Ακόμη κι αν καμωνόμαστε πως θεωρούμε "ακόμη και τους Παλαιστίνιους" ανθρώπους, κατά βάθος μέσα μας τους βλέπουμε αλλιώτικους. Θες η εικόνα τους, θες το ντύσιμο, θες η γλώσσα, τα βαθιά ριζωμένα μέσα μας στερεότυπα που όσο κι αν προσπαθήσεις μέσα από μια διαδικασία εκλογίκευσης να τα υπερβείς, δείχνει εξαιρετικά δύσκολο, όλα αυτά μας κάνουν να τους βλέπουμε "αλλιώτικους".
Αλλά ο πόνος μιας "γυφτοντυμένης" (για τα γούστα μας) μάνας για το παιδί της που βλέπει σφαγμένο, δεν έχει καμιά μα καμιά διαφορά από τον πόνο μιας καριόλας των ΒΠ που βλέπει το παιδί της σκοτωμένο μέσα στα συντρίμια του ολοκαίνουργιου GTI που τούκανε δώρο στα γενέθλια. Δεν έχει καμιά διαφορά ρε σεις. Ίδια πονάνε κι οι δυο. Κι οι πατεράδες που χάνουν τα παιδιά τους επίσης. Μην τους βλέπετε αξύριστους μαυριδερούς και κακοντυμένους. Πονάνε πολύ πιστέψτε τους όταν τους βλέπετε να σπαράζουν.
Δεν το κάνουν για τις κάμερες. Αλήθεια το κάνουν.
Δεν είναι σημαντικότερη μια ίωση του παιδιού μιας τηλεπερσόνας από τη σφαγή τρακοσίων παιδιών στη Γάζα, για να τους δίνετε τον ίδιο χώρο στα ΜΜΕ. Κι όμως άθλιε αναγνώστη, κι όμως ελεεινέ και τρισάθλιε αναγνώστη, τρις χειρότερε από αυτόν που σου σερβίρει όλο αυτό το σκουπιδομάνι, ξέρω καλά πως εγώ που σου γράφω για τα παιδιά αυτά θα μου κάνεις 5 χιλιάδες κλικ, κι ο άλλος που θα σου πει για το μουνί της τηλεπερσόνας που έπιασε δάκο, θα του κάνεις 55 χιλιάδες.
Αλλά εγώ ρε ξεφτίλα αναγνώστη δεν θα σου πω ποτέ για το μουνί της τηλεπερσόνας, ακόμη κι αν μείνω ο μοναδικός αναγνώστης των κειμένων μου.
Καλύτερα να ψοφάς γραφικός παρά να ζεις ξεφτίλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου