Κύριε Τσίπρα, να λέτε μόνο την αλήθεια

http://pitsirikos.net/


 

Σε σημερινή ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είπε ότι «πήγαμε στη μάχη της Ευρώπης με ναρκοθετημένο κάθε μας βήμα. Μας είχαν στήσει παγίδα οι πιο επιθετικές συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά, για να μας ρίξουν στα βράχια πριν καλά-καλά αναλάβουμε την κυβέρνηση. Με στόχο τη χρηματοπιστωτική ασφυξία και την ανατροπή της κυβέρνησης. Με στόχο δηλαδή τη λεγόμενη αριστερή παρένθεση».


Έγραψε σήμερα στα social media, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης:

«Στις διαπραγματεύσεις που κάναμε, μας οδηγούσαν σε εκβιασμό. Ή υπογράφετε νέο μνημόνιο ή χρεοκοπείτε.»

Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας και αυτό που έγραψε ο Γιάννης Δραγασάκης. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως έγινε έτσι ακριβώς.

Να θυμίσω, όμως, πως, μετά την διαπραγμάτευση, ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει πως η κυβέρνηση πέτυχε μια σημαντική διαπραγματευτική επιτυχία.


Θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να μας πει την αλήθεια από την πρώτη στιγμή. Ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα μετά από πέντε χρόνια χρεοκοπίας. Όλοι ξέρουμε. Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι και απολιτίκ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε κυβέρνηση επειδή μάγεψε τα πλήθη με τις ιδέες του, αλλά επειδή η χώρα οδηγήθηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις σε τραγική κατάσταση.

Αν η κυβέρνηση αρχίσει να τα βαφτίζει όλα «επιτυχίες», τι διαφορά θα έχει από το success story του Αντώνη Σαμαρά και όλους αυτούς τους γελοίους πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι -παρέα με τους ολιγάρχες και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ- προσπαθούσαν να μας πείσουν πως η χώρα πετάει από επιτυχία σε επιτυχία, ενώ πολλοί πολίτες δεν μπορούσαν να πληρώσουν ούτε ένα λογαριασμό;

Πείτε την αλήθεια. Τι φοβάστε; Μην γυρίσουν οι Έλληνες στον Σαμαρά και στον Βενιζέλο; Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό.

Μήπως φοβάστε τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ των ολιγαρχών; Μα εσείς είστε κυβέρνηση και έχετε δεσμευτεί πως θα αντιμετωπίσετε το θέμα των χρεοκοπημένων ΜΜΕ.

Διαβάζω τώρα πως η κυβέρνηση το σκέφτεται αν θα φέρει τη συμφωνία στη Βουλή. Ο Λαφαζάνης λέει πως δεν είναι απαραίτητο, ο άλλος λέει «να δούμε», κι ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του.

Συγγνώμη, κύριε Τσίπρα, εσείς δεν είπατε στην όμορφη ομιλία σας στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις πως «Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους»;
Εσείς το είπατε, κι εμείς χαρήκαμε.

Οπότε, πώς υπάρχει περίπτωση να μην έρθει η συμφωνία στη Βουλή;

Πείτε όλη την αλήθεια. Και για τη συμφωνία, και για τους εκβιασμούς, και για όλα.

Εμείς θα ακούσουμε και θα στηρίξουμε. Σε αυτή τη φάση δεν έχουμε και πολλές άλλες επιλογές. Ξέρουμε την δυσκολία της κατάστασης. Το ζούμε κάθε μέρα. Εδώ και χρόνια.

Αλλά πείτε την αλήθεια, μη μας δουλεύετε κι εσείς.

Και μην κάνετε άλλοθι τις δυσκολίες.

Φτάνει πια με τις καταγγελίες.

Δεν είστε πια αντιπολίτευση.

Είστε κυβέρνηση.

Κυβερνήστε.

Αλλάξτε τη χώρα.

(Όλοι αυτοί που νομίζουν πως η κριτική στην κυβέρνηση της κάνει κακό, να προσπαθήσουν να βγάλουν τον πασοκτζή από μέσα τους. Αλλιώς, να βγάλουν τον σκασμό, γιατί έχουν τεράστια ευθύνη οι ίδιοι για την διαφθορά και τη σαπίλα των πολιτικών, με τις κολακείες και τα γλειψίματα που τους κάνουν.)

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ

Κίνηση Ενεργοι Πολίτες

2 mins · 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ
Ακροδεξιάς έμπνευσης η κατασκευή δήλωσης που δεν έγινε ποτέ 

      

Σήμερα το πρωί, γνωστή ακροδεξιά ιστοσελίδα, παρουσίασε σαν νέα δήλωση του Μανώλη Γλέζου, μια δήλωση που δεν έγινε ποτέ.

Συγκεκριμένα, με αφορμή μια συνέντευξη στην ιταλική Coreiere Dela Cera, που δημοσιεύτηκε το προηγούμενο σάββατο αλλά είχε δοθεί στις 13/2 Όλη η συνέντευξη εδω φέρετε ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να κάνε μια δήλωση που ο ίδιος δεν έκανε ποτέ.

Από το πρωί η είδηση εμφανίζεται από ακροδεξιά εθνικιστικά site για ευνόητους λόγους.

Τέτοια δήλωση δεν έχει κάνει ο Μανώλης Γλέζος.
Ο μόνος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάνει παρόμοια δήλωση, είναι ο υπουργός οικονομικών στην συνέντευξη τύπου με τον υπ. Οικονομικών της Γερμανίας, Β.Σόιμπλε.

Νίκη ή ήττα; Ορθόδοξοι αφορισμοί και ρεφορμιστικοί θρίαμβοι.

ΑΠΟ PERIPETON

Ύστερα από άπειρα αφοριστικά ή διθυραμβικά σχόλια -πολλές φορές χωρίς καν να ξέρουν οι συγγραφείς αυτών ούτε καν το περιεχόμενο της συμφωνίας- κι αφού καταλάγιασε κάπως ο θόρυβος, θά’ταν ίσως χρήσιμο να δούμε τα πράγματα εντός ενός πιο σφαιρικού πλαισίου. Ας χαμογελάσω και στην συνέχεια ας προσπεράσω τον καταδικαστικό λόγο και την απογοήτευση ανθρώπων που δεν είχαν καν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και τους πανηγυρισμούς κάποιων άλλων που αισθάνονται υποχρεωμένοι να εκθειάζουν και να δικαιολογούν ως καλοί οπαδοί, οποιαδήποτε πράξη της «ηγεσίας τους».

                        


Όσοι ακολουθούν την πορεία της Ευρώπης τα τελευταία 30 χρόνια θα πρέπει νά’χουν καταλάβει πως εντός ΕΕ μεγάλες αλλαγές στις οικονομικές πολιτικές δεν πρόκειται να δούμε. Όχι επειδή ασκούν πιέσεις οι Γερμανοί, ούτε επειδή ο Τσίπρας κι ο Βαρουφάκης μας ξεγέλασαν ή έκαναν κωλοτούμπες. Απλούστατα, όπως είπε κι ο Βαρουφάκης, το 70% των μνημονίων λένε πράγματα για τα οποία η Ελλάδα έχει ήδη δεσμευτεί μέσω συνθηκών (Λισσαβώνα, Μάαστριχτ κτλ) – έλλειμμα προϋπολογισμού, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό κτλ. (όλα αυτά εμπεριέχονται στον ευφημισμό «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας»). Επομένως, είναι άτοπο το να κατηγορούμε την κυβέρνηση (κι οποιαδήποτε άλλη μελλοντική κυβέρνηση) για τις εφαρμογές αυτών των μέτρων ενώ ταυτοχρόνως υποστηρίζουμε την πάση θυσία παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και το €. Προφανώς το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στην παντελή έλλειψη ενημέρωσης του κόσμου που ποτέ ούτε ερωτήθηκε για το εάν θέλει να μπει στο € και την ΕΕ ούτε ενημερώθηκε το τι σημαίνει κάτι τέτοιο.

Επομένως, ήταν εν τέλει θετική ή όχι η έκβαση των διαπραγματεύσεων; Είναι προφανές ότι όταν έχεις χάσει την ανεξαρτησία σου οι διαπραγματεύσεις είναι μια συνεχής διαδικασία. Άρα η μόνη βάση με την οποία κρίνεις το αποτέλεσμα (που εκ των πραγμάτων είναι εφήμερο και μη τελικό) είναι με την πρότερη κατάσταση. Με οποιοδήποτε κριτήριο κι αν το δει κανείς η συμφωνία που πέτυχε η παρούσα κυβέρνηση είναι καλύτερη από την συμφωνία που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση -πάντα εντός του πλαισίου της νεοφιλελεύθερης ΕΕ-. Δεν θα μπω στις τεχνικές λεπτομέρειες αλλά και μόνον ότι η Ελλάδα δεν στοχεύει σε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 4,5% για του χρόνου αποτελεί μεγάλη τεχνοκρατική πρόοδο. Επομένως, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πρεσβεύει τον αναθεωρητισμό (δηλαδή το ότι μπορείς φτάσεις σε μια δίκαιη κοινωνία της ευημερίας και της πραγματικής δημοκρατίας μέσα από μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμούς του κράτους) το αποτέλεσμα είναι μια σαφής νίκη. Από την άλλη, για έναν ορθόδοξο επαναστάτη είναι ακόμη μια «απόδειξη» πως η μόνη διέξοδος προς τα μπρος είναι η απόλυτη ρήξη κι η επανάσταση με το κατεστημένο.

Ποιος έχει λοιπόν δίκιο; Κατά την προσωπική μου άποψη κανείς από τους δύο ή ο συνδυασμός των δύο και πολλών ακόμη απόψεων και τακτικών. Η συνειδητοποίηση της άγνοιάς μου και η άγνοια που βλέπω γύρω μου μού’χει διδάξει πως το δόγμα ποτέ δεν έχει δίκιο. Η πρόοδος δεν επιτυγχάνεται με έναν δρόμο ή μια μέθοδο. Η ποικιλία στρατηγικών και τρόπων επίτευξης των στόχων ήταν και θα είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίον μπορεί η ανθρωπότητα να πάει μπροστά εφόσον και οι δυνατότητες, και οι ικανότητες, και τα οράματα αλλά και οι επιθυμίες των ανθρώπων ποικίλουν.

2 ημέρες πριν από τις εκλογές έγραφα: «Εντός του πλαισίου της ΕΕ υπάρχει ελάχιστο περιθώριο για την υλοποίηση προοδευτικών κοινωνικών πολιτικών με στόχο την αναδιανομή του πλούτου. Το νεοφιλελεύθερο δημιούργημα της ΕΕ έχει δέσει τα κράτη-μέλη του με αυστηρές και ξεκάθαρες συνθήκες και διεθνείς συμφωνίες όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, τα προνόμια του χρηματοπιστωτικού τομέα και τις προτεραιότητες των δημοσίων πολιτικών. Ασφαλώς και υπάρχουν κάποιες επιλογές που μπορούν να γίνουν από τις εθνικές κυβερνήσεις όπως το ύψος της φορολόγησης των ανωτάτων εισοδημάτων ή της φορολόγησης των πολυεθνικών, τα ποσά που ξοδεύονται για εξοπλισμούς ή η αναδιοργάνωση του κράτους· όμως οι κύριοι και σημαντικοί στόχοι θέτονται από την τεχνοκρατική τραπεζοκρατία της ΕΕ.


Το σημαντικό επομένως είναι να κάνουμε επιτέλους κτήμα μας το γεγονός πως ούτε η ελευθερία, ούτε η δημοκρατία, ούτε η ευημερία κερδίζονται με ανάθεση. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να γίνει «πιο ανθρώπινο» και η αστική «δημοκρατία» δεν μπορεί να γίνει πιο δημοκρατική. Το να πιστεύουμε κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να ελπίζαμε πως μια τίγρης κάποια στιγμή θα ξεκινούσε να τρώει λιγότερο κρέας ώστε να γίνει σιγά σιγά λίγο πιο χορτοφάγος. Όσοι λοιπόν περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή οποιονδήποτε άλλο ΣΥΡΙΖΑ να τους σώσει καθώς αυτοί κάθονται στον καναπέ τους και ζητωκραυγάζουν είναι καταδικασμένοι να απογοητευτούν για άλλη μια φορά. Όσοι από την άλλη πλευρά καταδικάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και κάθε ΣΥΡΙΖΑ ως ισοδύναμο των προηγούμενων ακροδεξιών κι ακρονεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων ενώ ταυτοχρόνως δεν κάνουν τίποτε για να οικοδομήσουν ισότιμες ανθρώπινες σχέσεις και εναλλακτικές κοινωνικο-οικονομικές δομές βασισμένες στην δικαιοσύνη και τον αλληλοσεβασμό εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με τους προηγούμενους.


Το μόνο (αλλά ταυτοχρόνως πολύ σημαντικό) που μπορεί λοιπόν να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοδήποτε άλλο «προοδευτικό» κόμμα στην εξουσία μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικής «ελεύθερης» αγοράς, είναι με λιγότερη καταπίεση και αστυνομική καταστολή και με το να μην γίνονται παράνομες εναλλακτικές δομές οικονομίας, εκπαίδευσης, παραγωγής και συνεργατικά επιχειρήματα, να δημιουργήσει συνθήκες κάτω από τις οποίες όλοι εμείς θα δημιουργήσουμε εξωσυστημικές δομές και ανθρώπινες σχέσεις με σκοπό την ευημερία έξω από την λογική της αέναης καπιταλιστικής ανάπτυξης οικοδομώντας εναλλακτικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. 

Ας αφήσουμε λοιπόν τους αφορισμούς στους παπάδες, τις καταγγελίες στους εισαγγελείς και τους τυφλούς πανηγυρισμούς στους οπαδούς.

Νικόλαος Γρυσπολάκης

   

Η ανάθεση είναι το μπανιστήρι του ανέραστου

                    

Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Στο κύκνειο άσμα του Άρθουρ Μίλερ ένας αποσβολωμένος από την πραγματικότητα που τον πνίγει άνθρωπος ψελλίζει συνεχώς: ποιο είναι το θέμα; Ακριβώς εδώ βρισκόμαστε. 

Πνιγμένοι στην αφόρητη ύλη των δελτίων ειδήσεων, σε μια έκθεση ιδεών των ανίδεων, χωρίς πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο, αλλά με πολλά know how, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και αναφωνούμε κι εμείς: ποιο είναι το θέμα; Ανάμεσα σε Βαρουφάκειους γρίφους και τακτικισμούς χωρίς στρατηγική προσπαθούμε να αρθρώσουμε την άποψή μας, που καταλήγει να είναι η ολοένα και πιο ασθενική επιθυμία μας. 

Μεταξεταστέοι ισοβίως στο πάθημα που δεν γίνεται ποτέ μάθημα. Έτοιμοι να αναθέσουμε την ονείρωξή μας στα πιο ρωμαλέα κορμιά γιατί «αυτοί ξέρουν» Επιλέγουμε τον ρόλο του ανήμπορου και εξαπατημένου. Είμαστε τα φτωχόπαιδα σε μελό του 60, που βλέπουμε τον γιο του βιομήχανου να φεύγει βολίδα με την κουρσάρα του έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη μας κι εμείς τρώμε την σκόνη του. Κι αυτό αρχίζει να μας αρέσει. Γιατί θα τα λέμε αργότερα πιωμένοι στο καφενείο και όλο και κάποιος θα μας χτυπήσει με κατανόηση στην πλάτη. Ένα θλιβερό αντίγραφο των αντιηρώων του Βάρναλη. Η αυτολύπηση σε όλο της το μεγαλείο και «άντε να περάσει η νύχτα και να΄ρθει το πρωινό»

Δεν μας λείπει το πρόγραμμα, μας λείπει το πρόταγμα. Μας λείπει η προσωπική κατάθεση που κονιορτοποιεί την ανάθεση. Μας λείπει η πίστη ότι κάπου πιστεύουμε και ότι αυτή η πίστη μπορεί να ρευστοποιηθεί σε πράξη. Από το τι ήθελε να πει ο ποιητής να μεταβούμε στη γραφή του δικού μας ποιήματος. Μας ρεύεται η ιστορία κι εμείς της ζητάμε συγγνώμη. Ναι, καταλαβαίνω τις αντιρρήσεις σας, αυτό είναι σκέτος βολονταρισμός, θα μου πείτε. Και το άλλο είναι σκέτη παραλυσία, θα σας αντιτάξω. Γιατί τα ενεργούμενα δεν ενεργούν. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ.


Ανάρτηση από: http://www.pandiera.gr

Τεμπέλικο Ελληνικό φιλότιμο μου, μαγκιά μου και αρχαίο μου πνεύμα..αθάνατο.

        
.
http://igioukalili.blogspot.gr/

Αυτό το παλιό καλό και εύστοχο που: βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος, να το ξανακοιτάξουμε ..

Έχουμε φτάσει αρκετά κοντά στο δάσος και όσο και αν η εικόνα του είναι πανοραμική θαρρείς τραβηγμένη με ευρυγώνιο φακό το μάτι μας τεμπέλιασε τόσα χρόνια να στέκεται στα επί μέρους ζητήματα με αποτέλεσμα να χανόμαστε και να στουκάρουμε στο δέντρο που εξ αρχής είχαμε εστιάσει..

Το που πάμε ( και όχι μόνο εμείς στην Ελλάδα ) και τι θα γίνει, δεν είναι μια σπαζοκεφαλιά , ούτε γρίφος για δυνατά μυαλά..
Αν δεν είσαι έντομο και μάλιστα έντομο χωρίς κεραίες το αύριο, θα ξετυλιχτεί μπροστά σου ακριβώς σαν πανοραμική φωτογραφία, και όχι σαν ένας χάρτης πειρατών που κάτι θέλει να φανερώσει βάζοντάς συγχρόνως χιλιάδες εμπόδια στα οποία εσύ επικεντρώνεσαι ώστε να μην βρεις το κρυμμένο ή έστω να καθυστερήσεις να το βρεις..

Προχθές έτσι για παιχνίδι , σήκωσα το χέρι μου και έδειξα στον Κώστα μια εικόνα ενός πουλιού στην τηλεόραση που πετούσε ..
Αυτός δεν αρκέστηκε στην εικόνα που είδε..
Όταν το πουλί χάθηκε στον «ουρανό» της οθόνης, κοίταξε αυτόματα στο ταβάνι ,
κοίταξε πίσω απ την τηλεόραση και μετά βγήκε έξω στην βεράντα και το έψαχνε γαυγίζοντας..
Ο Κώστας βέβαια είναι τετράποδο με περιορισμένη δυνατότητα εξήγησης των όσων βλέπει και ακούει..
Και χωρίς καμιά δυνατότητα ανάλυσης του τι συμβαίνει ..
Δεν θέλω να υπαινιχτώ πως εμείς είμαστε τετράποδα και δεν μπορούμε να συνδέσουμε το ένα γεγονός με το άλλο και περιοριζόμαστε μόνο σε ότι μας λένε , ότι βλέπουμε και ότι ακούμε …
αλλά ναι..αυτό υπαινίσσομαι .. Πχ.

Σου λέει ο άλλος :
- Εγώ οικονομολόγος δεν είμαι για να κρίνω τον κάθε υπουργό οικονομικών, αλλά….....
- Εγώ νομικός δεν είμαι για να κρίνω μια απόφαση, αλλά…...
Τι αλλά όμως??
Χειροκροτείς τον υπουργό , ( που δεν είσαι και οικονομολόγος )
χειροκροτείς τον νόμο ( που δεν είσαι και νομικός )
γιατί αδυνατείς να δείς το πλάνο του υπουργού και δεν διανοείσαι να κάνεις κριτική στον νόμο ..
Ετσι τεμπελιάζει και το μυαλό και αρκείται στο να χειροκροτεί, να επαινεί ή να κατηγορεί , σύμφωνα με τι του λένε άλλοι .. Ακόμα και αν αυτό που κατηγορεί ή επαινεί είναι το ίδιο πράγμα..
Εν τω μεταξύ το σύμπαν κάνει τη δουλειά του..

Μετά απ όλα αυτά , ναι είναι δύσκολο να συνδέσεις γεγονότα ( που τα σοβαρότερα φαίνονται σαν άσχετα ακριβώς για να σε αποτρέψουν να τα συνδέσεις ) είναι δύσκολο να πιστέψεις πως ναι, το σύμπαν στο οποίο τόσο πιστεύεις συνωμοτεί, εναντίον σου όμως , αδυνατείς εν ολίγοις να πιστέψεις πως δεν είσαι το επίκεντρο της προσοχής ως κρίκος μιας αλυσίδας, παρ όλα αυτά όμως είσαι μέρος της αλυσίδας, χοντρής , γερής , περιποιημένης , που για κάποιον λόγο φτιάχτηκε ..μιας αλυσίδας που έχει προορισμό…

Οπότε είσαι καταδικασμένο έντομό μου να στουκάρεις στο δέντρο σου, και να κοιτάς ότι σου δείχνουν …

Το δάχτυλο δηλαδή..

Απο την πενα της Elitsa Kou

τρία πουλάκια κάθονται στο ΣΥΡΙΖΑ ΚΡΑΝΑΙΑΣ...

Gerasimos Bozas

Διαβάζοντας την ανακοίνωση της ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΟΜ ΚΡΑΝΑΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ με έπιασε μια ζαλάδα...
       

   

             
τρία πουλάκια κάθονται στο ΣΥΡΙΖΑ ΚΡΑΝΑΙΑΣ



26-2-2015

Ένα βήμα μπροστά, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε.

                         

Η οργάνωση μελών Κραναίας Κεφαλονιάς του ΣΥΡΙΖΑ , επιδοκιμάζει την διαπραγμάτευση και το πρώτο βήμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την καλεί να μην πτοηθεί από την πίεση των δανειστών και ειδικά του Γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου, να αξιοποιήσει την πίστωση χρόνου που κέρδισε και να εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Η για πρώτη φορά πραγματική διαπραγμάτευση από μια Ελληνική κυβέρνηση με την ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και ουσιαστικά με την Γερμανική σκληρή Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση,συσπείρωσε την συντριπτική πλειοψηφία του λαού σε ένα Πανελλαδικό Μέτωπο Κοινωνικής Σωτηρίας , πράγμα που το βιώσαμε και εδώ με την μεγάλη αυθόρμητη συγκέντρωση στην πλατεία Καμπάνας.

Το πρώτο βήμα έγινε και για πρώτη φορά έχει την δυνατότητα μια Ελληνική κυβέρνηση να παρουσιάσει-έστω και στο σύντομο διάστημα των τεσσάρων μηνών- τις δικές της προτάσεις.

Προτάσεις που έχουν κύριο σκοπό την δίκαιη φορολόγηση όλων των πολιτών, την αποτελεσματική αναδιοργάνωση του κράτους και κυρίως την αναθέρμανση της Οικονομίας.
Οι δυσκολίες είναι πολλές και οι πιέσεις δεν σταματούν.
Ακριβώς γι΄αυτό το λόγο πρέπει να σταθούμε όλοι σταθεροί στις θέσεις και να απαιτούμε συνεχώς και πιεστικά την εφαρμογή του προγράμματός μας.
Γνωρίζουμε ότι κερδήθηκε μία μάχη αλλά ο πόλεμος μόλις άρχισε.
Καλούμε όλους τους φίλους μας , τους ουδέτερους ακόμη και τους αντιπάλους να σταθούν θετικά στην προσπάθεια αυτή για το καλό της Πατρίδας και όλων μας , χωρίς να απεμπολήσουν την κάθε καλοπροαίρετη κριτική τους , που είναι και αναγκαία και την χρειαζόμαστε.

Καλούμε επίσης την κυβέρνηση στο επόμενο διάστημα να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο κλιμάκωσης της ταξικής πάλης με ανάλογα μέσα και εναλλακτική τακτική και λύσεις.
Σε τοπικό επίπεδο είμαστε κάθετα αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου Κεφαλονιάς καθώς νευραυλγικοί τομείς της Οικονομίας και Ασφάλειας δεν πρέπει να περάσουν σε ιδιωτικά-ξένα χέρια.

Επίσης για τη δρομολόγηση πλοίου στη γραμμή Πάτρα--Σάμης-Ιθάκης , θα διοργανώσουμε σε συννενόηση με τα υπόλοιπα κομματικά όργανα και την Νομαρχιακή , λαϊκή ανοικτή πανολομέλεια στην Σάμη με σκοπό την εξεύρεση λύσης μαζί με όλους τους κατοίκους και τους φορείς.
ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ .Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΜ ΚΡΑΝΑΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!

των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου

   http://www.jmilios.gr/

1. Εισαγωγή

Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.

2. Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου: Ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος …

2α. Οι στόχοι της διαπραγμάτευσης

Η ελληνική κυβέρνηση προσήλθε στο Eurogroup της 12ης Φεβρουαρίου, δηλαδή στην πρώτη ουσιαστική φάση της διαπραγμάτευσης, με αίτημα μια συμφωνία σε ένα νέο«πρόγραμμα-γέφυρα», δηλώνοντας ρητά ότι είναι αδύνατη η παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, που έχει απορριφθεί από τον ελληνικό λαό:

1. Το «πρόγραμμα-γέφυρα» δεν θα περιελάμβανε όρους, αξιολογήσεις κλπ., αλλά μια επίσημη αποτύπωση της βούλησης όλων των πλευρών για διαπραγμάτευση χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς και χωρίς οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια.

2. Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα θα παραιτείτο από τις εναπομείνασες δόσεις του προηγούμενου προγράμματος – πέραν των 1, 9 δις ευρώ που οφείλουν να επιστρέψουν η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες των κρατών-μελών από τα κέρδη που είχαν από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων (προγράμματα SMP και ANFA) – και θα της δινόταν η δυνατότητα έκδοσης εντόκων γραμματίων πέρα από το όριο των 15 δις, ώστε να καλύψει τυχόν έκτακτες ανάγκες.

3. Στο τέλος της μεταβατικής αυτής περιόδου, (α) η Ελλάδα θα καταθέσει τις τελικές της προτάσεις, που σύμφωνα με τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης θα περιλαμβάνουν ένα νέο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικήςγια τα επόμενα 3-4 χρόνια και ένα νέο εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων και παράλληλα (β) θα τεθεί το ζήτημα της διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση-ελάφρυνση του δημόσιου χρέους.

Η γερμανική κυβέρνηση αλλά και οι «θεσμοί» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) προσήλθαν στη διαπραγμάτευση με τη θέση ότι η Ελλάδα έπρεπε να ζητήσει εξάμηνη «τεχνική επέκταση» του υφιστάμενου Προγράμματος (το οποίο για επικοινωνιακούς λόγους δέχθηκαν να μετονομαστεί σε «υφιστάμενο διακανονισμό» – existing arrangement), ώστε να γίνει δυνατή η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης (successful completion of the review).

2β. Η έκβαση της διαπραγμάτευσης

Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνει τετράμηνη παράταση της «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility Agreement, MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων».

Η παράταση της Σύμβασης («η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων») σημαίνει: (α) αξιολογήσεις από τους τρεις «θεσμούς», (β) δεσμεύσεις ή όρους, (γ) συνέχιση της χρηματοδότησης με βάση το πλάνο των δόσεων του υφιστάμενου Προγράμματος, εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση, (δ) επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ και των εθνικών ΚΤ από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων, και πάλι όμως εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση από τους «θεσμούς» (δεδομένης μάλιστα της «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ).

Με δυο λόγια πρόκειται για την απόρριψη-απόσυρση των σημείων (1) και (2) με τα οποία προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε εδώ ότι δεν υπάρχει καμία ρητή αναφορά στην κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών (π.χ. ότι θα επιτραπεί η έκδοση εντόκων για να πληρωθούν χρεολύσια, τόκοι και έκτακτες ανάγκες) μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης – εκτός αν η αναφορά στην «ανεξαρτησία της ΕΚΤ» υπονοεί την «ευχέρεια» αυτής να εξετάζει κατά πόσο η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίνεται «θετικά» στις «δεσμεύσεις» που συνοδεύουν την επέκταση της συμφωνίας (γεγονός το οποίο αναμφισβήτητα δυσχεραίνει τις όποιες «ερμηνευτικές» προσπάθειες προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση σχετικά με τη συμφωνία).

Ταυτόχρονα, στη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνεται η θέση: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012». Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση παραιτείται από το στόχο διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση-απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και υιοθετεί το «πρόγραμμα βιωσιμότητας» που στηρίζεται στην «πληρωμή του κεφαλαίου του χρέους» μέσω πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτό σημαίνει την απόρριψη-απόσυρση και του σκέλους (β) του σημείου (3) με το οποίο προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση.

Αυτό που κέρδισε η ελληνική κυβέρνηση (πέρα από την αλλαγή στην ορολογία, για την οποία έγινε τόση συζήτηση), είναι:

Α) Το σκέλος (α) του σημείου (3) των προτάσεών της, δηλαδή την ευχέρεια να προτείνει εκείνη προς έγκριση από τους «θεσμούς» τις μεταρρυθμίσεις για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και την ανάπτυξη. Έτσι απορρίφθηκαν τα μέτρα που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση (μείωση συντάξεων και αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά) και συμφωνήθηκε να δοθεί το βάρος στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της λαθρεμπορίας, στη μεταρρύθμιση του δημοσίου, στην αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος κλπ.1

Β) Η διαπραγμάτευση για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2015. Αντί του συμφωνημένου 3% του ΑΕΠ, η συμφωνία αφήνει το ζήτημα ανοιχτό για τον προσδιορισμό ενός χαμηλότερου ποσοστού: «Οι θεσμοί, σε ό, τι αφορά τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2015, θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2015».

Επομένως καθίσταται σαφές ότι αν η συμφωνία συνιστά ανακωχή, στην προκειμένη περίπτωση ανακωχή δεν σημαίνει «ισοπαλία»: Η συμφωνία αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος. Ναι μεν δίνεται χρόνος για το επόμενο βήμα, αλλά το τοπίο που οργανώνεται είναι ασφυκτικό, ελάχιστα θυμίζει τα minimum που επιζητούσε η κυβέρνηση μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου.

3. Υπάρχει ακόμα περιθώριο για αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού;

3α. Η επιτήρηση ως ισορροπία ανάμεσα σε «πολιτικό» και «ηθικό» κίνδυνο.

Η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή εκείνης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που επιδιώκει να εναποθέσει όλες τις κοινωνικές διαδικασίες (από την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο χρέος) στη δικαιοδοσία και το «ρυθμιστικό ρόλο» των αγορών. Η ευρωπαϊκή Αριστερά επιδιώκει έτσι να διασφαλίσει εκείνη την ελευθερία άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, που θα της επιτρέψει να περιορίσει την ισχύ των αγορών, φέρνοντας στο προσκήνιο τις κοινωνικές ανάγκες.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένα «πρόγραμμα» συνεχούς ενίσχυσης των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, των επαγγελματιών, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των μικρομεσαίων. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, όπως εκφράζεται, για παράδειγμα, από τον κ. Σόιμπλε, δεν στερείται ορθολογικών στόχων και στρατηγικής, παρά τις ρητορικές ευκολίες που δίνει ο περί του αντιθέτου ισχυρισμός σε όποιον τον χρησιμοποιεί. Επιχειρεί να επιλύσει και μέχρι στιγμής το κάνει, ορθολογικά, δύο προβλήματα:

Πρώτον, τη νομιμοποίηση ενός εργασιακού μοντέλου χωρίς δικαιώματα και κοινωνική προστασία, με χαμηλές και εύκαμπτες αμοιβές, χωρίς ουσιαστική διαπραγματευτική δυνατότητα από τη μεριά των εργαζομένων, έτσι ώστε να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία και τη συσσώρευση κεφαλαίου.

Δεύτερον, την οργάνωση της Ευρωζώνης (συντονισμός δημοσιονομικών πολιτικών, τραπεζική ενοποίηση, προγράμματα διάσωσης κλπ.) με στόχο μία Οικονομική και Νομισματική Ένωση στην οποία τα κράτη μέλη δεν θα υποκύπτουν στον «ηθικό κίνδυνο» να στηρίζουν κοινωνικές (ή άλλες) δαπάνες προσφεύγοντας στον δημόσιο δανεισμό. Τα κράτη υποβάλλονται στο δίλημμα λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις ή κίνδυνος χρεοστασίου, με αποτέλεσμα στη δεύτερη περίπτωση την αποδοχή ενός προγράμματος διάσωσης, το περιεχόμενο του οποίου είναι φυσικά και πάλι λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις.

Αυτή η ακραία οπτική επιθυμεί ιδιωτικοποιήσεις και πρωτογενή πλεονάσματα για να αποπληρωθεί το χρέος ενώ δεν αντιτίθεται σε μεταρρυθμίσεις όπως αυτές τις οποίες προτείνει η ελληνική κυβέρνηση (και ενδεχομένως έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία) – όπως η καλύτερη οργάνωση των συστημάτων είσπραξης (φόροι, εισφορές), η αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα, 2 η αποδυνάμωση γενικά των ολιγοπωλίων. Μπορεί ακόμα να καλωσορίσει ένα νέο πολιτικό προσωπικό, καθώς κατανοεί ότι έχει επιταχυνθεί ο κύκλος φθοράς και έλλειψης λαϊκής νομιμοποίησης του παλιού πολιτικού προσωπικού. Η διατήρηση του παλιού προσωπικού, εφόσον αυτό έχει απαξιωθεί στη συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, θεωρείται από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική «πολιτικός κίνδυνος», διότι μπορεί να οδηγήσει στις ανεξέλεγκτες ατραπούς μιας κοινωνικής έκρηξης.

Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί όμως παράλληλα «ηθικό κίνδυνο» (moral hazard) κάθε πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, διευρύνει το δημόσιο χώρο, επεκτείνει το κοινωνικό κράτος, θέτει την αναπαραγωγή της κοινωνίας πέρα και έξω από την εμβέλεια δράσης των αγορών.

Με άλλα λόγια, το ζητούμενο του νεοφιλελευθερισμού είναι τόση λιτότητα, όση απαιτείται ώστε να μην αυξάνει ο «πολιτικός κίνδυνος», ενώ ταυτόχρονα αποτρέπεται ο «ηθικός κίνδυνος».

Γενικά μιλώντας, οι δύο κίνδυνοι, «ηθικός» και «πολιτικός», κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση, λόγω των συνεπειών με τις οποίες είναι συνδεδεμένοι στην τρέχουσα συγκυρία. Όταν μειώνεται ο «ηθικός» κίνδυνος, αυξάνει ο «πολιτικός» και αντίστροφα. Επομένως, η ένταση μεταξύ αυτών των δύο αυτών τάσεων καταλήγει, όταν συναντούνται, στην ανίχνευση της εκάστοτε κατάλληλης ισορροπίας μεταξύ «ηθικού κινδύνου» (όταν οι κυβερνήσεις υποκύψουν στον «κίνδυνο» να αποδεχθούν συμφέροντα των κατώτερων τάξεων) και «πολιτικού κινδύνου» (να αποδιαρθρωθούν οι πολιτικές ελίτ και να προκύψουν φαινόμενα ανεξέλεγκτων μαζικών κινητοποιήσεων). Οι «ανεξάρτητες αρχές» που δεν ελέγχονται «δημοκρατικά», ειδικά για θέματα που αφορούν την «οικονομία», με κύριο παράδειγμα την «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ, είναι μία μέθοδος ανίχνευσης της ισορροπίας ανάμεσα στους δύο «κινδύνους». Αυτό όμως δεν θεωρείται επαρκές.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον καθοριστικό ρόλο έχει πλέον αναλάβει η «αξιολόγηση των συμφωνιών». Αν προσέξουμε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου θα δούμε ότι δεν είναι εντελώς κλειστή για αιτήματα που αυξάνουν τον «ηθικό κίνδυνο», δηλαδή προωθούν ρυθμίσεις υπέρ του κοινωνικού κράτους και της εργασίας. Όμως, βασικό σημείο της συμφωνίας είναι ότι οι «θεσμοί» θα αξιολογούν ποιες μεταρρυθμίσεις (δεν) δημιουργούν προβλήματα στα δημόσια οικονομικά, στις προοπτικές οικονομικής μεγέθυνσης και στη σταθερότητα και ομαλή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.3 Η αξιολόγηση, δηλαδή η επιτήρηση, αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην υλοποίηση του προγράμματος και των κοινωνικών μετασχηματισμών που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πέραν του ρητώς ανοικτού ακόμη ζητήματος της κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών, δείγματα γραφής της συνεχούς αξιολόγησης, που εγείρει τόσο η συμφωνία όσο και η σχέση με την ΕΚΤ ως έμμεσου χρηματοδότη, αποτελεί τόσο η επιστολή της ΕΚΤ, αλλά και αυτή του ΔΝΤ, που «ερμηνεύουν» τις μεταρρυθμίσεις ως «ισοδύναμα» μέτρα των δεσμεύσεων που περιγράφονταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Ειδικά το ΔΝΤ δεν παραιτείται από την ολοκλήρωση των μέτρων για το άνοιγμα των επαγγελμάτων, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό, που περιγραφόταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Αξίζει να σημειωθεί ότι η μη-ποσοτικοποίηση των στόχων, το μη-καθορισμένο έλλειμμα, η απουσία οποιασδήποτε ρητής συζήτησης για τον υπολογισμό του δημοσιονομικού κενού, καθιστά ανοικτό και συνεχώς «ερμηνεύσιμο» ζήτημα τον υπολογισμό της απόδοσης των μέτρων ως «ισοδυνάμων».4

3β. Πού κρίθηκε η διαπραγμάτευση: Για τη διαπραγματευτική τακτική και στρατηγική

Το βασικό ερώτημα για τη σημασία της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, πέραν των στρατηγικών που διαπλέκονται και συμπυκνώνονται σε αυτήν, είναι τι δυνατότητες (παρά τα ασφυκτικά περιθώρια) αφήνει στην κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της. Προηγουμένως όμως χρειάζεται να ανιχνεύσουμε τις «δυσκολίες» που οδήγησαν την κυβέρνηση στην αναδίπλωση της 20ής Φεβρουαρίου.

Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου καθορίστηκε προφανώς τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, το δεδομένο και γνωστό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο των «θεσμών», όσο όμως και από εσωτερικούς, οι οποίοι τελικά έπαιξαν και τον καθοριστικό ρόλο.

Δευτερεύουσα μόνον σημασία έπαιξε η ελλιπής προετοιμασία της κυβέρνησης και οι αντιφατικές τακτικές του ΥΠΟΙΚ, όπως για παράδειγμα:

Πρώτον: Η απουσία σοβαρού σχεδίου που να στηρίζεται σε αριθμούς και ανάλυση. Ακόμη και στο Παράρτημα που δημοσίευσε το ΥΠΟΙΚ ως τεχνική σύνοψη φαίνεται το επιφανειακό επίπεδο. Επιπλέον, σε αυτό γίνεται η κρίσιμη παραδοχή ότι η βιωσιμότητα του χρέους συνδέεται με τα πρωτογενή πλεονάσματα (θέση που συνιστά σημαντική στρατηγική υποχώρηση).

Δεύτερον: Η εκφορά κάποιων γενικών αρχών της πρότασης για την απομείωση του χρέους από το Λονδίνο. Εδώ υπάρχει τακτικό σφάλμα: Χωρίς συνάντηση με την ΕΚΤ ανακοινώνεται μία πρόταση, από χώρα εκτός Ευρωζώνης, η οποία εμπλέκει τα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ σε συμφωνία ανταλλαγής. Πρόκειται για πρόταση αλλαγής των κανόνων της ΕΚΤ, η οποία ωθεί την ΕΚΤ κατευθείαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, σε θέση άρνησης για προφανείς λόγους που συνδέονται με την πολιτική της και τις ισορροπίες που τηρούνται στο ΔΣ, αλλά και την επίθεση που ήδη δέχεται για «παραβίαση των κανόνων» που την διέπουν, με την πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης». Είναι επίσης προφανές ότι δεν χρειάζεται να εμπλακεί άμεσα η ΕΚΤ σε μία τέτοια συμφωνία, αλλά το ίδιο μπορούσε να γίνει με άλλους τρόπους, οι οποίοι είναι συμβατοί με τις τρέχουσες ισορροπίες. Το άλλο κομμάτι της πρότασης, τα δάνεια σε EFSF συνδεδεμένα με τους ρυθμούς μεγέθυνσης, συνιστά γενικόλογη πρόταση και προφανώς αφορά το δεύτερο στάδιο της διαπραγμάτευσης.

Τρίτον: Φάνηκε ότι η κυβέρνηση έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στην επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, σε σχέση με άλλες διαστάσεις. Αυτό αποτελεί αρνητικό σημάδι και για το εσωτερικό και για το εξωτερικό. Για παράδειγμα, το περιστατικό με τον Ντάιεσεμπλουμ προφανώς τόνωσε το «εθνικό αίσθημα», αλλά συγχρόνως αφαίρεσε διαπραγματευτική ισχύ από τη στιγμή που όλο το Σαββατοκύριακο ασχολήθηκε η κυβέρνηση με το να καθησυχάζει τις αγορές που θα άνοιγαν την Δευτέρα, γεγονός που σηματοδότησε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σταθερή τακτική διαπραγμάτευσης (και φυσικά στην ίδια συνάντηση ακόμη και σε μη έμπειρους παρατηρητές φάνηκε ότι δεν υπάρχει και ομάδα ισότιμων κυβερνητικών μελών στη διαπραγμάτευση).

Είναι εύκολα κατανοητό πώς αυτή η κακά στημένη διαπραγμάτευση, παρά τις εργατοώρες που αφιέρωσαν οι πρωταγωνιστές της, είχε τα χαρακτηριστικά άλματος με δεμένα μάτια. Επίσης, οι διαφορές και οι κακοί χειρισμοί και οι μετατοπίσεις έδειξαν στους εταίρους ότι η ελληνική πλευρά είναι επιδεκτική χειρισμών.

Όμως τελικά η διαπραγμάτευση δεν κρίθηκε τόσο στο επίπεδο των τακτικών κινήσεων ή στο εξωτερικό, όσο στο εσωτερικό. Εκείνο που καθόρισε την αναδίπλωση της ελληνικής πλευράς ήταν η στρατηγική πολιτική απόφαση για οικοδόμηση συμπαγών σχέσεων κοινωνικής εκπροσώπησης με εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θεωρούν ως αδιανόητη τη διαταραχή της «ομαλότητας της αγοράς», τη στιγμή που όλοι γνώριζαν τη σημασία και το χαρακτήρα της αναμέτρησης. Το συζητημένο σενάριο ενός bankrun οφείλει πάντα να εντάσσεται (και άρα να εξετάζεται, πέρα από τις επιμέρους τεχνικές αντιμετώπισης) στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Παράλληλα είναι αδιανόητο να υιοθετείται το επιχείρημα ότι συνέχεια μιας υποτιθέμενης «κατάρρευσης των τραπεζών» θα ήταν η «έξοδος από το ευρώ», ένα σενάριο μηδενικής πιθανότητας, που αποτέλεσε απλώς «επιχείρημα» των κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά για να αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία τα Μνημόνια, και αποτελεί πάντα «όπλο» ακραίων νεοφιλελεύθερων, τύπου Σόιμπλε.5

3γ. Το διακύβευμα: Τίποτα δεν είναι δυνατό να αλλάξει, ή ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;

Όσα προηγήθηκαν μας οδηγούν στο συμπέρασμα, με την πιο ήπια διατύπωση, ότι έχει συνομολογηθεί μία συμφωνία, η οποία περιορίζει σημαντικά την άσκηση πολιτικής στα δημόσια οικονομικά αλλά και σε άλλους τομείς. Επομένως, το οικονομικό τοπίο στο οποίο βασίζεται η κυβέρνηση για τη διαπραγμάτευση και την αξιολόγηση της τελικής συμφωνίας είναι ολισθηρό.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση και την αναγκαστική αλλαγή του προγράμματός της ως «νίκη», αποτελεί κακό σημάδι για τη συνέχεια, επειδή δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνία παρά για την ουσία. Αυτό ίσως προοπτικά να αποτελέσει την πραγματική ήττα, εφόσον το σήμα το οποίο εκπέμπεται και εισπράττεται από την κοινωνία ενισχύει την πεποίθηση: «μην πιστεύεις τους πολιτικούς σε ό, τι λένε, επάγγελμα κάνουν για να είναι κυβέρνηση».

Ας αναλογιστούμε το εξής απλό δεδομένο: Η κυβέρνηση αυτή δεν προήλθε επειδή υποστήριξε το 70% του Μνημονίου – αν μάλιστα το είχε υποστηρίξει ίσως να μην περιλαμβανόταν καν στον κοινοβουλευτικό χάρτη σήμερα. Η επιχείρηση επανεγγραφής της εντολής της, ώστε να περιλαμβάνει το 70% του Μνημονίου αποτελεί εγχείρημα αλλαγής των σχέσεων εκπροσώπησης και των κοινωνικών συμμαχιών στις οποίες στηρίζεται. Επειδή προφανώς το 70% αυτό καθαυτό είναι ένα νούμερο του αέρα (γιατί όχι 68% ή 72%; με βάση τις σελίδες, τα υποκεφάλαια, ή τα μέτρα;), η επιλογή του αποτελεί διακύβευμα ερμηνείας και συγκρότησης σχέσεων εκπροσώπησης. Το ερώτημα, το οποίο είναι ανοικτό ακόμη για την κυβέρνηση, είναι αν θα επικρατήσει η επικοινωνιακή λογική της «νίκης» και της παράβλεψης των κρίσιμων ζητημάτων που αναδείχθηκαν, ή θα επιχειρηθεί να αναλυθεί σε βάθος η υποχώρηση που συνιστά η συμφωνία και οι όροι αυτής της υποχώρησης όσο υπάρχει χρόνος (πολύ λίγος, μιας και άμεσα ξεκινά ήδη ο επόμενος γύρος διαπραγμάτευσης).

Με τα νέα αρνητικά δεδομένα που συνεπάγεται η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία μόνο οδό εξόδου από το αδιέξοδο του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού κλοιού: Την έφοδο προς τα εμπρός!

- Την έφοδο προς τα εμπρός με όχημα την αλήθεια: Να ξεκινήσει κανείς από την παραδοχή των υποχωρήσεων, με στόχο να αναζητηθούν οι τρόποι, ώστε να μην υπάρξει μακροπρόθεσμη βλάβη, δηλαδή η κυβέρνηση να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις για αναδιανομή εισοδήματος και ισχύος προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, για ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, για δημοκρατία και συμμετοχή.

- Την έφοδο προς τα μπρος, με όχημα τόσο τη ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, ώστε επιτέλους το κεφάλαιο να επωμιστεί τα βάρη που του αναλογούν, όσο και με την εξυγίανση της δημόσιας ζωής από τις έκνομες πρακτικές στις οποίες επιδίδεταιμερίδα της ελληνικής ολιγαρχίας: Λαθρεμπορία πετρελαιοειδών και προϊόντων καπνού, ενδο-ομιλικές συναλλαγές, φοροδιαφυγή, καταχρηστική δανειοδότηση κλπ.

Απαιτείται δηλαδή άμεσα μια νέα ορμητικότητα αλλαγών στο εσωτερικό της χώρας, έτσι ώστε να οικοδομηθούν σε νέες βάσεις οι συμμαχίες με τις κατώτερες τάξεις. Μεταφορικά, αυτό που λείπει και που δυστυχώς μοιάζει να απομακρύνεται με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, είναι ένα εσωτερικό «μνημόνιο για τον πλούτο», με παράλληλη βελτίωση των όρων ζωής των λαϊκών τάξεων. Ο στόχος «να πληρώσει η ολιγαρχία» δεν ήταν ποτέ περισσότερο επίκαιρος.

Σε μια κοινωνία που η απώλεια του 25% του ΑΕΠ και η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού δεν είναι παρά η ορατή όψη της ραγδαίας όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, σε μια κοινωνία που η τεράστια ανεργία είναι το συμπλήρωμα ενός εκτεταμένου εργασιακού μεσαίωνα, σε μια κοινωνία πολλαπλών αντιθέσεων αλλά και υψηλών προσδοκιών, η «δημοτικότητα» της κυβέρνησης δεν θα διατηρηθεί στο 87% ή στο 80% για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Για να παραμείνει η κυβερνητική πολιτική ηγεμονική, θα πρέπει να ταχθεί καθαρά με τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, να αμφισβητήσει τη στρατηγική νεοφιλελευθερισμού. Περιθώριο για «εθναρχική» πολιτική, που να υπερασπίζεται γενικά και αόριστα κάθε τι «ελληνικό» ή «ευρωπαϊκό» δεν υπάρχει, δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ, αλλά ούτε και θα υπάρξει ποτέ στην προβληματική της Αριστεράς.




1 Και στο σημείο αυτό βέβαια, οι τελικές αποφάσεις απαιτούν την έγκριση των «θεσμών»: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς».


2 Αλλά και εδώ ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: στις μορφές που θα λάβει η αναδιοργάνωση.


3 Να μην ξεχνάμε για παράδειγμα, ότι η μεγέθυνση στο τρέχον πρόγραμμα εξαρτάται από τις εξαγωγές και η αύξηση των μισθών θεωρείται ότι μειώνει τους βαθμούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και εμποδίζει την αύξηση των εξαγωγών (λανθασμένη άποψη, όπως προκύπτει πλέον και εμπειρικά, αλλά αυτή είναι η κυρίαρχη θεώρηση των «θεσμών»). Επίσης, άλλο παράδειγμα, η ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» προφανώς επηρεάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και επομένως είναι υπό αίρεση ως πρόγραμμα αλλά και ως προς τον βαθμό, το χρόνο και τους όρους εφαρμογής της αν υπάρξει ως πρόγραμμα.


4 Στην επιστολή του προς τον Jeroen Dijsselbloem με ημερομηνία 24/2/2015, ο Mario Draghi επισημαίνει: «Σημειώνουμε ότι οι δεσμεύσεις που περιγράφονται από τις [ελληνικές] αρχές διαφέρουν από τις υπάρχουσες δεσμεύσεις του προγράμματος σε ορισμένους τομείς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θα πρέπει να αξιολογηθεί κατά τη διάρκεια της επανεξέτασης, εάν τα μέτρα που δεν γίνονται αποδεκτά από τις αρχές αντικατασταθούν με μέτρα ίσης ή καλύτερης ποιότητας όσον αφορά την επίτευξη των στόχων του προγράμματος». (“We note that the commitments outlined by the authorities differ from existing programme commitments in a number of areas. In such cases, we will have to assess during the review whether measures which are not accepted by the authorities are replaced with measures of equal or better quality in terms of achieving the objectives of the programme”).


5 To “Grexit” ως επαρκή λόγο συμβιβασμού χρησιμοποιεί, π.χ., ο James Galbraith: «Μη συμφωνία θα σήμαινε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, ή διαφορετικά κατάρρευση τραπεζών, χρεοστάσιο και πρόωρη έξοδο από το ευρώ» (“No agreement would have meant capital controls, or else bank failures, debt default, and early exit from the Euro”): “Reading The Greek Deal Correctly”, http://www.socialeurope.eu/2015/02/greek-deal

Φοβού τους... ελεύθερους

Katerina Tragalou

8 mins ·

Για την ελάχιστη εγγυόμενη ελευθερία τι χαρτιά πρέπει να συμπληρώσω άραγε;

Για την ελάχιστη εγγυόμενη αξιοπρέπεια, υπάρχει κάτι; Έστω και σε δόσεις βρε αδελφέ...

 Φοβού τους... ελεύθερους 

 http://simplemangreek.blogspot.gr/

Γράψε τέλος σε ό,τι νόμιζες ότι ήξερες και προπάντων σε αυτό που νόμιζες ότι ήσουν ικανός να κάνεις. Το σύστημα σε χαρακτήρισε δεινόσαυρο. Δεν έχει σημασία η ηλικία που κουβαλά ο καθένας μας, αλλά ούτε και η οποιαδήποτε εξειδίκευση έχει. Άλλαξαν όλα τριγύρω εκτός από εμάς τους ίδιους. Δεν ταιριάζουμε στη νέα εποχή, στη νέα τάξη πραγμάτων, στα νέα που εισέβαλαν στην χώρα. Δεν είναι τα καινούργια παπούτσια που μάς “χτυπάνε”, είναι τα πόδια μας πολύ μεγάλα για να χωρέσουν σε αυτά. Έτσι, ή θα τα φοράμε κουτσαίνοντας μέχρι να μάς χώσουν στην κάσα ή θα αυτοακρωτηριάσουμε τα πόδια μας μπαίνοντας στην ομάδα αναπήρων του νέου κόσμου που έχει αρχίσει. Αυτός ο κόσμος δεν επιτρέπει ξυπόλητους. Τελεία και παύλα.


Για το ποιος φταίει δεν χρειάζονται αναλύσεις και μεγάλες κουβέντες. Κοίτα από το μπαλκόνι σου ποιος στο δρόμο περπατά ανάλαφρα με τα λουστρινένια made in EU υποδήματα και θα είσαι σίγουρος για τον ένοχο. Όποιος δεν κουτσαίνει, αυτός σε κατέστησε υποχρεωτικά ανάπηρο. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να βγεις καν στο μπαλκόνι. Ακόμη και μέσα στο σπίτι σου -στην υπερεκτιμημένη οικογένειά σου- την ώρα του κυριακάτικου τραπεζιού, σκύψε και κοίτα κάτω από τραπέζι. Σε παράταξη θα δεις τα πόδια που προσαρμόστηκαν.

Δεν είναι το θέμα χρημάτων που κάνει τη διαφορά, είναι η νοοτροπία των πολλών που άλλαξε σταθερά και ήσυχα από το 2010 μέχρι σήμερα. Δεν είναι ο μισθός και η αδιαμαρτύρητη πληρωμή φόρων, αλλά η ευκολία να είναι τα “καλά παιδιά” βρέξει-χιονίσει. Μην τους σταμπάρει το σύστημα και τους στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα! Μην γυρίσει το μάτι του πάνω τους ο Πανόπτης και δεν προλάβουν να κρυφτούν. Κοινώς, χέστηδες, είτε έχουν θυρίδες σε τράπεζες, είτε συμπληρώνουν χαρτιά για επίδομα “ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”. Φοβούνται την Ελευθερία περισσότερο από τον Θάνατο και θέλουν να καλύψουν την δειλία τους στριμωγμένοι κάτω από μία σημαία φωνάζοντας με πάθος αλλά κρυμμένοι στο πλήθος “Ελευθερία ή Θάνατος”. Τόσο χέστηδες.

Τούς βλέπεις με τα καινούργια τους παπούτσια να σπρώχνονται, άλλοι ανάλαφροι κι άλλοι κουτσοί, να είναι μπροστά-μπροστά στην πρώτη γραμμή πληρωμών αποδεικνύοντας ότι σε μια πολεμική σύρραξη θα έκαναν τα πάντα να μπουν στην πρώτη γραμμή λιποτακτών.
Δεν παίζει ρόλο αν ο μισθός είναι κρατικός ή από άγριο μεροκάματο. Δεν έχει σημασία αν τα χρήματα που θα δώσεις στο Κράτος θα είναι λυγδιασμένα από το πολύωρο ξύσιμο των αχαμνών σε ένα γραφείο ή λερωμένα από ασβέστη και γράσο. Το αποτέλεσμα είναι ότι στην ίδια πρώτη σειρά στέκονται να δώσουν τον οβολό τους για την “ελευθερία”.

Δεν περνά στιγμή από το μυαλό τους ότι κατάφεραν μετά την Δημοκρατία να καταστήσουν και την Ελευθερία πουτάνα με το ζόρι. Όποιος τα “σκάει” την απολαμβάνει για ένα λεπτό. Μόνο ένα λεπτό διότι το Κράτος-νταβατζής έχει ήδη βρει και άλλους λόγους για πληρωμή να σου επιβάλλει πριν ακόμη ντυθείς και δέσεις τα καινούργια σου παπούτσια έχοντας τελειώσει την γρήγορη συνουσία στα μπουρδέλα-ταμεία των εισπρακτικών ιδρυμάτων. 'Ενα λεπτό κρατάει η Ελευθερία σου: Από την ώρα που ο εισπράκτορας παίρνει τον οβολό σου κι εσύ το αποδεικτικό έγγραφο στα χέρια σου. Μέτρα τις αποδείξεις είσπραξης που σου παρέδωσε το Κράτος από το 2010 μέχρι σήμερα και άθροισε τα λεπτά εικονικής ελευθερίας σου.Όσον αφορά την πραγματική Ελευθερία είναι σαν αυτόν τον τόπο. Έχει ψηλά και άγρια βουνά. Δεν περπατιούνται με καινούργια λουστρίνια ακόμα κι αν δε σε “χτυπάνε”, ούτε δείχνουν την αξιοθρήνητη ελεημοσύνη να δεχθούν να τα ανέβεις με δεκανίκια.

ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΔΕΛΦΥΣ: ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ)‏

ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΔΕΛΦΥΣ: ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Κι αυτή την Αποκριά, δόθηκε από το Θέατρο Δίδελφυς, με ιδιαίτερο τρόπο το Πολιτισμικό στίγμα τής Γιορτήςμε Χορό και Δρώμενα, που συμπυκνώνουν το Διαχρονικό και Πανανθρώπινο νόημά της και διερμηνεύουν το Πνεύμα της μέσα από τον πλούτο τής Ελληνικής Πολιτισμικής Λαογραφικής Παράδοσης. Μια γιορτή Χαράς και Ελευθερίας, και γλυκοθλιμμένης γνώσης για το δώρο τής ζωής που νικά από την παλιά γιορτή των Ανθεστηρίων και την μαγεμένη ανατριχίλα τής Άνοιξης ως την έκσταση τής Ανάστασης.

Ιδιαίτερης σημασίας είναι ότι τα Δρώμενα αυτά γίνονται καταμεσής τού Αστικού πλέγματος, στο κέντρο τής Πόλης αλλά και τις υπαίθριες προεκτάσεις του, προσπαθώντας λες να προκαλέσουν μιαν αναπάντεχη Άνοιξη σαν λουλούδια που αγωνίζονται να φυτρώσουν μέσα στο κάθε είδους τσιμέντο ...
Επίσης ξεχωριστής σημασίας για τους ηθοποιούς και τους ανθρώπους τής τέχνης εν γένει, είναι -μέσω τής συμμετοχής τους στα δρώμενα- ο μυητικός επαναπροσδιορισμός τού γιατί λειτουργώ Τέχνη, γιατί λειτουργώ Θέατρο !

    

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

kakis111@gmail.com

Αθήνα, Φεβρουάριος 2015

Την αλήθεια κι ας μη βολεύει

http://www.efsyn.gr/

varoufakis1.jpg

Είπε ο Γ. Βαρουφάκης ότι δεν είχε εντολή για ρήξη, αλλά για συμφωνία | REUTERS/Francois Lenoir

  

Συντάκτης: 

Τάσος Παππάς

Είπε ο Γ. Βαρουφάκης ότι δεν είχε εντολή για ρήξη, αλλά για συμφωνία. Σωστό.

Είχε όμως επίσης πει, όταν ξεκίναγαν οι συζητήσεις,  ότι αν πηγαίνεις σε μια διαπραγμάτευση δηλώνοντας προκαταβολικά πως δεν θα επιδιώξεις τη σύγκρουση και δεν θα απειλήσεις με ρήξη, περιορίζεις τις κινήσεις σου και στέλνεις στους αντιπάλους σου το μήνυμα ότι είσαι διαθέσιμος, δηλαδή πρόθυμος να κάνεις εκπτώσεις. Δεν έχεις να κάνεις με φίλους και συμμάχους.

Παλιές καραβάνες είναι, δεξιοτέχνες της ίντριγκας είναι, σαν τσακάλια συμπεριφέρονται και ξέρουν πως να μανιπουλάρουν τους ατίθασους, όταν μάλιστα αυτοί καίγονται για ρευστότητα. Η εσκεμμένη ασάφεια του κειμένου επιτρέπει προς το παρόν και στις δύο πλευρές να δώσουν τις ερμηνείες που θέλουν. Σύντομα όμως τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ δεν έχει πάρει πράγματι εντολή για αναμέτρηση μέχρι τελικής πτώσεως με τους εταίρους. Η εξουσιοδότηση που έχει είναι να προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της εντός της ευρωζώνης.

Το ερώτημα που προκύπτει μετά τις εξελίξεις είναι το εξής:«το ριζοσπαστικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υλοποιηθεί στο πλαίσιο του ευρώ;». Το ερώτημα αυτό θα τίθεται συνεχώς και θα απαιτεί καθαρές και όχι μεσοβέζικες απαντήσεις.

Αν θέλεις να οικοδομήσεις σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, αν θέλεις να διαφοροποιηθείς από τα κόμματα που μέχρι τώρα κυβέρνησαν τη χώρα πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, οφείλεις να πεις την αλήθεια, χωρίς ευφημισμούς και γλυκερές εξιδανικεύσεις.

Και βεβαίως, αν διαπιστώσεις στην πορεία ότι το πρόγραμμά σου και το ευρώ δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν αρμονικά, πρέπει να τους καλέσεις να αποφασίσουν τι από τα δύο θέλουν. Και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα δεν γίνεται.

τι κάνεις ρε δοσίλογε; -μια χαρά γερμανοτσολιά.

Παύλος Κιρκασίδης

16 hrs · 

 

Βιοτεχνία κουκούλας. Αυτό θα ανοίξω. Τρεις βάρδιες σε πέντε γραμμές παραγωγής και δεν θα προλαβαίνω τη ζήτηση.

Όσοι δε βλέπουν τις "νέες ευκαιρίες" που δημιουργούνται σε περιόδους κρίσης, κακό του κεφαλιού τους... tongue emoticon


   

αναρχογατουλης ‏@anarhogatoulis  48 λεπτάΠριν από 48 λεπτάΘεσσαλονίκη, Κεντρική Μακεδονία

Αν του γαμ@@@ οτι εχει και δεν εχει θα θεωρηθει μονομερης ενεργεια απο τους φιλους του τους Γερμανους;

  

adiasistos @adiasistos · 21 Φεβ

Είναι τόσο συχνή πλέον η κατηγορία για προδότες που ακούς στο δρόμο - τι κάνεις ρε δοσίλογε; -μια χαρά γερμανοτσολιά.

Χωρίς γουάν και ρούβλια!

\

Χωρίς γουάν και ρούβλια!

Γράφει ο Παύλος Παπαδάτος.     http://vlahatasamis.gr/

Στο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα ότι: «Είτε η πέτρα πάει στο αυγό, είτε το αυγό στην πέτρα, πάντα το αυγό θα σπάσει. Η προσέγγιση λοιπόν προς δανειστές δεν γίνεται με έπαρση και άνετο στυλάκι… Γιατί αλλού ξεκινάς να πας και αλλού σε βγάζει ο δρόμος, γιατί απλούστατα …ήσουν εντελώς ανυποψίαστος και ούτε καν καλά ντυμένος…!»

Πραγματικά λυπάμαι για την άκαμπτη στάση των Ευρωπαίων απέναντι στη χώρα μας, με ανησυχεί όμως και η έλλειψη σοβαρότητας εκ μέρους μας.

Ο κύριος Βαρουφάκης, στις συναντήσεις του στο Eurogroup της 11ης και 16ης Φεβρουαρίου, αντί να παραδώσει συγκεκριμένες κοστολογημένες προτάσεις, έκανε δύο «ομιλίες-διαλέξεις» και μίλησε για αποδοχή του προγράμματος κατά 70% απορρίπτοντας το υπόλοιπο 30% χωρίς να διευκρινίζει τι περιλαμβάνεται στο 70% και τι στο 30%. Το αποτέλεσμα; Ούτε καν ο Κύπριος υπουργός δεν μας πήρε στα σοβαρά, δηλώνοντας ευγενικά ότι δεν κατάλαβε τι θέλουμε!

Ανεξαρτήτως του τι θέλουμε, κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν θα μας δανείσει προκειμένου να αυξήσουμε μισθούς, συντάξεις και κυρίως τις κρατικές δαπάνες, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε ένα κράτος - πρωταγωνιστή σκανδάλων, γεμάτο από καταχραστές του δημόσιου χρήματος, τη στιγμή μάλιστα που ο κύριος Βαρουφάκης, εντελώς αναίτια και απροκάλυπτα, αποκαλεί την Ελλάδα χρεοκοπημένη και αφερέγγυα χώρα.

Ας όψεται όμως η προηγούμενη κυβέρνηση, που ενώ τον Ιούλιο του 2014 είχε την ευκαιρία να κλείσει την υπόθεση του προγράμματος, δεν το έκανε, και έτσι σήμερα αντί η ανάπτυξη να τρέχει με 3%, τρέχουμε ολοταχώς προς μία αδιανόητη σύγκρουση.

Η αναπτυξιακή όμως πορεία και η αξιοπρέπεια της χώρας μας εξαρτάται κυρίως από εμάς και όχι από τον κύριο Σόιμπλε και την παρέα του. Εξ άλλου καμία χώρα στον κόσμο ολόκληρο δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της και απλούστατα οι αγορές τις εμπιστεύονται και τις αναχρηματοδοτούν.

Όσο όμως εμείς δεν κάνουμε δομικές αλλαγές στη θλιβερή δημόσια διοίκηση της χώρας, δεν εκσυγχρονίζουμε το φορολογικό μας σύστημα, δεν δίνουμε κίνητρα προσέλκυσης κεφαλαίων, δεν δημιουργούμε περιβάλλον φιλικό προς επενδυτές, δεν δίνουμε έμφαση στην παραγωγή και δεν προβαίνουμε σε αποκρατικοποιήσεις με μοναδικό - εν ανάγκη - τίμημα την εισαγωγή κεφαλαίου και απορρόφηση συγκεκριμένου αριθμού εργαζομένων, ανάπτυξη και αναχρηματοδότηση από τις αγορές δεν πρόκειται να δούμε.

Σημείωση

Ας καλλιεργήσουμε καλές σχέσεις με τους εταίρους μας και ας εγκαταλείψουμε το άνετο στυλάκι που δεν εμπνέει ίχνος σοβαρότητας. Οι δε αναζητήσεις άλλων συμμαχιών μού θυμίζουν κάτι από τον τρίτο δρόμο του Ανδρέα Παπανδρέου με Αραφάτ και Καντάφι. Αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα μείνουμε όχι μόνο χωρίς ευρώ αλλά χωρίς γουάν και ρούβλια!

Spyrogiannis Georgios Perdikis 

κριμα κυριε Παπαδατο που ΔΕΝ υπογραψατε την επιστολη των ''42'' καποιοι ΔΕΝ θα αλλαξετε ποτε ..

Κείμενο γερμανοτσολιάδων "η κυβέρνηση υβρίζει τη Γερμανία, τον μεγαλύτερο χρηματοδότη μας"

                          


Κείμενο που θα ζήλευε κι ο Αρτέμης Μάτσας: 42 πανεπιστημιακοί κι άλλοι προσβάλλονται όταν προσβάλλεται η Γερμανία (διαβάστε το)
Με κείμενο τους το οποίο αναρτήθηκε στην «Athens Voice» 42 πανεπιστημιακοί κι άλλοι πολίτες του «κύρους» ενός Θάνου Τζήμερου, για παράδειγμα, διαμαρτύρονται για την επίθεση στη Γερμανία από την κυβέρνηση και ζητούν εναλλακτική πολιτική λύση. Ανάμεσα σε άλλα υποστηρίζουν πως προσβάλλονται όταν λοιδορείται ο «μεγαλύτερος χρηματοδότης» της χώρας μας, η Γερμανία.

www.koutipandoras.gr

Το κείμενο με τις υπογραφές έχει ως εξής:
"Η αξιοπρέπεια της χώρας προσβάλλεται"
Την ώρα που η κυβέρνηση μάς βομβαρδίζει με όλα τα μέσα ότι αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια των πολιτών, εμείς νιώθουμε ότι η αξιοπρέπεια της χώρας προσβάλλεται.
Προσβάλλεται όταν για δεύτερη φορά σε μια τετραετία βρίσκεται στη διεθνή ημερήσια διάταξη το θέμα Grexit, δηλαδή η αντιμετώπιση της χώρας μας σαν παρία της Ευρώπης.
Προσβάλλεται όταν η κυβέρνηση βγαίνει στη γύρα, ζήτουλας για νέα δανεικά, και συγχρόνως υβρίζει και λοιδορεί τον μεγαλύτερο χρηματοδότη της χώρας μας, που είναι η Γερμανία.
Προσβάλλεται όταν περισσεύουν οι κυβερνητικές γελοιότητες, που ξεκινούν από τις ενδυματολογικές εμφανίσεις, συνεχίζουν με την αμετροέπεια ότι θα αλλάξουν την Ευρώπη και καταλήγουν να διαπραγματεύονται με τους ίδιους εκπροσώπους των εταίρων μας, αλλά να τους αλλάζουν όνομα, ώστε να ξορκίσουν την «τρόικα».
Προσβάλλεται όταν όχι μόνο δεν προωθούνται μέτρα για να ανακάμψει η οικονομία μας και να πάψουμε να είμαστε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, αλλά ματαιώνονται και όσα λίγα, δειλά και ανεπαρκή μέτρα ελήφθησαν στο διάστημα της κρίσης.
Προσβάλλεται όταν βλέπουμε την οικονομία να ξαναγίνεται βορά του υδροκεφαλικού κράτους και των συντεχνιών, την εκπαίδευση να ξαναγίνεται βορά των κομματικών εγκάθετων, τις λίγες ξένες επενδύσεις που με δυσκολία προσελκύσαμε να πολεμιούνται και να ματαιώνονται.
Προσβάλλεται όταν η κοινωνία μας έχει ποτιστεί με το ξενοφοβικό ψευδο-νταηλίκι τόσο, ώστε να χειροκροτεί μια κυβέρνηση που πουλάει αντι-δυτικισμό και εθνικισμό, με πρωτοπόρα στο χειροκρότημα τη ναζιστική «Χρυσή Αυγή».
Για τους λόγους αυτούς κάνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνες δημοκράτες, που πιστεύουν στις ευρωπαϊκές αξίες και στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων για την ανόρθωση της χώρας, να παραμερίσουν άλλες πολιτικές και προσωπικές διαφορές και να ενωθούν σε μια κοινή προσπάθεια για να προσφέρουν στον Έλληνα πολίτη μια εναλλακτική λύση στην απελπιστική αυτή κατάσταση. Μια εναλλακτική λύση που είναι απαραίτητη και υπάρχει σε όλες τις προηγμένες δημοκρατίες, αλλά όχι στη δική μας.

Αβραντίνης Αναστάσιος
Αδάμου Νίκος
Αναστασόπουλος Γεώργιος
Ανδριανόπουλος Ανδρέας
Αργυρίδης Κωνσταντίνος
Βεζιρτζόγλου Χρήστος
Βουρλούμης Παναγιώτης
Γιαννής Νίκος
Γουσέτης Διονύσης
Δέλλας Χάρης
Δήμου Νίκος
Εμπέογλου Νίκος
Εφραιμίδης Αντώνης
Καραμάργιου Ιωάννα
Κατσούδας Δημήτριος
Κατσούλης Ηλίας
Κελμ Ματθίας
Κουμπή Βάλλη
Κρούστης Αντώνης
Κυριαζής Δημοσθένης
Κυριακόπουλος Νίκος
Μανούσος Δημήτριος
Μαράτος Τηλέμαχος
Μεϊμάρογλου Γιάννης
Μίχας Τάκης
Μιχελής Λεωνίδας
Μπακάλης Στέφανος
Μπήτρος Γεώργιος
Μπήτρος Κωνσταντίνος
Ξανθόπουλος Τόλης
Ξαφά Μιράντα
Παλαιολόγος Γιάννης
Παπανδρόπουλος Αθανάσιος
Παπασωτηρίου Χαράλαμπος
Παρασκευόπουλος Σπυρίδων
Περράκης Στέλιος
Πετρολέκας Σταύρος
Σαρηγιαννίδης Γεώργιος
Στεργίδης Κωνσταντίνος
Στρίγκνιτς Ανδρέας
Τζήμερος Θάνος
Τόντσεφ Πλάμεν
Τριδήμας Γεώργιος
Φαράκλας Γιάννης
Φούντας Στέλιος
Χρηστίδης Κωνσταντίνος
Ψαχαρόπουλος Γεώργιος

giogros katsaros ‏@mad_tax_payer  22 Φεβ

Το κειμενο των "42 προσωπικοτητων" ειναι γραμμενο απο ανθρωπους που βλεπουν την Ελλαδα σα λογοτυπο και οχι σα χωρα με ανθρωπους με αναγκες