Για το ξύλο στο Νίκο Μαραντζίδη

http://oh-bondageupyours.blogspot.gr




Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω το επιστημονικό έργο του Μαραντζίδη γιατί δεν είμαι ιστορικός. Ως τώρα έχω μόνο την πεποίθηση ότι α) προσπαθεί να ξεπλύνει τους φασίστες, τους ταγματασφαλίτες και τους αστούς που συνεργάστηκαν με τους ναζί ως πατριώτες αλλά με μια έννοια πατριωτισμού νοηματοδοτημένη διαφορετικά, με μια έννοια πατριωτισμού που ισούται με την διατήρηση της καθεστηκυίας κατάστασης, β) εισάγει τον αναθεωρητισμό της ιστορίας στην Ελλάδα χρησιμοποιώντας σχετικοποιημένες έννοιες έτσι ώστε να καταφέρει να καταλήξει στο συμπέρασμα που θέλει και τέλος γ) ουσιαστικά γίνεται ο ακαδημαικός εκφραστής της άποψης «για όλα φταίνε τα κομμούνια.»

Δεν θα σταθώ όμως σε αυτό όπως προείπα γιατί δεν έχω γνώση εμπεριστατωμένη γύρω από το ζήτημα. Θα σταθώ στις δηλώσεις που έκανε ο Μαραντζίδης στον ΣΚΑΙ που έκανε μετά το ξύλο που έφαγε. Ο λόγος που θα σταθώ σε αυτές τις δηλώσεις είναι για να δείξω συνοπτικά ότι το ξύλο που έφαγε ο εν λόγο κύριος δεν είναι ουρανοκατέβατο αλλά αποτέλεσμα των πολιτικών του επιλογών, των δικών του προταγμάτων και των δικών του πράξεων.

Δήλωσε λοιπόν το εξής «Η επίθεση που δέχθηκα επιβεβαιώνει την άποψη της Χάνα Άρεντ για την κοινοτοπία του απόλυτου κακού. Δεν ήταν τίποτε τρομεροί... Έλεγαν ασυναρτησίες. Οι άνθρωποι που υποστηρίζουμε την ελευθέρια και το νόμο είμαστε η πλειοψηφία, αλλά δεν έχουμε την αίσθηση του ακτιβισμού που έχουν οι μειοψηφίες. Συνειδητοποίησα τη βασική διάκριση ανάμεσα στο ένα άκρο που έχει μπότες και το άλλο άκρο που έχει ελβιέλες, είναι πιο μαλακές για το κεφάλι».


Ο Μαραντζίδης, αν και καθηγητής πολιτικών επιστημών, κατάφερε να πετύχει αυτοαναίρεση των λεχθέντων του μέσα σε λίγα λόγια. Αναφέρεται στη κοινοτοπία του κακού. Η κοινοτοπία του κακού είναι μια φράση της Χ.Άρεντ και τη χρησιμοποίησε για να περιγράψει τον ανθρωπολογικό τύπου του Άιχμαν. Ο Άιχμαν, ο γνωστός Γερμανός ναζί, στη δίκη του για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά τον Β'ΠΠ(μαζικές δολοφονίες Εβραίων), παραδέχθηκε ότι δεν μισούσε τους Εβραίους αλλά τους σκότωνε γιατί εκτελούσε εντολές. Η Χ.Άρεντ παρατήρησε ότι το κακό δεν το κάνουν μόνο οι κακοί ηγέτες αλλά τα ανθρωπάκια που υπακούν σε εντολές, σε νόμους, στην ιεραρχία γενικότερα και θα κάνουν ότι πει η κυρίαρχη νόρμα που εκφράζεται μέσα από τον επίσημο νόμο.


Αμέσως μετά ο Μαραντζίδης λέει πως υποστηρίζει και την ελευθερία και το νόμο. Σύμφωνα με τους Χομπς,Λοκ και Μιλλ, δηλαδή σύμφωνα με τους βασικότερους φιλελεύθερους στοχαστές του αστικού κοινοβουλευτισμού, ο νόμος είναι ο περιορισμός της ελευθερίας για την διατήρηση μιας κανονικότητας μέσα στα πλαίσια της οποίας οι άνθρωποι μπορούν να επιδιώξουν το προσωπικό τους κέρδος. Γνωρίζουν όμως και οι 3 θεωρητικοί ότι αυτό το πράγμα δεν είναι ελευθερία καθώς και ότι ο νόμος δεν είναι ιερός και πρέπει να παραβιασθεί όταν είναι άδικος.


Πως πετυχαίνει την αυτοαναίρεσή του ο Μαραντζίδης; Από τη μια αναφέρεται στη Χ.Άρεντ, για να περιγράψει τους φοιτητές που τον έδειραν ως χαρακτηριστικό παράδειγμα της κοινοτοπίας του κακού και που η Άρεντ χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει τους νομοταγείς μικροαστούς, σαν τον Μαραντζίδη, και από την άλλη δηλώνει νομοταγής πολίτης που αγαπά την ελευθερία τη στιγμή που ο νόμος είναι εκείνος που περιορίζει την ελευθερία.




Και δεν είναι μόνο αυτό...Ο Μαραντζίδης ενοχλήθηκε που έφαγε ξύλο και έσπευσε να το καταδικάσει. Και έσπευσε να το καταδικάσει και όλο το φιλελευθεράτο. Δεν είδα όμως τον Μαραντζίδη να ενοχλείτε που από το 2012 έχουν μειωθεί στο 45%-50% οι δικαιούχοι σίτισης στο ΑΕΙ που είναι καθηγητής(από 4000 δικαιούχοι πήγαν στους 1800-2000 περίπου) ή μήπως η πείνα δεν είναι βία; Δεν είναι τον Μαραντζίδη να καταδικάζει τη βία των μπάτσων στις Σκουριές ή μήπως η νόμιμη μονοπωλιακή κρατική βία είναι καλή βία; Δεν είδα το Μαραντζίδη να βγαίνει σε κανάλια να καταδικάσει πχ τον Λοβέρδο που άσκησε αφόρητη βία είτε στους μετανάστες της Υπατείας είτε στις οροθετικές που διαπόμπευσε ή αυτό δεν είναι βία; Και εάν δεν κάνω λάθος ο Μαραντζίδης ήταν ένας από κάμποσους ακαδημαϊκούς που με δήλωσή τους στήριξαν το μεσοπρόθεσμο του 2011 και την τότε κυβέρνηση που ράντιζε με χημικά χιλιάδες ανθρώπους ή μήπως η φτώχεια που προκάλεσαν εκείνες οι αποφάσεις και τα χημικά δεν είναι βία.


Αδικίαν έδωκε, αδικίαν έλαβε.