ΑΠΟ PERIPETON
Ύστερα από άπειρα αφοριστικά ή διθυραμβικά σχόλια -πολλές φορές χωρίς καν να ξέρουν οι συγγραφείς αυτών ούτε καν το περιεχόμενο της συμφωνίας- κι αφού καταλάγιασε κάπως ο θόρυβος, θά’ταν ίσως χρήσιμο να δούμε τα πράγματα εντός ενός πιο σφαιρικού πλαισίου. Ας χαμογελάσω και στην συνέχεια ας προσπεράσω τον καταδικαστικό λόγο και την απογοήτευση ανθρώπων που δεν είχαν καν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και τους πανηγυρισμούς κάποιων άλλων που αισθάνονται υποχρεωμένοι να εκθειάζουν και να δικαιολογούν ως καλοί οπαδοί, οποιαδήποτε πράξη της «ηγεσίας τους».
Όσοι ακολουθούν την πορεία της Ευρώπης τα τελευταία 30 χρόνια θα πρέπει νά’χουν καταλάβει πως εντός ΕΕ μεγάλες αλλαγές στις οικονομικές πολιτικές δεν πρόκειται να δούμε. Όχι επειδή ασκούν πιέσεις οι Γερμανοί, ούτε επειδή ο Τσίπρας κι ο Βαρουφάκης μας ξεγέλασαν ή έκαναν κωλοτούμπες. Απλούστατα, όπως είπε κι ο Βαρουφάκης, το 70% των μνημονίων λένε πράγματα για τα οποία η Ελλάδα έχει ήδη δεσμευτεί μέσω συνθηκών (Λισσαβώνα, Μάαστριχτ κτλ) – έλλειμμα προϋπολογισμού, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό κτλ. (όλα αυτά εμπεριέχονται στον ευφημισμό «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας»). Επομένως, είναι άτοπο το να κατηγορούμε την κυβέρνηση (κι οποιαδήποτε άλλη μελλοντική κυβέρνηση) για τις εφαρμογές αυτών των μέτρων ενώ ταυτοχρόνως υποστηρίζουμε την πάση θυσία παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και το €. Προφανώς το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στην παντελή έλλειψη ενημέρωσης του κόσμου που ποτέ ούτε ερωτήθηκε για το εάν θέλει να μπει στο € και την ΕΕ ούτε ενημερώθηκε το τι σημαίνει κάτι τέτοιο.
Επομένως, ήταν εν τέλει θετική ή όχι η έκβαση των διαπραγματεύσεων; Είναι προφανές ότι όταν έχεις χάσει την ανεξαρτησία σου οι διαπραγματεύσεις είναι μια συνεχής διαδικασία. Άρα η μόνη βάση με την οποία κρίνεις το αποτέλεσμα (που εκ των πραγμάτων είναι εφήμερο και μη τελικό) είναι με την πρότερη κατάσταση. Με οποιοδήποτε κριτήριο κι αν το δει κανείς η συμφωνία που πέτυχε η παρούσα κυβέρνηση είναι καλύτερη από την συμφωνία που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση -πάντα εντός του πλαισίου της νεοφιλελεύθερης ΕΕ-. Δεν θα μπω στις τεχνικές λεπτομέρειες αλλά και μόνον ότι η Ελλάδα δεν στοχεύει σε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 4,5% για του χρόνου αποτελεί μεγάλη τεχνοκρατική πρόοδο. Επομένως, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πρεσβεύει τον αναθεωρητισμό (δηλαδή το ότι μπορείς φτάσεις σε μια δίκαιη κοινωνία της ευημερίας και της πραγματικής δημοκρατίας μέσα από μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμούς του κράτους) το αποτέλεσμα είναι μια σαφής νίκη. Από την άλλη, για έναν ορθόδοξο επαναστάτη είναι ακόμη μια «απόδειξη» πως η μόνη διέξοδος προς τα μπρος είναι η απόλυτη ρήξη κι η επανάσταση με το κατεστημένο.
Ποιος έχει λοιπόν δίκιο; Κατά την προσωπική μου άποψη κανείς από τους δύο ή ο συνδυασμός των δύο και πολλών ακόμη απόψεων και τακτικών. Η συνειδητοποίηση της άγνοιάς μου και η άγνοια που βλέπω γύρω μου μού’χει διδάξει πως το δόγμα ποτέ δεν έχει δίκιο. Η πρόοδος δεν επιτυγχάνεται με έναν δρόμο ή μια μέθοδο. Η ποικιλία στρατηγικών και τρόπων επίτευξης των στόχων ήταν και θα είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίον μπορεί η ανθρωπότητα να πάει μπροστά εφόσον και οι δυνατότητες, και οι ικανότητες, και τα οράματα αλλά και οι επιθυμίες των ανθρώπων ποικίλουν.
2 ημέρες πριν από τις εκλογές έγραφα: «Εντός του πλαισίου της ΕΕ υπάρχει ελάχιστο περιθώριο για την υλοποίηση προοδευτικών κοινωνικών πολιτικών με στόχο την αναδιανομή του πλούτου. Το νεοφιλελεύθερο δημιούργημα της ΕΕ έχει δέσει τα κράτη-μέλη του με αυστηρές και ξεκάθαρες συνθήκες και διεθνείς συμφωνίες όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, τα προνόμια του χρηματοπιστωτικού τομέα και τις προτεραιότητες των δημοσίων πολιτικών. Ασφαλώς και υπάρχουν κάποιες επιλογές που μπορούν να γίνουν από τις εθνικές κυβερνήσεις όπως το ύψος της φορολόγησης των ανωτάτων εισοδημάτων ή της φορολόγησης των πολυεθνικών, τα ποσά που ξοδεύονται για εξοπλισμούς ή η αναδιοργάνωση του κράτους· όμως οι κύριοι και σημαντικοί στόχοι θέτονται από την τεχνοκρατική τραπεζοκρατία της ΕΕ.
Το σημαντικό επομένως είναι να κάνουμε επιτέλους κτήμα μας το γεγονός πως ούτε η ελευθερία, ούτε η δημοκρατία, ούτε η ευημερία κερδίζονται με ανάθεση. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να γίνει «πιο ανθρώπινο» και η αστική «δημοκρατία» δεν μπορεί να γίνει πιο δημοκρατική. Το να πιστεύουμε κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να ελπίζαμε πως μια τίγρης κάποια στιγμή θα ξεκινούσε να τρώει λιγότερο κρέας ώστε να γίνει σιγά σιγά λίγο πιο χορτοφάγος. Όσοι λοιπόν περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή οποιονδήποτε άλλο ΣΥΡΙΖΑ να τους σώσει καθώς αυτοί κάθονται στον καναπέ τους και ζητωκραυγάζουν είναι καταδικασμένοι να απογοητευτούν για άλλη μια φορά. Όσοι από την άλλη πλευρά καταδικάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και κάθε ΣΥΡΙΖΑ ως ισοδύναμο των προηγούμενων ακροδεξιών κι ακρονεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων ενώ ταυτοχρόνως δεν κάνουν τίποτε για να οικοδομήσουν ισότιμες ανθρώπινες σχέσεις και εναλλακτικές κοινωνικο-οικονομικές δομές βασισμένες στην δικαιοσύνη και τον αλληλοσεβασμό εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με τους προηγούμενους.
Το μόνο (αλλά ταυτοχρόνως πολύ σημαντικό) που μπορεί λοιπόν να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοδήποτε άλλο «προοδευτικό» κόμμα στην εξουσία μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικής «ελεύθερης» αγοράς, είναι με λιγότερη καταπίεση και αστυνομική καταστολή και με το να μην γίνονται παράνομες εναλλακτικές δομές οικονομίας, εκπαίδευσης, παραγωγής και συνεργατικά επιχειρήματα, να δημιουργήσει συνθήκες κάτω από τις οποίες όλοι εμείς θα δημιουργήσουμε εξωσυστημικές δομές και ανθρώπινες σχέσεις με σκοπό την ευημερία έξω από την λογική της αέναης καπιταλιστικής ανάπτυξης οικοδομώντας εναλλακτικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους αφορισμούς στους παπάδες, τις καταγγελίες στους εισαγγελείς και τους τυφλούς πανηγυρισμούς στους οπαδούς.
Νικόλαος Γρυσπολάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου