Ευχαριστώ, δεν θα πάρω μπαλίτσα με αίμα...

 – του Θωμά Γιούργα

Μία μπάλα για κάθε παιδί: ονόματα παιδιών που δολοφονήθηκαν σε επιχειρήσεις της αστυνομίας στις φαβέλες εν όψη εκκαθαρίσεων για την «ομαλή» διεξαγωγή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος

Μέσω: Νόστιμον Ήμαρ

Στην Βραζιλία του Μουντιάλ πάνω από 12 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στις φαβέλες σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και περιθωριοποίησης. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση της Βραζιλίας θα ξοδέψει περισσότερα από 7 δις δολάρια μόνο για την κατασκευή των γηπέδων, τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε τρόφιμα, βασική εκπαίδευση, φάρμακα και υπηρεσίες υγείας.

Πικάντικη λεπτομέρεια; Η FIFA ως μη-κερδοσκοπικός-οργανισμός μπαίνει σε καθεστώς μεγάλων φοροαπαλλαγών γλυτώνοντας έτσι την απόδοση περίπου μισού δις δολαρίων στο κράτος της Βραζιλίας. Το πως και το γιατί θεωρείται μη-κερδοσκοπικός ένας οργανισμός που στοχεύει ξεκάθαρα στο κέρδος από το χρυσό εμπόρευμα του ποδοσφαίρου το αφήνω ως ρητορικό ερώτημα και τροφή για σκέψη.

Πέρα από το ηθικά τερατώδες οικονομικό σκάνδαλο, στην Βραζιλία του Μουντιάλ συντελείται ένα οργανωμένο έγκλημα με ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν εκδιωχθεί βιαίως από τα σπίτια όπου έμεναν για χρόνια. Αθώοι άνθρωποι και μικρά παιδιά, έχουν τραυματιστεί και δολοφονηθεί από τις μαζικές επιχειρήσεις τις Βραζιλιανικης αστυνομίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ακραίας και αχρείαστης βίας, η εκδίωξη από τα σπίτια τους των κατοίκων γύρω από την περιοχή του γηπέδου Μαρακανά ώστε να κατασκευαστεί ένας τεράστιος χώρος στάθμευσης για 10.000 αυτοκίνητα.

Το μοναδικό παράπτωμά των περισσότερων εξ αυτών ήταν ότι θα εξέθεταν την αντιαισθητική φτώχεια τους στα μάτια των Μουντιαλικών τουριστών. Οι ζωές των πιο φτωχών Βραζιλιάνων θεωρήθηκαν ως το αποκρουστικό, αηδιαστικό πρόγραμμα στην τηλεόραση την ώρα του πλούσιου δείπνου. Η Βραζιλιάνικη κυβέρνηση μετετράπη στο βίαιο χέρι που έτρεξε να αλλάξει κανάλι ώστε να μην αηδιάσουν οι χορτασμένοι οπαδοί του θεάματος.

Κι εμείς εδώ τι σχέση έχουμε με όλα αυτά; Μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο; Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι εάν μπουκοτάρουμε το Μουντιάλ; Μήπως δεν είναι πρακτική μια ζωή που βάζει τόσο αυστηρά ηθικά όρια και βέτο;

Με τη σειρά, όπως λέει και ο Άδωνις Γεωργιάδης, με τη σειρά:
α) Η ηθική υποχρέωση μπορεί να σχετίζεται με την εγγύτητα ενός γεγονότος σε σχέση με την δυνατότητα παρέμβασης. Για παράδειγμα, μπορεί να έχω ηθική ευθύνη να σώσω το μωρό που πνίγεται δίπλα μου αλλά όχι το μωρό που πνίγεται σε μια λίμνη στην Καμπότζη. Η Βραζιλία πέφτει αρκετά μακριά ώστε να έχουμε την ηθική υποχρέωση να αντισταθούμε στην αστυνομική βία που ασκείται κατά των κατοίκων στις φαβέλες.
β) Η ηθική υποχρέωση μπορεί να σχετίζεται με την ένταση ενός γεγονότος, την πρόσβαση στην πληροφορία περί του γεγονότος ή στην δυνατότητά μας να πράξουμε κάτι ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τον αχρείαστο πόνο.

Εδώ είναι ξεκάθαρο πως η δολοφονική βία που ασκείται εναντίων των φτωχών Βραζιλιάνων έχει γίνει ή μπορεί εύκολα να γίνει γνωστή σε κάποιον που ασχολείται με το γεγονός του Μουντιάλ. Αυτομάτως, ερχόμαστε σε επαφή με την ένταση του γεγονότος μαθαίνοντας για τις ποσοτικές και ποιοτικές πτυχές της καταστροφής της ζωής των θυμάτων. Από αυτούς τους δύο παράγοντες πηγάζει η ηθική υποχρέωσή μας για αντίδραση. Είναι σαν να γνωρίζουμε πως για την κατασκευή ενός μπαρ δολοφονήθηκαν και εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους οι φτωχοί της γειτονιάς και εμείς να πηγαίνουμε χωρίς να τρέχει τίποτα για να πιούμε το μοχίτο μας. Πως μπορούμε να αντισταθούμε στο έγκλημα που συντελείται στην Βραζιλία του Μουντιάλ; Απάντηση: Απέχοντας από κάθε επαφή με το προιόν, και διαδίδοντας τα πραγματικά γεγονότα με σκοπό να αφυπνίσουμε συνειδήσεις.

Και τι θα καταφέρουμε αν τα κάνουμε αυτά; Και πάλι κάποιοι θα πάνε στο αιματοβαμμένο μπαρ, θα πιούνε τα ποτάκια τους και θα φύγουνε σαν κύριοι. Τι θα αλλάξουμε εμείς εδώ από την Ελλάδα αν δεν δούμε την μπαλίτσα μας; Απάντηση: Τον εαυτό μας θα αλλάξουμε. Θα μεγαλώσουμε την συνείδησή μας. Θα είμαστε σε μεγαλύτερη εγρήγορση για την επόμενη προσπάθεια αποκτήνωσής μας. Μπορείτε να σκεφτείτε κάτι πιο πρακτικό και ωφέλιμο από αυτό;

 

   2 Comments

Ξυπνάω το πρωί, φοράω το nike μπλουζάκι μου, ανοίγω μια cocacola, ανάβω ένα marlboro, κάθομαι στο γραφείο του ikea, ανοίγω το κινητό και τον υπολογιστή μου, και τα δύο φτιαγμένα σε εργοστάσια της foxconn.
Μπαίνω στο ίντερνετ, και υπενθυμίζω σε όλους να μποϊκοτάρουν το μουντιάλ, αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να αποκτηνωθούν.

Μεταξύ μας, κάπου χάνεται η μπάλα ε. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

 

 

 Εν ολίγοις, χωρίς το pc δεν μπορώ να δουλέψω (και συνεπώς δεν μπορώ να ζήσω), χωρίς το κινητό δεν μπορώ να ενημερώσω κάποιον αν πάθω κάτι, όπως και κανείς δεν μπορεί να έρθει άμεσα σε επικοινωνία μαζί μου αν πάθει αυτός/η κάτι. Αν πείσω τον εαυτό μου ότι δίχως το World Cup η ζωή μου θα γίνει κόλαση, τότε ζω μια αυταπάτη. Αν προκειμένου να ζήσω εγώ αυτήν την αυταπάτη χρειάζεται να δολοφονηθούν ένα σωρό παιδιά, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα.

Ένα μποϋκοτάζ σίγουρα δεν θα λύσει ένα τόσο πολυσύνθετο πρόβλημα, άλλωστε ούτε και ο ίδιος ο αρθρογράφος πιστεύει κάτι τέτοιο όταν ρωτά: «τι θα αλλάξουμε εμείς εδώ από την Ελλάδα αν δεν δούμε την μπαλίτσα μας;» Το να αλλάξουμε τον εαυτό μας, δηλαδή, σε πιο κινηματική γλώσσα, το να επανακαθορίσουμε τις ανάγκες μας, το να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας μέσα σε μια κοινωνία ζούγκλα (στην τελική αυτό προτείνει ο Θωμάς) είναι κάθε άλλο παρά αυταπάτη. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη αυταπάτη από το να επενδύουμε σε μια πλασματική ευτυχία ενώ γνωρίζουμε ότι πίσω από τη βιτρίνα κρύβεται η απόλυτη δυστυχία; Ας προσπαθήσουμε αρχικά να συνειδητοποιήσουμε πόσο ανήθικοι έχουμε γίνει, και στη συνέχεια έπονται και οι υπολογιστές, τα κινητά, τα τραπέζια μας κτλ. Για την ώρα, αυτό μπορούμε να κάνουμε και θα το κάνουμε. Και σίγουρα μπορεί να αποτύχουμε! Άλλωστε, ούτε η πρώτη φορά θα είναι ούτε η τελευταία.