Δεν έχει πλάκα αυτή η συζήτηση

http://www.ithacanet.gr/





Σπύρο, δεν θα σου απαντήσω. Αυτή η συζήτηση δεν έχει πλάκα. Ξέρεις ότι σ' αγαπώ και ξέρω ότι μ' αγαπάς. Δίκιο έχεις.
Απάντησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να πει το αυτονόητο: Δεν έχει καμία σχέση μαζί μας.
Τόσες μέρες προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας(ΣΥΡΙΖΑ).
Αλλού είναι τα προβλήματα: Μέσα στο σπίτι μας και στις ζωές μας.
Αλλού γι' αλλού, βρίσκεται και ο λαός.
Ήταν καλοκαιράκι, όταν ξεκινήσαμε την εκστρατεία μας ως "οφειλέτες". Κανείς δεν έδωσε σημασία σε αυτό που, τότε, είδαμε και γράψαμε. Συναντήσαμε αληθινούς ανθρώπους. Δεν ήταν άνθρωποι του διαδικτύου ή του κόμματος. Ήταν τυχαίες συναντήσεις με άτυχους ανθρώπους. Είχαμε γράψει:


"Είναι ο κόσμος του "δεν γίνεται τίποτα", "δεν ελπίζω, δεν πιστεύω και δεν περιμένω τίποτα", "δεν θα κουνηθεί κανείς"... Είναι οι άνθρωποι, που αφήνοντας τους ένα χαρτί, σε πιάνουν απ΄το μανίκι να μη φύγεις και ανοίγουν συζήτηση. Είναι οι άνθρωποι, που σου λένε "δεν μ' ενδιαφέρει, φύγε". Είναι αυτοί που δεν λένε τίποτα και μένεις με την απορία για το τι σκέφτοναι. Είναι οι άνθρωποι που όταν δουν τι γράφει το χαρτί, όταν εσύ έχεις απομακρυνθεί, σε παίρνουν τηλέφωνο. "Ποιοι είστε;", "ποιος το κάνει;", "ποιος είναι ο αρχηγός;", "τι εγγυήσεις προσφέρετε;"Κι όταν τους λες ότι "είμαστε κάποιοι σαν εσάς", "δεν έχουμε αρχηγό", "δεν κρύβεται τίποτα από πίσω", απογοητεύονται!!! Περιμένουν κάτι μεγάλο και δυνατό, που θα τους σώσει. Κι όταν δεν το βλέπουν, η μικρή φλόγα μιας κάποιας ελπίδας που πήγε να ανάψει, τρεμοπαίζει και πάει να σβήσει."


Περιγράψαμε αυτό που είδαμε. Για να μη μας πιάσει κατάθλιψη, βάλαμε και κάτι, για να δώσουμε θάρρος στον εαυτό μας: "Ήταν κάποιες στιγμές, που πριν φτάσουμε στην επόμενη γειτονιά, είχε φτάσει η είδηση ότι κάποιοι μοιράζουν ένα χαρτί. Τώρα, ξέρουμε ότι τα λόγια θα πάνε εκεί που εμείς δεν θα πάμε." Αληθινό ήταν, αλλά ξέραμε ότι είναι λίγο. Μισό ψέμα ήταν, αλλά αφορούσε μόνο τον εαυτό μας.
Περιγράψαμε αυτό που θα συνέβαινε, πριν συμβεί: Ο λαός ψάχνει, απελπισμένος, για σωτήρες. Κι αυτό φαίνεται σε κάθε εκλογική διαδικασία.
Αναλύοντας τα εκλογικά αποτελέσματα, γράψαμε κάτι που, πάλι, κανείς δεν του έδωσε σημασία: Δείξαμε την κατευθυνόμενη ψήφο. Την οργανωμένη καθοδήγηση ψήφου, από πολιτικούς μεσάζοντες. Είδαμε ένα λαό, που ψηφίζει, έχοντας εμπιστοσύνη σε κάποιον που του λέει τι να ψηφίσει. Τεράστιο ποσοστό ανθρώπων, που δεν έχουν αυτόνομη γνώμη.
Παιδεία, Σπύρο. Παιδεία. Όχι αυτή που λείπει, αλλά αυτή που υπάρχει.
Ανταλλαγές ψήφων και συναλλαγές μας νίκησαν. Πολύχρονοι μηχανισμοί επηρεασμού ψηφοφόρων μας νίκησαν. Δεν είναι πρόβατο ο λαός. Είναι αυτό που φτιάξαμε, δια πράξεων και παραλείψεων και, κυρίως, αυτό που φτιάχτηκε από δική μας ανικανότητα.
Ο λαός δεν ψηφίζει, με βάση το πρόβλημα του. Με βάση το συμφέρον του. Στην "καλύτερη" περίπτωση ψηφίζει με βάση το πρόσκαιρο συμφέρον του, το τάξιμο, την εξαγορά ή την υπόσχεση. Κουβαλάει και μια κάποια ιδεολογία. Ψηφίζει με βάση αυτό που έμαθε, ακούγοντας αυτόν που πιστεύει. Τον Αλέκο, τον Μάκη, τον Κώστα, τον Διονύση... το κόμμα. Εμάς δε μας πιστεύει. Τον διπλανό του, με το ίδιο πρόβλημα δεν τον πιστεύει. Και ψάχνω το γιατί. Εγώ είμαι ο ένοχος, ο ανίκανος και όχι ο λαός.
Ο λαός δεν έχει ανοιχτούς ορίζοντες. Έτσι τον μάθαμε. Δεν βλέπει προοπτική και δεν πιστεύει σε λύσεις. Ομίχλη και καταχνιά βλέπει. Το είχαμε δει και το γράψαμε. Ζούμε την πολιτική με μεσάζοντες. Ακούει αυτούς που μπαίνουν στα σπίτια τους. Η τηλεόραση μπαίνει στο σπίτι του. Ο πολιτικάντης με τις τσάντες της βοήθειας για σεισμόπληκτους. Με την αποζημίωση για την οικοσκευή. Μπαίνει στο σπίτι και τη ζωή του, ο επιχειρηματίας που του δίνει δουλειά. Ο πελάτης που του αγοράζει το εμπόρευμα. Ακόμα κι αυτός που τον απειλεί και που τον φοβάται. Φοβάται και το άγνωστο, το αβέβαιο, το καινούργιο.
Το χειροπιαστό και το εύκολο ψάχνει και, τελικά, επιλέγει.
Ο Wilhelm Reich είχε γράψει στο "Γιατί Επικράτησε ο Χίτλερ":


"Τί συμβαίνει μέσα στις μάζες; Πώς βιώνουν την κοινωνική διαδικασία, στην οποία υπάγονται και την οποία αυτές οι ίδιες καθορίζουν με τις αντιδράσεις τους; ... Το μέσο άτομο υπέφερε από μία αντίφαση: ήθελε την αλλαγή του κόσμου, αλλά αυτή η αλλαγή να του επιβληθεί έξαφνα από τα πάνω, ακριβώς όπως του είχε επιβληθεί η εκμετάλευση και η καταπίεση. ... οι μάζες δεν μπορούν να συλλάβουν μια αλλαγή στη ζωή τους διαφορετική απ' αυτή που είχαν δοκιμάσει πρωτύτερα, δηλαδή με τη βία..".
Κατάλαβες, Σπύρο; Κι εμείς μάθαμε, ότι όταν ο λαός πιάσει πάτο θα επαναστατήσει. Θα κάμει το σωστό για τον εαυτό του. Και, τώρα, που δεν τον κάνει, εμείς οι "αθώοι" τον λέμε "πρόβατο".
Πρέπει να νικήσουμε τους μεσάζοντες. Για μια Πολιτική χωρίς μεσάζοντες. Το χρέος μας. Έχουμε πολύ δρόμο. Πρέπει να καταντήσουμε Ηγέτες. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, δήλωσα ηγέτης. Εγώ που δεν έχω στον ήλιο μοίρα. Μένει να το πιστέψω και να με πιστέψουν.
Και δεν μπορώ μόνος μου. Χρειαζόμαστε πολλούς ηγέτες. Τόσους πολλούς ηγέτες, που να μη χρειαζόμαστε ηγέτες. Υπάρχει, όμως, και το μαζί. Αυτό που αρνούνται οι καθοδηγητές, όταν αμφισβητείται η ιδιοκτησία τους πάνω στην "καθοδήγηση".
Όσο απουσιάζει αυτό το "μαζί", όσο κάποιοι το πολεμούν με λύσσα, όσο υιοθετούμε τις λογικές και πραχτικές τους, θα παραμένουμε οι ηττημένοι.

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη γυρισμένη, δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει.

Αυτό είναι το Χρέος μας.

Η δική μας ιστορία είναι η Οδύσσεια του καθενός μας: "καὶ πολλὰ στὰ πέλαα βρῆκε πάθια,γιὰ μιὰ ζωὴ παλεύοντας καὶ γυρισμὸ συντρόφων".

Συνεχίζουμε.



ΥΓ: Αυτός στον οποίο απευθύνεται τούτος ο λόγος δεν θα τον διαβάσει. Να θυμηθώ..., να βρω τρόπο να μπω στο σπίτι του..., να πιούμε καφέ..., να μιλήσουμε..., να ζητήσω βοήθεια και να βοηθήσω. Θα παρακαλέσω, ακόμα, και μεσάζοντες να συνταχθούν με τη μεριά του προβλήματος, με τη μεριά των αληθινών ανθρώπων.