Του Γιώργου Τσίπρα
Στην ανατολική Ουκρανία σφάζουν μια εξέγερση…
Η συνωμοσία σιωπής είναι εξοργιστική. Στη Δύση το μόνο που ξέρουν είναι ότι στην ανατολική Ουκρανία υπάρχουν τρομοκράτες που πρέπει να εξοντωθούν. Στη Ρωσία η σχετική ροή ειδήσεων είναι άκρως επιλεκτική και ο Πούτιν, σε αντίθεση με τις παράτες μόλις δυο μήνες πριν, έχει λουφάξει. Το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου, αν όχι για την λαϊκή εξέγερση και την καταστολή της, τουλάχιστον για το γεγονός πως μέσα στην ίδια την Ευρώπη η στρατιωτική κατάπνιξη του κινήματος από το Κίεβο έχει καταπατήσει βάναυσα κάθε έννοια Δικαίου του πολέμου, βομβαρδίζοντας κατοικημένες περιοχές της χώρας, σκοτώνοντας τραυματίες, χτυπώντας νοσοκομεία, κάνοντας αεροπορικές επιδρομές στο κέντρο των πόλεων.
Πού είναι η Αριστερά;
Η στάση του Πούτιν απλώς επιβεβαιώνει όσα υποστηρίζαμε από αυτή την εφημερίδα εδώ και μήνες. Πρώτον, ότι η Ρωσία δεν θα πάει προς μια ευρύτερη σύγκρουση με τη Δύση, ότι αναζητά έναν έντιμο συμβιβασμό με αυτήν, έστω και σε βάρος των ρωσόφιλων της Ουκρανίας. Απ’ ό,τι φαίνεται τον βρήκε… ή έτσι νομίζει. Δεύτερον, ότι η όλη πολιτική της είναι πολιτική «αμυντικής» υπεράσπισης γεωπολιτικών της συμφερόντων, ότι η προσάρτηση της Κριμαίας έγινε σχεδόν αποκλειστικά για τη διατήρηση της βάσης στη Σεβαστούπολη η οποία απειλείτο, και όχι ως «επέκταση» ή ως πρώτο στάδιο προσάρτησης όλων των ρωσόφιλων. Τρίτον, ότι στο πλαίσιο αυτό οι ρωσόφιλοι της ανατολικής Ουκρανίας αποτελούν για τη Μόσχα απλώς αναλώσιμα πιόνια αυτής της κυνικής γεωπολιτικής. Κατά συνέπεια, όσοι από τα αριστερά ασκούσαν κριτική στην «εθνικιστική» ή «ιμπεριαλιστική» Ρωσία του Πούτιν, αγνοούσαν το προφανές: πως ο εθνικισμός του Κρεμλίνου ήταν εθνικισμός εσωτερικής κατανάλωσης και ίσως για το… «πούλημα» των ρωσόφωνων της Ουκρανίας (όπως και έγινε), κι όχι εθνικισμός ιμπεριαλιστικής επέκτασης.
Η τακτική του Κιέβου φέρει την υπογραφή αμερικανικών υπηρεσιών που διέπρεψαν με την τακτική των ταγμάτων θανάτου σε Ιράκ και Αφγανιστάν (μικτές μονάδες μυστικών υπηρεσιών και ειδικών δυνάμεων που εκτελούσαν στόχους) και τώρα εφαρμόζουν την εγγυημένη συνταγή της τρομοκρατίας σε μια ευρωπαϊκή χώρα: σκόπιμη επίδειξη μιας κτηνώδους αποφασιστικότητας και πρόκληση πολλών θυμάτων για την τρομοκράτηση και αποθάρρυνση των εξεγερμένων, χωρίς καμιά δέσμευση από το Δίκαιο του πολέμου.
Οι εξεγερμένοι στο Ντονέτσκ και στο Λουγκάνσκ έχουν να αντιμετωπίσουν τα ελικόπτερα, αεροπλάνα και τεθωρακισμένα του Κιέβου, τους φασίστες της Εθνικής Φρουράς, τους παραστρατιωτικούς του Αχμέτοφ που απολύει όσους εργάτες του δεν υπακούν, την κυνική αδιαφορία της Μόσχας και τη διεθνή σιωπή…
Στην ανατολική Ουκρανία σφάζουν μια εξέγερση…
Η συνωμοσία σιωπής είναι εξοργιστική. Στη Δύση το μόνο που ξέρουν είναι ότι στην ανατολική Ουκρανία υπάρχουν τρομοκράτες που πρέπει να εξοντωθούν. Στη Ρωσία η σχετική ροή ειδήσεων είναι άκρως επιλεκτική και ο Πούτιν, σε αντίθεση με τις παράτες μόλις δυο μήνες πριν, έχει λουφάξει. Το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου, αν όχι για την λαϊκή εξέγερση και την καταστολή της, τουλάχιστον για το γεγονός πως μέσα στην ίδια την Ευρώπη η στρατιωτική κατάπνιξη του κινήματος από το Κίεβο έχει καταπατήσει βάναυσα κάθε έννοια Δικαίου του πολέμου, βομβαρδίζοντας κατοικημένες περιοχές της χώρας, σκοτώνοντας τραυματίες, χτυπώντας νοσοκομεία, κάνοντας αεροπορικές επιδρομές στο κέντρο των πόλεων.
Πού είναι η Αριστερά;
Η στάση του Πούτιν απλώς επιβεβαιώνει όσα υποστηρίζαμε από αυτή την εφημερίδα εδώ και μήνες. Πρώτον, ότι η Ρωσία δεν θα πάει προς μια ευρύτερη σύγκρουση με τη Δύση, ότι αναζητά έναν έντιμο συμβιβασμό με αυτήν, έστω και σε βάρος των ρωσόφιλων της Ουκρανίας. Απ’ ό,τι φαίνεται τον βρήκε… ή έτσι νομίζει. Δεύτερον, ότι η όλη πολιτική της είναι πολιτική «αμυντικής» υπεράσπισης γεωπολιτικών της συμφερόντων, ότι η προσάρτηση της Κριμαίας έγινε σχεδόν αποκλειστικά για τη διατήρηση της βάσης στη Σεβαστούπολη η οποία απειλείτο, και όχι ως «επέκταση» ή ως πρώτο στάδιο προσάρτησης όλων των ρωσόφιλων. Τρίτον, ότι στο πλαίσιο αυτό οι ρωσόφιλοι της ανατολικής Ουκρανίας αποτελούν για τη Μόσχα απλώς αναλώσιμα πιόνια αυτής της κυνικής γεωπολιτικής. Κατά συνέπεια, όσοι από τα αριστερά ασκούσαν κριτική στην «εθνικιστική» ή «ιμπεριαλιστική» Ρωσία του Πούτιν, αγνοούσαν το προφανές: πως ο εθνικισμός του Κρεμλίνου ήταν εθνικισμός εσωτερικής κατανάλωσης και ίσως για το… «πούλημα» των ρωσόφωνων της Ουκρανίας (όπως και έγινε), κι όχι εθνικισμός ιμπεριαλιστικής επέκτασης.
Η τακτική του Κιέβου φέρει την υπογραφή αμερικανικών υπηρεσιών που διέπρεψαν με την τακτική των ταγμάτων θανάτου σε Ιράκ και Αφγανιστάν (μικτές μονάδες μυστικών υπηρεσιών και ειδικών δυνάμεων που εκτελούσαν στόχους) και τώρα εφαρμόζουν την εγγυημένη συνταγή της τρομοκρατίας σε μια ευρωπαϊκή χώρα: σκόπιμη επίδειξη μιας κτηνώδους αποφασιστικότητας και πρόκληση πολλών θυμάτων για την τρομοκράτηση και αποθάρρυνση των εξεγερμένων, χωρίς καμιά δέσμευση από το Δίκαιο του πολέμου.
Οι εξεγερμένοι στο Ντονέτσκ και στο Λουγκάνσκ έχουν να αντιμετωπίσουν τα ελικόπτερα, αεροπλάνα και τεθωρακισμένα του Κιέβου, τους φασίστες της Εθνικής Φρουράς, τους παραστρατιωτικούς του Αχμέτοφ που απολύει όσους εργάτες του δεν υπακούν, την κυνική αδιαφορία της Μόσχας και τη διεθνή σιωπή…
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου