Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 –πάνε κιόλας 6 χρόνια- δυο μάλλον ανέμελοι έφηβοι έκαναν κατά πάσα πιθανότατα τις πρώτες τους απόπειρες να διευρύνουν την εποπτεία του κόσμου στον οποίο ζούσαν, του κόσμου των βορείων προαστίων της Αθήνας, και βόλταραν στα Εξάρχεια.
Μπορεί και να ‘θελαν να πιούν κάνα ποτό στην υγεία του ενός απ’ τους δυο που είχε εκείνη τη μέρα την «ονομαστική του εορτή», ξεφεύγοντας από τις θείες Μελπομένες που θα έπαιρναν αλλεπάλληλα τηλέφωνα για να του ευχηθούν «να ζήσεις πουλάκι μου» - μπλιάχ. Ποιος ξέρει, μπορεί.
Ο ένας κατέληξε νεκρός το ίδιο εκείνο βράδυ από σφαίρα αστυνομικού, δι’ ανύπαρκτον ουσιαστικά αφορμή, καταμεσίς του δρόμου. Ο άλλος απόψε χαροπαλεύει.
Ζήσει ή πεθάνει, ο Νίκος Ρωμανός θα καταγραφεί στην Ιστορία ως μια ψυχοκοινωνικά ιδιαίτερη περίπτωση κοινωνικού αγωνιστή, για όσους τουλάχιστον ενδιαφέρονται να σκαλίζουν τα αίτια που οδηγούν καθέναν μας σε συγκεκριμένες επιλογές ζωής και θανάτου. Είναι το παιδί που έπαψε να είναι παιδί μέσα σε μια στιγμή. Είναι το παιδί του οποίου η ζωή άλλαξε για πάντα ρότα την ίδια εκείνη στιγμή.
Ούτε αστός εξεγερμένος απέναντι στην πατρική εξουσία, ούτε παιδί του λαού με εργατική συνείδηση, ούτε τίποτα. Μόνο ένα έξυπνο και συναισθαντικό παιδί που έζησε τη δολοφονία του φίλου του από πρώτο χέρι κι έφαγε και το ίδιο μια σφαίρα στο νου. Κι ως φαίνεται από τότε, τα περισσότερα απ’ τα πράγματα στα οποία ήταν αγκιστρωμένο, το ίδιο και οι περισσότεροι από εμάς, άρχισαν να του φαίνονται ως απλώς οδοντόκρεμες. Όταν βρυχάται βλέπετε το Πραγματικό, η τζάμπα μαγκιά εξατμίζεται αυτοστιγμεί.
Ο Νίκος Ρωμανός έζησε συμπυκνωμένο σε μια στιγμή τον θάνατο που ταΐζονται αμέτρητοι συνομήλικοί του με το κουταλάκι και δεν τον συναισθάνονται. Έτσι, δικαιούται να στέλνει στα τσακίδια τους επαναστάτες των σαλονιών, πόσο δε μάλλον να βγάζει τη γλώσσα στον δικό του φυσικό θάνατο. Επειδή όποιος έχει διαβεί αυτό το ποτάμι, δεν μπορεί παρά ν’ ασφυκτιά για μια ανάσα ελευθερίας, όπως ο ίδιος λέει.
Κι όσοι από μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε, καλύτερα να βγάλουμε το σκασμό για πάντα, σαπίζοντας φρόνιμα στην βαθιά αγκαλιά του καναπέ μας. Κι όσοι από μας λέμε ότι καταλαβαίνουμε αλλά κωλυόμαστε να πράξουμε, να πάρουμε τα μέτρα του καναπέ μας να δούμε αν μας χωράει, γιατί αυτό είναι το φέρετρο στο οποίο θα μας θάψουν ζωντανούς και τότε ίσως καταλάβουμε πραγματικά τι σημαίνει Ασφυξία.
Πλησιάζει 6 Δεκέμβρη και το κράτος μετά τον Αλέξη, δείχνει αποφασισμένο να σκοτώσει και τον φίλο του. #NRomanos
Ntina Mpatzia shared Art Resistance's photo.
Ο πατέρας του #NRomanos στον Νίκο αναφέρει ότι την Τρίτη έχει πορεία η απάντηση του "καλά κρασιά"
http://pitsirikos.net/
Ο Νίκος Ρωμανός θα σπουδάσει ή θα πεθάνει
Σύμφωνα με τους γιατρούς, η κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού, ο οποίος κάνει απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου, είναι σε οριακό σημείο, ενώ ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, καταγγέλλει πως υπάρχει «εντολή από την εισαγγελέα των φυλακών για αναγκαστική σίτιση, παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και στοιχειοθετεί το αδίκημα του βασανισμού κρατουμένου». Η υποχρεωτική σίτιση σε απεργούς πείνας θεωρείται βασανισμός από τους διεθνείς οργανισμούς.
Ο Νίκος Ρωμανός κάνει απεργία πείνας, διεκδικώντας το αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών από τη φυλακή.
Ο Νίκος Ρωμανός έδωσε Πανελλαδικές Εξετάσεις, πέρασε σε πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα, αλλά δεν του δίδονται εκπαιδευτικές άδειες, αν και τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου, πήγε στις φυλακές Αυλώνα, για να τον βραβεύσει με έπαινο και έπαθλο 500 ευρώ. Ο Νίκος Ρωμανός αρνήθηκε το βραβείο.
Η γιατρός Λίνα Βεργοπούλου δήλωσε σήμερα πως «η κατάστασή του Νίκου Ρωμανού είναι κρίσιμη, κινδυνεύει άμεσα από μέρα σε μέρα με νεφρική και καρδιακή ανεπάρκεια».
Δεν μπορώ να πιστέψω πως το ελληνικό κράτος το 2014 θα επιτρέψει να κινδυνεύσει η ζωή ενός νέου ανθρώπου επειδή διεκδικεί το νόμιμο δικαίωμά του να πάει στο πανεπιστήμιο.
Ο Νίκος Ρωμανός ήταν φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ήταν μαζί του το βράδυ της δολοφονίας του από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια του Νίκου Ρωμανού.
Πυροβολώντας και σκοτώνοντας τον 16χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβόλησε την ελληνική κοινωνία και της προκάλεσε μεγάλες πληγές που δεν έχουν κλείσει ακόμα.
Αν, καθώς συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες 6 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το ελληνικό κράτος καταφέρει να πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός -επειδή επιθυμεί να σπουδάσει στην πανεπιστημιακή σχολή που πέρασε με εξετάσεις-, τότε θα μιλάμε για ένα κράτος-δολοφόνο.
Κι αυτόν τον δολοφόνο πρέπει να τον σκοτώσεις. Πριν σε σκοτώσει αυτός.
(Η Δημοκρατία δεν εκδικείται)
Πόση αξιοπρέπεια να...αντέξει μια κοινωνία που έμαθε να σέρνεται, να έρπει, να ψηφίζει σαμαροβενιζέλους και φωνάζει Μύκονοοοοος; #NRomanos
Το μίσος των φιλελε κλπ δε είναι για τον #NRomanos, είναι ενάντια σε οποιονδήποτε αντιστέκεται, σε όποιον μάχεται για τα στοιχειώδη. Κανόνας
Το ότι η ζωή του Ρωμανού κρέμεται από την απόφαση ενός ξεπουλημένου αποβράσματος σαν τον Παπούλια είναι μια αφήγηση που συνοψίζει την τραγική μοίρα οποιουδήποτε σκεπτόμενου ανθρώπου επιβιώνει φυλακισμένος κυριολεκτικά ή συμβολικά στην Πρώην Ελλάδα.
Αντιμέτωποι με μιάσματα των οποίων ο μοναδικός ρόλος είναι να λειτουργούν ως θεσμικοί επικυρωτές του Ναζιστικού/Μνημονιακού καθεστώτος, οι ελάχιστοι νοητικά ζωντανοί και ηθικά λειτουργικοί κάτοικοι αυτής της πρώην χώρας/νυν αποικιοκρατούμενου ανθυποπροτεκτοράτου προτιμούν να πεθάνουν παρά να διαπραγματευτούν με το τέρας. Και πολύ καλά κάνουν, αφού ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ήθελε να έχει την παραμικρή σχέση με οτιδήποτε μπορεί να εκπροσωπεί ένα ανεκδιήγητο ανδρείκελο όπως Παπούλιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου