Κεφαλληνιακής έδρας το ανάγνωσμα

Eleni Konidari

1 hr · 

Η Κεφαλονιά, ένα συντηρητικό νησί με ολιγάριθμο και γερασμένο πληθυσμό, πρέπει να νιώθει πολύ τυχερή που επανεξέλεξε βουλευτή την Αφροδίτη Θεοπεφτάτου. Λέω “τυχερή” κι όχι “υπερήφανη” καθώς σε μια μονοεδρική περιφέρεια οι παράγοντες που οδηγούν στην εκλογή βουλευτή είναι πολλοί, μεταξύ των οποίων η “λαϊκή βούληση” δεν είναι πάντοτε ο σημαντικότερος.

    

Η κ.Θεοπεφτάτου δεν ήταν έμπειρη πολιτικός το 2012 όταν εξελέγη (μάλλον... “από σπόντα”) για πρώτη φορά βουλευτής. Πέραν της εμπλοκής της κατά τα φοιτητικά χρόνια με τις αριστερές παρατάξεις και την ήπια συνδικαλιστική της δράση, δεν είχε “βαριά” πολιτικά εύσημα να επιδείξει. Επίσης, δεν ήταν καθόλου γνωστή, ούτε με την έννοια της “διασημότητας”, ούτε με την έννοια των “γνωριμιών”. Τέλος, δεν ανήκε σε καμιά ευδιάκριτη “ομαδούλα”. 

   

Υπήρξε αντιπολιτευόμενη βουλευτής για 2,5 πέτρινα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων μάλιστα την Κεφαλονιά έπληξαν καταστροφικοί σεισμοί. Μόνο και μόνο λόγω των παραπάνω, σε καμιά περίπτωση η θητεία της δεν ήταν εύκολη. Αν προσθέσουμε σε αυτά και μια τοπική αυτοδιοίκηση Α' και Β' βαθμού εντελώς εχθρική απέναντί της, μπορούμε να καταλάβουμε με τι είχε να παλέψει.

Η επίθεση που της έκαναν επικέντρωνε στην “απουσία” και την “ανυπαρξία” της. Υπήρξα αυτήκοη μάρτυρας της σθεναρής της αντίστασης σε προτάσεις να απαντήσει σε αυτή τη λάσπη, όπου είπε ότι δεν επιθυμεί να ακολουθεί την ατζέντα των αντιπάλων της αλλά να κάνει θετική προεκλογική εκστρατεία, και όλοι τριγύρω κουνούσαν με συγκατάβαση το κεφάλι... Τελικά πάλι καλά που βρέθηκε ως φαίνεται κάποιος να πατήσει πόδι ή και να την... αγνοήσει, και δημοσίευσε εκείνος χαρτί και καλαμάρι το κοινοβουλευτικό της έργο και τις λοιπές δράσεις της ως βουλευτής σε ένα απίστευτο κατεβατό.

Θέλω λοιπόν εδώ να πω δυο λόγια για όσα έζησα από πρώτο χέρι κατά την περίοδο της πρώτης θητείας της. Η κ.Θεοπεφτάτου παρέστη αλλεπάλληλες φορές σε πλείστες συναντήσεις κοινωνικών ομάδων για καυτά θέματα του τόπου, κατά κανόνα άτυπες συναντήσεις, χωρίς δημοσιογράφους και μικρόφωνα, σε συνάξεις πέντε, δέκα, πες πενήντα ανθρώπων που έκαναν ανοιχτά καλέσματα προσπαθώντας με τις αναιμικές τους δυνάμεις να σώσουν όσα με μανία ήθελε κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση να γκρεμίσει. 

Όχι μόνο ερχόταν και έπαιρνε το λόγο ούτε καν στην αρχή αλλά με τη σειρά της, αλλά το πραγματικά εντυπωσιακό ήταν ότι ούτε για μια στιγμή δεν μιλούσε σαν “μαμά” ή σαν “δασκάλα”. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε το κύρος του ρόλου της για να καπελώσει μια κουβέντα ή για να “υποβάλλει” στάσεις. Αντιθέτως, ζητούσε πάντοτε ν' ακούσει τις γνώμες όλων, κι όταν πρότεινε κάτι το έκανε με τον κατάλληλο βαθμό επιφύλαξης και σεμνότητας, ανάλογα με το πόσο καλά γνώριζε το θέμα. Επίσης, ήταν το μόνο θεσμικό πρόσωπο απ' όσα έχω επισκεφτεί θέτοντάς του ζητήματα κι απ' την πλευρά μου θεσμικά (επαπειλούμενο κλείσιμο δημόσιας υπηρεσίας), το οποίο όχι μόνο με άκουσε διεξοδικά αλλά με ενημέρωσε στη συνέχεια εγγράφως για όλες τις σχετικές κινήσεις που έκανε, ενώ ούτε για μια στιγμή δεν μου χάιδεψε τ' αυτιά, ούτε μου έταξε λαγούς με πετραχήλια. Για όλα τούτα, σχημάτισα άριστη γνώμη για το πρόσωπό της,

Δυστυχώς, η κ.Θεοπεφτάτου έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων και δεν διακρίνεται καθόλου στον τομέα των “δημόσιων σχέσεων”. Ανταποκρίνεται στις ανάγκες αλλά δεν κάνει “κολλητηλίκια”. Παρεμβαίνει αλλά δεν υψώνει τη φωνή, πόσο δε μάλλον να επιδοθεί και σε πιασιάρικες “κορώνες”. Δεν πιάνει το πρώτο στασίδι, τη θέση απ' όπου θα φωτογραφηθεί καλύτερα προφίλ και ανφάς. Δεν προσεταιρίζεται τους “κατάλληλους” ανθρώπους. “Χάνει τον χρόνο της” πηγαίνοντας σε μέρη όπου μπορεί κάπως να βοηθήσει, αλλά όχι να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τις δράσεις της. Πέραν δε τούτων, δεν έχει κάτι να κερδίσει ή να χάσει: έχει πίσω της μια πετυχημένη επαγγελματική καριέρα δεκαετιών, και ο τρόπος ζωής της είναι φανερό ότι θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί πολύ πιο άνετα αν παρέμενε στη θέση της στο δημόσιο. Συνοψίζοντας δηλαδή, τίποτα δεν συνηγορεί υπέρ του ότι κόπτεται είτε για το χρήμα, είτε για τη δόξα - τουναντίον.

Για μένα αποτελεί την επιτομή του σοβαρού ανθρώπου που εμπλέκεται με την πολιτική, πράγμα που σε αυτές τις συνθήκες αξιολογώ ως σημαντικότερο ακόμα και της συμφωνίας των θέσεων. Μπορεί η κ.Θεοπεφτάτου να είναι πολιτικά πολύ πιο μετριοπαθής από την δική μου αντίληψη περί των κοινών, αυτό όμως δεν με εμποδίζει να χαίρομαι ιδιαίτερα που επικράτησε των αντιπάλων της, οι οποίοι κατά τη γνώμη μου αντιπροσωπεύουν τον αντίποδα όλων όσων περιέγραψα παραπάνω.

Της εύχομαι λοιπόν μια καλή και δημιουργική θητεία η οποία με τη λήξη της θα της έχει εξασφαλίσει πολύ περισσότερες θετικές ψήφους στην κοινωνική συνείδηση απ' όσες τυπικές ψήφους έλαβε τρεις συνεχόμενες φορές σε μια ψυχρή, και συχνά κάλπικη, κάλπη.

ΥΓ. Ναι, προσβλέπω σε συγκεκριμένο αντίδωρο για το “γλείψιμο” της εξουσίας: είναι η αποκατάσταση της επαγγελματικής αξιοπρέπειας της δικής μου και των συναδέλφων μου, και για όσους δεν ξέρουν την λέξη “αξιοπρέπεια” εξηγώ ότι σημαίνει να μας επιτραπεί επιτέλους να κάνουμε τη δουλειά μας. Είναι αν δεν απατώμαι γραμμένο και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.