Θέλουν νεκρό;

Sabaka Sabaki Sabakas

απo Γ.Κ Θέλουν νεκρό;

Κάποιες σκέψεις ως πολυτέλεια μπροστά στη στάση ενός γενναίου παιδιού, του Νίκου Ρωμανού, ενός ιερομάρτυρα του καιρού μας
Θέλουν νεκρό;

Α)Η κυβέρνηση, υπό πολιτική οπτική, μοιάζει με θηρίο πριν τη σφαγή του. Έπειτα από αλλεπάλληλες σφαλιάρες, εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα λόγω μη ανταπόκρισης στις απαιτήσεις των γερμανών επικυρίαρχων, έχει καταστεί αφερέγγυα. Η πτώση της είναι σχεδόν σίγουρη αν και δεν αποκλείεται το να προστρέξει σε ένα αλισβερίσι με βουλευτές που θα της εξασφαλίσουν τον μαγικό αριθμό 180. Σ’ αυτό ελπίζει η κυβέρνηση, σ’ αυτό ελπίζει και η Τρόικα, αν και φαίνεται αρκετά χλωμό. Ήδη οι γερμανικές εφημερίδες προετοιμάζουν το σκληρό πυρήνα με το ενδεχόμενο της εκλογής Τσίπρα προκειμένου να έχουν μια εναλλακτική κατοχική πολιτική, ενώ εσωτερικές ανακατατάξεις ψαχουλεύουν στα θολά: η παραίτηση υιού Ψυχάρη, σήμανε αριστερή αλλαγή πλεύσης στο ίδιο το συγκρότημα Λαμπράκη το οποίο εδώ και δεκαετίες διαδραματίζει ακριβώς τον ίδιο βρόμικο ρόλο.

Η κυβέρνηση δείχνει πυγμή, διότι είναι ο μοναδικός τρόπος να συγκρατήσει μέσω αυτής της σκληρής στάσης το συντηρητικό τμήμα της μεσαίας τάξης και των εργαζομένων, αυτών που κοιτούν «προνόμια» στο διπλανό τους. Αυτών που όμως θα ξεχάσουν οριστικά δεξιές ιδεολογίες και φούμαρα όταν θα δουν τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουν για να σωθεί η πατρίς ή θα δουν ότι οι πενιχρές αποδοχές τους δεν ανταποκρίνονται και στις πιο βασικές ανάγκες. Αυτό προσπαθεί να προλάβει η κυβέρνηση εξασφαλίζοντας πριν το επόμενο μνημόνιο τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση.
 Η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού της ήρθε «κουτί», για να μπορέσει να προκαλέσει μια διαίρεση στο εσωτερικό της κοινωνίας. Διαίρεση, από την οποία περιμένει (όπως και τη διετία 2012-2013 που χρησιμοποίησε την Χρυσή Αβγή) μια στοιχειώδη ανάκαμψη.

2)Από άποψη κουλτούρας τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν δεξιό-αντικομουνιστή πρωθυπουργό που στα νιάτα του ήταν ένας τραμπούκος; Ποιος δεν θυμάται το 1983 που ήταν ο ηγέτης των τραμπούκων στην Καλαμάτα; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν δεξιό τραμπούκο που έχει βάλει στην κυβέρνησή του τραμπούκους σε καίριες θέσεις; Ποιος ξεχνάει τον Μάκη Βορίδη του 1984 με το τσεκούρι; Ποιος ξεχνάει τον ακροδεξιό Δένδια; Ποιος βλέπει τον Αθανασίου και δεν του θυμίζει τον κουστουμαρισμένο γυμνασιάρχη που έβγαζε φασιστικούς λόγους για την μαθητιώσα νεολαία; Είναι ζήτημα κουλτούρας λοιπόν, κι αυτό έγινε ακόμα πιο φανερό από τη σιχαμερή παρουσία του Σαμαρά στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής όταν αναφέρθηκε στον αγωνιστή Νίκο Ρωμανό προκειμένου να δημιουργήσει μια εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα, με το ΣΥΡΙΖΑ των… καλασνικοφόρων, ως αντίπαλο δέος.

Θέλουν νεκρό;

Μάλλον όχι, από άποψη πολιτικής επιβίωσης, αν και ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι ακριβώς προβλέψιμος (είναι σίγουρο ότι έχουν άμεση ενημέρωση για την πορεία της υγείας του) όπως και η μωρία στην οποία έχουν περιπέσει, άνθρωποι του μηχανισμού Σαμαρά που πιθανόν και να προετοιμάζονται για μια εξέγερση θεωρώντας εαυτούς έμπειρους, έπειτα από την πανωλεθρία τους, το 2008. Αυτό που επιθυμούν είναι να λυγίσουν, παραδειγματικά, ένα παλικάρι που έφτυσε στα μούτρα τον υπουργό και τον πρωθυπουργό. Να λυγίσουν ένα παλικάρι που έφτυσε την τάξη του και τα καλά της και μπήκε στο κουρμπέτι με τον πιο άτσαλο και αθωράκιστο τρόπο. Να λυγίσουν το παιδί αυτό, παραδειγματικά, για όσους είναι ήδη κρατούμενοι στην καθημερινότητα της ανεργίας, της χρέωσης των νοικοκυριών, της ανέχειας, της φτώχειας, της μιζέριας και του αυτοχειριασμού.

Αυτή είναι περίπου η ερμηνεία για την δολοφονική συμπεριφορά των κυβερνητικών τραμπούκων απέναντι στον αναρχικό αγωνιστή Νίκο Ρωμανό του οποίου η συμπεριφορά τον έχει ήδη αναδείξει σε έναν ιερομάρτυρα του καιρού μας.

ΓΚ