Του Στάθη Κατσούλα.
Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων ετών έβαλαν ξανά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αρκετά ιστορικά ζητήματα και γεγονότα του περασμένου αιώνα.
Κρίση, φασισμός, ζητήματα δημοκρατίας και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μπαίνουν ξανά στη συζήτηση. Είτε επειδή όντως προκαλούν το ενδιαφέρον για μια συζήτηση, είτε επειδή επιχειρείται ένα ιδιότυπο ξαναγράψιμο της ιστορίας.
Σε αυτή την απόπειρα (να γραφτεί ξανά η ιστορία), εντάσσεται και η απόπειρα αλλοίωσης ιστορικών γεγονότων, με τελευταίο αυτό του Πολυτεχνείου.
Ήταν πρώτοι οι θαυμαστές των Χουντικών (Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ, ακροδεξιό επιτελείο Σαμαρά, κλπ) οι οποίοι αρνήθηκαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μίλησαν για μύθο της αριστεράς, για νεκρούς του Πολυτεχνείου που δεν υπήρξαν (σαν να υποστήριξε κανείς ότι υπήρξαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο) και συνέδεσαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου με την μεταπολιτευτική πολιτικοοικονομική κατάσταση η οποία καταλήγει στη σημερινή κρίση. Η απόπειρα είναι προφανής, να πειστεί ο λαός, και ειδικά η νεολαία που δεν έζησε τις στιγμές εκείνες, ότι με την Χούντα ήταν καλύτερα.
Υπάρχει όμως ακόμα μια πλευρά, που η αλήθεια είναι ότι χειρίζεται το θέμα πιο "έξυπνα". Εκτός από την άρνηση των γεγονότων - που δεν πείθει και ιδιαίτερα, υπάρχει και η αλλοίωση του νοήματος του Πολυτεχνείου. Το ξεδόντιασμα, το γδάρσιμο της εξέγερσης και η απόπειρα επανανοηματοδόητησής του κατά πώς βολεύει τον καθένα. Και συγκεκριμένα κατά πώς βολεύει το ΠΟΤΑΜΙ.
Μας πληροφορεί λοιπόν ότι «Η εξέγερση του 73 ήταν μια ηρωική πράξη κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής». Το Ποτάμι και ο Σταύρος Θεοδωράκης, εκμεταλλευόμενοι το ότι όντως η ηγεσίες της επίσημης αριστεράς, είδαν με σκεπτικισμό την εξέγερση, ειδικά στις πρώτες της στιγμές, κάνουν ένα άλμα και θεωρούν ότι το νόημα του Πολυτεχνείου ήταν το "ενάντια στα κόμματα". Προφανώς ο λόγος είναι η προσαρμογή του Πολυτεχνείου στις σημερινές επικοινωνιακές ανάγκες του Ποταμιού (όχι στα κόμματα), όπως όμως πολύ σωστά μας θυμίζει η Ντίνα Καραμάνου η ίδια η Χούντα, ως εχθρός του κοινοβουλευτισμού ήταν εναντίον της λειτουργίας των κομμάτων (απαγορεύτηκε η δράση τους κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας).
«Από μακρού χρόνου, η αδυναμία της συνεννοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκλησιν του ανωτάτου άρχοντος της χώρας, είχε αναγάγει την χώραν εις αδιέξοδον. Ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών ανελάμβανε να βοηθήσει τον ανώτατον άρχοντα όστις ανεζήτη λύσιν εντός των συνταγματικών πλαισιών της ανευθυνότητός του για να βγάλει την χώραν από το αδιέξοδον».
Γεώργιος Παπαδόπουλος, 21 Απριλίου 1967
Είναι απορίας άξιον, πώς η Χούντα βγάζει εκτός νόμου τα κόμματα και απαγορεύει την λειτουργία τους και έρχεται αυτή ακριβώς η εξέγερση του Πολυτεχνείου ώστε να πάει κόντρα "στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής".
Δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια να θυμηθούμε από ποιον χώρο προέρχονται συνθήματα όπως "κάτω τα κόμματα, τη λύση θα δώσει ο στρατός". Τι είναι όμως αυτό που συνδέει τον Σταύρο Θεοδωράκη και τους θαυμαστές της Χούντας;
Θα μπορούσε να πει κανείς "είναι ανίκητη η ανθρώπινη βλακεία", στην περίπτωση όμως του Σταύρου Θεοδωράκη, είναι κάτι πιο βαθύ: Το Πολυτεχνείο πρέπει να ξεχαστεί από την συλλογική μνήμη, πρέπει να αλλοιωθεί και να ξεδοντιαστεί.
Στο σύνολό της, η ανακοίνωση του Ποταμιού για το Πολυτεχνείο είναι ένας αντικομμουνιστικός οχετός. Ίσως στην επόμενη ανακοίνωση, ο Σταύρος Θεοδωράκης θελήσει να μας πει ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε "ενάντια στην αριστερά και στις φοιτητικές οργανώσεις".
Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος σαν πολυτάλαντος κυβερνητικός γραφιάς, σε άρθρο του - που αλλού; - στην Καθημερινή, ειρωνεύεται και κοροϊδεύει οτιδήποτε θυμίζει το Πολυτεχνείο.
Ο Δημήτρης Οικονομίδης, πραγματικά τερματίζει τις απόπειρες αλλοίωσης. Μιλάει για το TEDx και για τους μορφωμένους νέους. Ας θυμίσει κάποιος στον κ. Οικονομίδη, ότι η εξέγερση εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη δεν την έκαναν οι πιο μορφωμένοι, αλλά κάτι "κωλόπαιδα μαλλιάδες προβοκάτορες" (χαρακτηρισμοί της εποχής).
Δεν θα δούμε εδώ, τις αναφορές του ακροδεξιού επιτελείου Σαμαρά. Είναι πραγματικά αναρίθμητες οι απόπειρες να αλλοιωθούν τα γεγονότα και να ξαναγραφτεί η ιστορία.
Εξ όσων γνωρίζουμε, η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι αναγνωρισμένη (ακόμα τουλάχιστον) από την Ελληνική πολιτεία. Γιατί όμως φέτος υπήρξε για πρώτη φορά απόπειρα ακύρωσης εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, με την επέμβαση των ΜΑΤ του Φορτσάκη; Που στοχεύουν όμως όλοι αυτοί; Γιατί μισούν το Πολυτεχνείο;
Πρώτον, το Πολυτεχνείο πια δεν χωράει στα μέτρα τους. Δεν χωράει πλέον ούτε στα κοινοβουλευτικά τους μέτρα. Κι αν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, δεν είχαν κανένα πρόβλημα προηγούμενα χρόνια να εορτάζουν το Πολυτεχνείο (κατά πώς τους βόλευε φυσικά) σήμερα, το κυβερνητικό δίδυμο αλλά και οι πυλώνες στήριξής του, πρέπει να ξεριζώσουν από την συλλογική λαϊκή μνήμη οτιδήποτε θυμίζει τις έννοιες "αντίσταση", "κατάληψη", "διαδήλωση", "εξέγερση" κλπ.
Δεύτερον, το Πολυτεχνείο χάλασε τη σούπα της φιλελευθεροποίησης της "κυβέρνησης" Μαρκεζίνη. Επιτάχυνε της εξελίξεις, ξεβράκωσε τη Χούντα και έμελε να είναι η τραγωδία της Κύπρου ο επιθανάτιος ρόγχος της Χούντας. Οτιδήποτε θυμίζει πάλη κατά του φασισμού πρέπει να ξεχαστεί. Οποιοδήποτε γεγονός θυμίζει τη βρώμα του φασισμού πρέπει να μπει ξανά στη νεοφιλελεύθερο πλυντήριο. Οτιδήποτε θυμίζει αντιφασιστικό αγώνα εκ των πραγμάτων ενισχύει την αριστερά οπότε πρέπει να καμφθεί και να πεταχτεί στα σκουπίδια.
Μισούν το Πολυτεχνείο και μισούν την ίδια τη νεολαία, όταν την βλέπουν να διαδηλώνει, να δικεδικεί να αγωνίζεται. Μισούν τους μαθητές που κάνουν καταλήψεις, μισούν τους νέους που ζητάνε κάτι διαφορετικό από την ανεργία και τη μετανάστευση. Μισούν οτιδήποτε βγαίνει από τα μέτρα τους, έτσι μίσησαν και το Πολυτεχνείο. Λυσσάνε με το '73, όπως και με το '40 - '44 και θέλουν να τα ξεμπήξουν από την συλλογική λαϊκή μνήμη. Επιστρατεύουν για αυτό από αντιδραστικά ακροδεξιά σταγονίδια, μέχρι "δημοκράτες" νεοφιλελεύθερους επαγγελματίες χρηματοδοτούμενους "ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων" (έχει μαζέψει πολλούς από αυτούς Το Ποτάμι).
«Από μακρού χρόνου, η αδυναμία της συνεννοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκλησιν του ανωτάτου άρχοντος της χώρας, είχε αναγάγει την χώραν εις αδιέξοδον. Ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών ανελάμβανε να βοηθήσει τον ανώτατον άρχοντα όστις ανεζήτη λύσιν εντός των συνταγματικών πλαισιών της ανευθυνότητός του για να βγάλει την χώραν από το αδιέξοδον».
Γεώργιος Παπαδόπουλος, 21 Απριλίου 1967
Είναι απορίας άξιον, πώς η Χούντα βγάζει εκτός νόμου τα κόμματα και απαγορεύει την λειτουργία τους και έρχεται αυτή ακριβώς η εξέγερση του Πολυτεχνείου ώστε να πάει κόντρα "στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής".
Δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια να θυμηθούμε από ποιον χώρο προέρχονται συνθήματα όπως "κάτω τα κόμματα, τη λύση θα δώσει ο στρατός". Τι είναι όμως αυτό που συνδέει τον Σταύρο Θεοδωράκη και τους θαυμαστές της Χούντας;
Θα μπορούσε να πει κανείς "είναι ανίκητη η ανθρώπινη βλακεία", στην περίπτωση όμως του Σταύρου Θεοδωράκη, είναι κάτι πιο βαθύ: Το Πολυτεχνείο πρέπει να ξεχαστεί από την συλλογική μνήμη, πρέπει να αλλοιωθεί και να ξεδοντιαστεί.
Στο σύνολό της, η ανακοίνωση του Ποταμιού για το Πολυτεχνείο είναι ένας αντικομμουνιστικός οχετός. Ίσως στην επόμενη ανακοίνωση, ο Σταύρος Θεοδωράκης θελήσει να μας πει ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε "ενάντια στην αριστερά και στις φοιτητικές οργανώσεις".
Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος σαν πολυτάλαντος κυβερνητικός γραφιάς, σε άρθρο του - που αλλού; - στην Καθημερινή, ειρωνεύεται και κοροϊδεύει οτιδήποτε θυμίζει το Πολυτεχνείο.
Ο Δημήτρης Οικονομίδης, πραγματικά τερματίζει τις απόπειρες αλλοίωσης. Μιλάει για το TEDx και για τους μορφωμένους νέους. Ας θυμίσει κάποιος στον κ. Οικονομίδη, ότι η εξέγερση εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη δεν την έκαναν οι πιο μορφωμένοι, αλλά κάτι "κωλόπαιδα μαλλιάδες προβοκάτορες" (χαρακτηρισμοί της εποχής).
Dimitris Oikonomidis
Το πολυτεχνείο του σήμερα θα ξεκινούσε από ένα #TEDxAth Εκεί βρίσκονται σήμερα οι πιο μορφωμένοι, ανατρεπτικοί νέοι!
Δεν θα δούμε εδώ, τις αναφορές του ακροδεξιού επιτελείου Σαμαρά. Είναι πραγματικά αναρίθμητες οι απόπειρες να αλλοιωθούν τα γεγονότα και να ξαναγραφτεί η ιστορία.
Εξ όσων γνωρίζουμε, η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι αναγνωρισμένη (ακόμα τουλάχιστον) από την Ελληνική πολιτεία. Γιατί όμως φέτος υπήρξε για πρώτη φορά απόπειρα ακύρωσης εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, με την επέμβαση των ΜΑΤ του Φορτσάκη; Που στοχεύουν όμως όλοι αυτοί; Γιατί μισούν το Πολυτεχνείο;
Πρώτον, το Πολυτεχνείο πια δεν χωράει στα μέτρα τους. Δεν χωράει πλέον ούτε στα κοινοβουλευτικά τους μέτρα. Κι αν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, δεν είχαν κανένα πρόβλημα προηγούμενα χρόνια να εορτάζουν το Πολυτεχνείο (κατά πώς τους βόλευε φυσικά) σήμερα, το κυβερνητικό δίδυμο αλλά και οι πυλώνες στήριξής του, πρέπει να ξεριζώσουν από την συλλογική λαϊκή μνήμη οτιδήποτε θυμίζει τις έννοιες "αντίσταση", "κατάληψη", "διαδήλωση", "εξέγερση" κλπ.
Δεύτερον, το Πολυτεχνείο χάλασε τη σούπα της φιλελευθεροποίησης της "κυβέρνησης" Μαρκεζίνη. Επιτάχυνε της εξελίξεις, ξεβράκωσε τη Χούντα και έμελε να είναι η τραγωδία της Κύπρου ο επιθανάτιος ρόγχος της Χούντας. Οτιδήποτε θυμίζει πάλη κατά του φασισμού πρέπει να ξεχαστεί. Οποιοδήποτε γεγονός θυμίζει τη βρώμα του φασισμού πρέπει να μπει ξανά στη νεοφιλελεύθερο πλυντήριο. Οτιδήποτε θυμίζει αντιφασιστικό αγώνα εκ των πραγμάτων ενισχύει την αριστερά οπότε πρέπει να καμφθεί και να πεταχτεί στα σκουπίδια.
Μισούν το Πολυτεχνείο και μισούν την ίδια τη νεολαία, όταν την βλέπουν να διαδηλώνει, να δικεδικεί να αγωνίζεται. Μισούν τους μαθητές που κάνουν καταλήψεις, μισούν τους νέους που ζητάνε κάτι διαφορετικό από την ανεργία και τη μετανάστευση. Μισούν οτιδήποτε βγαίνει από τα μέτρα τους, έτσι μίσησαν και το Πολυτεχνείο. Λυσσάνε με το '73, όπως και με το '40 - '44 και θέλουν να τα ξεμπήξουν από την συλλογική λαϊκή μνήμη. Επιστρατεύουν για αυτό από αντιδραστικά ακροδεξιά σταγονίδια, μέχρι "δημοκράτες" νεοφιλελεύθερους επαγγελματίες χρηματοδοτούμενους "ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων" (έχει μαζέψει πολλούς από αυτούς Το Ποτάμι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου