Ο Γκλέτσος ξέρει από ζεϊμπέκικο

http://ithacanet.gr/

2010-2014, μια νέα εποχή που συνεχίζεται.

Από τον ενθουσιασμό και την ελπίδα που  γέννησε η εξέγερση ενός λαού στην κατάθλιψη και την παράνοια. Στη χαμένη ταυτότητα.

Ως τώρα, νικητής το καθεστώς.

Από την "άμεση δημοκρατία" των "αγανακτισμένων" στην αναζήτηση του ηγέτη που θα μας σώσει.

Η σύγκρουση του άσπρου και του μαύρου, που τα κάνει όλα γκρίζα. Ποιο είναι το άσπρο και ποιο το μαύρο, όταν το άσπρο δεν είναι φως;

Ο Γκλέτσος έβγαλε και ξανάβγαλε τις μπάρες πούκλειναν το δρόμο. "Θα μας βρουν μπροστά τους", είπε κι ήταν σα να τόλεγαν 10 εκατομμύρια. Ο Γκλέτσος κατέβασε τους "επίσημους" από την εξέδρα της παρέλασης, για ν' ανέβουν οι παλιοί πολεμιστές. «Να κηρυχθεί πανελλήνια απόλυτη», έτσι την είπε, «απεργία», «Να αντισταθούμε γιατί θα μας τελειώσουν ως ΄Ελληνες, θα μας κάνουν τουρκογειτονιά».Ο Γκλέτσος κέρδισε τις εκλογές... κι είπε να βάλει "τελεία".

Ο Γκλέτσος ξέρει από ζεϊμπέκικο.

"Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό... Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις... Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα. Είναι χορός μοναχικός".

Μόνο που "Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν".  

Κι εκεί που ένας σαλταρισμένος λαός περιμένει τον ηγέτη,  "απ' όπου κι αν αυτός προέρχεται", τον ηγέτη που θα βάλει τελεία, αυτός βάζει κώμα.

"Διακήρυξη" σα νερόβραστη σούπα. Να μοιάζει βγαλμένη από τα ίδια μαγειρεία που  βγάλανε το "Ποτάμι" του Σταύρου.

Το δικό του ζεϊμπέκικο έπαψε νάναι χορός μοναχικός κι επιζητεί τα παλαμάκια που δεν θάρθουν. Έγινε η "φρικώδης καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου".

Μία από τα ίδια. Διακήρυξη αχαμνή δίχως αχαμνά. Τροφή για κότες.

Οι καιροί θέλουν επανάσταση. Οι καιροί κι όχι ο λαός ή κάποιος που έτσι τόχει γράψει.

Πες μου ρε μάγκα, πού χωράει εκείνο τ' όνειρο, το βγαλμένο από τον εφιάλτη της χαμοζωής μας; "Στη Δραπετσώνα δεν έχουμε ζωή" κι εσύ τι λες, για να τη βρούμε;

Ο μάγκας θάγραφε: "Διαγραφή χρεών, πολιτών και πολιτείας", για να μην υπάρχει αμφιβολία για το πού πρέπει πάνε τα πράγματα. Και θα το συμπλήρωνε "με όλα τα μέσα". Δεν τόλμησε.

Πες "Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα όπου ο λαός είναι Αυτόνομος, Αυτόδικος και Αυτοτελής". Πες ότι "δεν έχουμε δημοκρατία και θα κάνουμε δημοψήφισμα και συνταχτική εθνοσυνέλευση για το Σύνταγμα που θα φτιάξει ο λαός". Κι άσε τις περικοκλάδες, που υπονοούν κι αυτό και το άλλο: "Η Δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να εκτρέφει την αδικία, το φόβο, την ταπείνωση, το ψέμα και τον ευτελισμό".  Αυτό το ξέραμε, από εδώ και 2.500 χρόνια. Το άλλο γιατί φοβήθηκες να το πεις;

Πες τα πράγματα με τ' όνομα τους. Τίποτε από αυτά που έχουμε ανάγκη δεν χαρίζεται, δεν παίρνεται, δίχως πόλεμο. Μη κηρύξεις επανάσταση, γιατί είναι βαρειά η λέξη. Αν και στη δική μας επανάσταση δεν ρέει αίμα στους δρόμους. Ρέει ουρανός, όπως είπε και ο Δον Ψυχώτης.

Κήρυξε πόλεμο, που δεν θα κερδηθεί ποτέ, αν δεν υπάρξει ενότητα ατομικών και κοινών  συμφερόντων. Ποιος τους χέζει τους "ισμούς"; Δήλωσε έναρξη αντάρτικου. Ανυπακοή στους στρατούς των νόμων και των όπλων, που θέλουν να πάρουν τις περιουσίες του λαού και της πατρίδας. Πες το καθαρά να ακουστεί. "Για την Απελευθέρωση λαού και πατρίδας από το ψεύτικο χρέος. Για την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας". Φοβάσαι ή δεν πιστεύεις πως μπορεί να γίνει;

Τι μου λες με ποιον σ' αρέσει να συνεργάζεσαι και με ποιον όχι, από αυτούς που δεν έχουν καμία σχέση με το λαό και το πρόβλημα του;

Τα πράγματα τα λες με τ' όνομα τους κι όχι γράφοντας εκθέσεις ιδεών, που τις βαφτίζεις "Διακήρυξη". Ο κόσμος χάνει σπίτια, μαγαζιά, χωράφια, δουλειές, ζωή κι εσύ βγάζεις "διακηρύξεις" που δε λένε τίποτα για αυτά και τόσα άλλα όμοια τους.  Με τέτοια "διακήρυξη", δεν κάνεις κόμμα. Ένα της σειράς απόκομμα και αν...

Κάποτε, οι ποιητές έλεγαν, απολογούμενοι, πλησίον μας βρίσκεται η γλυκιά γοητεία των γνώριμων πραγμάτων και των απλών τους ανταποκρίσεων. Σήμερα, που τα γνώριμα πράγματα δεν αποπνέουν γοητεία, πιότερο από ποτέ χρειάζονται την απλή ανταπόκριση κι όχι ένα "οραματικό" νεφέλωμα για "τα όρια και τους όρους που προσιδιάζουν σε αυτούς που θέλουν να μετέχουν στην Ανθρωπιά" .

Απουσιάζει η λυτρωτική ενέργεια. Μια τρύπα στο νερό άνοιξες. Μια ακόμα τρύπα στο νερό.

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια. Τελεία.

ΥΓ: Δεν θα είχαμε ασχοληθεί με τον Γκλέτσο, αν δεν ήταν αληθινή η παροιμία "ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται". Βεβαιώς, ουδέποτε ασχοληθήκαμε, όντας πνιγμένοι, με τον Σταύρο και το "ποτάμι" του. Κι όμως, ο Γκλέτσος "δεν αποκλείει συνεργασία".  Με τόση αοριστολογία στο κείμενο, όλοι "καλοί" και κακοί χωράνε.

Φως πουθενά.