εναλλακτικός δρόμος από αυτόν του "κουρέματος" του χρέους, ο οποίος και πάλι θα αποτελεί ανακούφιση, αν κι όχι στον επιθυμητό βαθμό. Αυτό που έχει σημασία είναι στο τέλος αυτά που θα κερδίσουμε να είναι περισσότερα και σημαντικότερα από αυτά που θα χάσουμε...
Δεν χρειάζεται κανείς να έχει πάει στρατό για να καταλάβει ότι την ώρα τού πολέμου οι στρατιώτες ακολουθούμε τους στρατηγούς μας. Κάποιοι, ενδεχομένως, να αναρωτηθούν γιατί δεν έκανε το ίδιο κι ο ΣΥΡΙΖΑ επί σαμαροβενιζέλων ή και νωρίτερα. Μα, τότε δεν είχαμε κανένα πόλεμο, καμία μάχη, κανένα αγώνα για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική αξιοπρέπεια. Μολονότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υποσχεθεί πριν τις εκλογές τού 2012 πως θα επαναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο, μας φόρτωσε με νέες επαχθείς ρυθμίσεις, όπως ο ΕΝΦΙΑ. Πώς θα μπορούσε, επομένως, η Αριστερά να συντασσόταν με εθελόδουλους, οι οποίοι είχαν υψώσει λευκή σημαία πριν καν μπουν στον αγωνιστικό χώρο; Ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του δίνουν σήμερα μία μάχη που ξεπερνά ιδεολογίες. Κι αυτό μπορεί να μην το έχουν καταλάβει πολιτικοί τής "παγκόσμιας κλάσης" ενός Αδ. Γεωργιάδη, αλλά το έχει αντιληφθεί πλήρως ο ελληνικός λαός. Κι αυτός είναι, στο τέλος, που θα πετύχει το νικητήριο γκολ. Γιατί θα είναι πολύ δύσκολο να μας πει "nein" η φράου Μέρκελ αν όλη η Ελλάδα βρίσκεται στους δρόμους τις κρίσιμες ώρες που θα κλείνεται η συμφωνία που θα αφορά και τις γενιές που θα έρθουν. Γιατί μπορεί οι έλληνες να μην ψηφίζουν στις γερμανικές εκλογές, αλλά η λαϊκή ορμή, από όποια χώρα κι αν προέρχεται, διαθέτει μια ασυναγώνιστη όσο και μεταδοτική δυναμική.
Δεν είναι δυνατό την ώρα που η ευρωπαϊκή ελίτ συμπαρατάσσεται απέναντι στη νέα αριστερή κυβέρνηση των Αθηνών ο Περισσός να κατηγορεί την τελευταία πως υπηρετεί νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Οταν η συντριπτική πλειονότητα του λαού-Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, οι πάντες όλοι-συσπειρώνονται γύρω από την κυβέρνησή του γιατί καταλαβαίνει ότι ετοιμάζεται για μια μεγάλη όσο κι απαραίτητη σύγκρουση δεν μπορεί το ΚΚΕ να μιλά για υποταγή στους φονιάδες των λαών αμερικανούς. Είναι μικρόψυχο να περιμένεις τον συμβιβασμό τού ιδεολογικού σου γείτονα για μικροκομματικές σκοπιμότητες αντί να σηκώνεις και τη δική σου ασπίδα για να τον αποτρέψεις...
Μόλις, όμως, αναφέρθηκα στο μεγαλύτερο όπλο που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση: στη μαζική, δηλαδή, στήριξη από τους πολίτες, οι οποίοι ετοιμάζονται να την εκδηλώσουν και με συγκεντρώσεις μαζικής συμμετοχής τις ημέρες που ο πρωθυπουργός θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες για τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. Εγραφα προεκλογικώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να μιλήσει καθαρότερα στο εκλογικό ακροατήριο για το αίμα και τα δάκρυα που έρχονται πακέτο με κάθε σύγκρουση, κι αυτό προκειμένου να διευκολυνθεί αργότερα στην άσκηση εξουσίας. Δεν το έκανε στο βαθμό που θα το επιθυμούσα. Φαίνεται, όμως, πως η προσήλωση του Αλέξη Τσίπρα, του Γιάνη Βαρουφάκη και των υπόλοιπων υπουργών στην προεκλογική ρητορική τους έχει συγκινήσει τον ελληνικό λαό, που δεν είναι μαθημένος στο να του λένε μετεκλογικώς αυτά που του έλεγαν και προεκλογικώς. Επαναλαμβάνω ότι σε μία διαπραγμάτευση είναι λογικό να μην κερδίσεις τα πάντα. Γι' αυτό και δεν είναι οπισθοχώρηση ένας εναλλακτικός δρόμος από αυτόν του "κουρέματος" του χρέους, ο οποίος και πάλι θα αποτελεί ανακούφιση, αν κι όχι στον επιθυμητό βαθμό. Αυτό που έχει σημασία είναι στο τέλος αυτά που θα κερδίσουμε να είναι περισσότερα και σημαντικότερα από αυτά που θα χάσουμε...
Δεν χρειάζεται κανείς να έχει πάει στρατό για να καταλάβει ότι την ώρα τού πολέμου οι στρατιώτες ακολουθούμε τους στρατηγούς μας. Κάποιοι, ενδεχομένως, να αναρωτηθούν γιατί δεν έκανε το ίδιο κι ο ΣΥΡΙΖΑ επί σαμαροβενιζέλων ή και νωρίτερα. Μα, τότε δεν είχαμε κανένα πόλεμο, καμία μάχη, κανένα αγώνα για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική αξιοπρέπεια. Μολονότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υποσχεθεί πριν τις εκλογές τού 2012 πως θα επαναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο, μας φόρτωσε με νέες επαχθείς ρυθμίσεις, όπως ο ΕΝΦΙΑ. Πώς θα μπορούσε, επομένως, η Αριστερά να συντασσόταν με εθελόδουλους, οι οποίοι είχαν υψώσει λευκή σημαία πριν καν μπουν στον αγωνιστικό χώρο; Ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του δίνουν σήμερα μία μάχη που ξεπερνά ιδεολογίες. Κι αυτό μπορεί να μην το έχουν καταλάβει πολιτικοί τής "παγκόσμιας κλάσης" ενός Αδ. Γεωργιάδη, αλλά το έχει αντιληφθεί πλήρως ο ελληνικός λαός. Κι αυτός είναι, στο τέλος, που θα πετύχει το νικητήριο γκολ. Γιατί θα είναι πολύ δύσκολο να μας πει "nein" η φράου Μέρκελ αν όλη η Ελλάδα βρίσκεται στους δρόμους τις κρίσιμες ώρες που θα κλείνεται η συμφωνία που θα αφορά και τις γενιές που θα έρθουν. Γιατί μπορεί οι έλληνες να μην ψηφίζουν στις γερμανικές εκλογές, αλλά η λαϊκή ορμή, από όποια χώρα κι αν προέρχεται, διαθέτει μια ασυναγώνιστη όσο και μεταδοτική δυναμική.
Δεν είναι τυχαία η ρήση "φωνή λαού οργή θεού". Και η Ανγκελα είναι πολύ προτεστάντισσα για να την αγνοήσει... http://tripioevro.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου