Ας μην ασχοληθούμε με την Αλεξίου.
Ας μην ασχοληθούμε με την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας μην συζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο πνιγμένος πιάνεται απ' τα μαλλιά και τις σποραδικές κοινωνικές αντιστάσεις που αναγκαστικά φετιχοποιούνται.
Ας σκεφτούμε μόνο ένα πράγμα: ότι μια συναυλία (για οποιονδήποτε λόγο, με οποιονδήποτε καλλιτέχνη, οργανωμένη από οποιονδήποτε φορέα) μαζεύει συστηματικά πολύ περισσότερο κόσμο από κάθε αγωνιστική κινητοποίηση για οποιονδήποτε λόγο, οργανωμένη από οποιονδήποτε φορέα.
Και κάπου εδώ ας αναρωτηθούμε ποιο μήνυμα τελικά στέλνεται “από τα κάτω προς τα πάνω”.
Τι τον θέμε τον άρτο πατριώτες άμα έχουμε θεάματα;
Και λυπάμαι που σας το λέω, αλλά στην τελική αυτό δεν το επιβάλλει κανένα κόμμα, αντιθέτως κάνει αυτό που είναι στη φύση του να κάνει: το εξυπηρετεί.
Τραγούδια ζήτησες, τραγούδια θα λάβεις.
Τα μετέπειτα παράπονα για τυχόν παρατράγουδα είναι σκέτη υποκρισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου