Το μουλωχτό έγκλημα (Ηρώ Καλλιγά)

                                          

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα έγκλημα αποτελεί ταυτόχρονα δημόσιο θέαμα. Και δημόσιο είναι όχι μόνο όταν συντελείται μπροστά στα μάτια κάποιου, αλλά κι όταν παγιώνεται σαν μια καλοχωνεμένη πραγματικότητα. Κι όταν την αντιμετωπίζουμε έτσι αμέτοχα και παθητικά, τότε μπορούμε να την ονομάσουμε "μουλωχτό δημόσιο έγκλημα".

Είναι που δεν θέλουμε να χαλάσουμε τις ισορροπίες, να διαταράξουμε την ομαλή λειτουργία της καθημερινότητας. Αυτή είναι η συνήθης συνειδησιακή παρηγοριά. Είναι επίσης που δεν θέλουμε να εκτεθούμε, να "φανούμε", για να μην νιώσουμε απειλημένοι δήθεν από το μένος εκείνου που καταγγέλλουμε. Αυτό που ξέρουμε όμως ότι συμβαίνει στην ουσία είναι ότι με τον προβαλλόμενο φόβο της αντίδρασης του εγκληματία, κρύβουμε το φόβο της ρετσινιάς του "ρουφιάνου".
Δεν είναι όμως αυτός ο πραγματικός λόγος που γινόμαστε αυτουργοί κάθε φύσης μουλωχτών δημόσιων εγκλημάτων, Είναι μόνο ένας συγκαλυμμένος συνειδητός λόγος. Φαρμακείο Β.Γ.Κωνσταντάτος -

Η περίπτωση του Κεφαλλονίτη που έδειρε μέχρι θανάτου το σκυλί του μπροστά στα μάτια συντοπιτών του, αποκαλύπτει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον εγκληματία που υποθάλπει καθένας μέσα του. Δεν είναι μόνο αυτός που δέρνει θανάσιμα ένα εξαρτώμενο από τον ίδιο, και γι'αυτό αδύναμο, πλάσμα. Είναι και όλοι όσοι έμμεσα επιτρέπουν αυτήν τη πράξη να καθορίσει την τάξη πραγμάτων στο παρόν αλλά και στο μέλλον, εκπαιδεύοντας τα παιδιά-θεατές σ' αυτήν την επικίνδυνη απραξία.

Είναι αυτός ο άκρατος ατομικισμός που φτάνει να μολύνει και τα πιο βασικά ένστικτα.

Δεν μιλάμε για την ιδεολογία κάποιου. Δεν χρειάζεται να είσαι φιλόζωος για να αντιδράσεις ακαριαία στην βία.
Είναι αυτό το άθλιο εγωτάκι μας, το θλιβερό εκείνο πλάσμα που κουλουριάζεται στην ασφάλεια του "κάνε ότι δεν είδες". Πρόκειται για τη "μην ανακατεύεσαι" κουλτούρα αυτού του ανθρωπότυπου που "δεν είναι δική του δουλειά" όποια "δουλειά" γίνεται έξω από την κρούστα της δικής του θλιβερής ύπαρξης.

Αυτό το είδος ανθρώπου είναι και το πιο επικίνδυνο γιατί αγνοεί ότι η δειλία δεν είναι αυτοπροστασία από αγάπη προς τον εαυτό, αλλά η αυτοτιμωρία του. Είναι η καταδίκη του στη μη-ύπαρξη, στο τίποτα. Αυτή η αδυναμία του να υπάρχει σαν μια εύρωστη οντότητα είναι που τον κάνει εξίσου, αν όχι περισσότερο, αδύναμο από κάθε κακοποιημένο σκυλί και κατ' επέκταση ευάλωτο σε κάθε λυσσαλέα εξουσιαστική επιβολή.

Ο κοινωνικός κανιβαλισμός τρέφεται ακριβώς από την δειλή αγάπη για τον μη εαυτό εκείνου που περιορίζεται σε έναν μορφασμό όταν ξυλοκοπούνται παιδιά και ηλικιωμένοι, όταν εκτίθενται οροθετικές, όταν βασανίζονται μετανάστες.

Ηρώ Καλλιγά

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr