Αγαπημένε μου απολιτίκ, χαμογελαστέ υποψήφιε…

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη  
andrikakisalekos@gmail.com

http://www.candianews.gr/

     

Εντάξει, είπαμε ότι η αυτοδιοίκηση είναι ένας χώρος που κυριαρχούν τα πρόσωπα. Αλλά μάλλον έχουμε φτάσει στο σημείο, για πολλούς, στο όνομα των προσώπων, να μην έχει κανένα νόημα η πολιτική αλλά και η ιδεολογική προσέγγιση των προβλημάτων και της λύσης τους!

Όχι, δεν κατέρρευσε η πολιτική, δεν ακυρώθηκε η ιδεολογία με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ούτε τα κόμματα κατέρρευσαν. Αυτά τα κόμματα που μας έφεραν εδώ ως κυβερνήτες του τόπου και οι πολιτικές τους ακυρώθηκαν. Και μαζί τους διαστρεβλώθηκαν ιδεολογίες και ιδεολογικές αναφορές.

Και στο κάτω – κάτω, επειδή η δεξιά έγινε ακραία δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, που ξεκίνησε ως «σοσιαλιστικό» κι έγινε πιο δεξιό από τη ΝΔ του 1990 ή του 2000, δεν συνεπάγεται ότι η αριστερή – σε όλο το εύρος και τις εκφάνσεις της- ιδεολογική προσέγγιση, η αριστερή αντίληψη και πολιτική, συμπαρασύρονται, για να ακυρωθεί κάθε έννοια πολιτικής και ιδεολογίας.

Γιατί αυτές οι σκέψεις; Μα βλέπω καθημερινά τα όσα γίνονται, πχ στην Κρήτη. Άνθρωποι που ανήκαν σε «αντίπαλα» στρατόπεδα «μεταναστεύουν» στον άλλοτε «εχθρό». Χωρίς πολιτική αναφορά και κριτήριο. Και για να σφραγίσουν το άλλοθί τους, μιλούν για τη «νέα εποχή» και το ρόλο των προσώπων, που υπερισχύει και των ιδεολογιών και της πολιτικής, όπως πάνε να μας πείσουν!

Δηλαδή, επειδή εκείνοι πλασάρουν στην κοινωνία το απολιτίκ μοντέλο, για τη δική τους εξιλέωση, πρέπει και η κοινωνία να απολιτικοποιηθεί και να καταδικάσει – στηρίζοντάς τους- κάθε έννοια ιδεολογίας και πολιτικής; Όπως πριν, στην βαθιά κομματικοποίηση και την ιδιοτελή πολιτική, τους βόλευε να έχουν τον κόσμο συναλλασσόμενο και χειροκροτητή, χωρίς κρίση, παρά μόνο πίστη στο κόμμα και τους «εκλεκτούς» του.

Δεν μπορεί να ξεχνάμε όμως ότι αυτοί που τα λένε αυτά, αυτοί που προωθούσαν την «πίστη στο κομματικό κράτος», γαλάζιο ή πράσινο, και το άδειασμα των δημόσιων ταμείων, στη συνέχεια κατέστρεψαν- μέσω των δικών τους κομμάτων και πολιτικών που στήριξαν- την κοινωνία. Γιατί θα πρέπει τώρα να περάσουν σε όλους μας ότι η εξιλέωσης των πολιτών, σε όλα τα επίπεδα, είναι η αποϊδεολογικοποίηση και η αποπολιτικοποίηση;

Μοιάζει αυτό με το «μαζί τα φάγαμε» του πληθωρικού μικρονοϊκού και θρασύ Πάγκαλου. Αφού εγώ πρέπει να φανώ τώρα κάτι άλλο, πρέπει να πείσω ότι δεν ήμουν μόνο εγώ κακός, αλλά όλοι μας… Έτσι, μέσα στη γενικευμένη αποδοκιμασία, η θέση των ενόχων, διευκολύνεται αφάνταστα.

Προσέξτε, τα φαινόμενα αυτά δεν είναι καινούργια. Πόσες φορές, από την αρχή αυτής της κατοχικής περιόδου, δεν ακούσαμε την «προτροπή», «αφήστε τα κόμματα και τις ιδεολογίες κι ελάτε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα», θύτες και θύματα, χωρίς αρχές και ιδεολογίες; Το έλεγε, με άλλα λόγια, ο Γιώργος Παπανδρέου, το ισχυρίζεται, παραλλαγμένο, ο Α. Σαμαράς, το λένε οι διάδοχοι και συνεργάτες τους.

Το έκανε στην πράξη η ΔΗΜΑΡ.

Προϊόν αυτής της «αποϊδεολογικοποίησης» είναι ακόμη και η νεοναζιστική συμμορία. Γιατί όλοι αυτοί που την πίστεψαν δεν κατάλαβαν – δική τους η ευθύνη, αλλά όχι μόνο- ότι πίσω από τα «πατριωτικά» και «φιλολαϊκά» συνθήματα κρύβεται ό,τι πιο αντιδραστικό, βίαια αντιδραστικό, φασιστικό, ακραίο, υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Σ” αυτή την «αποπολιτικοποίηση» κρύφτηκε η Χρυσή Αυγή για να δηλητηριάσει την ελληνική κοινωνία και μεγάλο μέρος της ανιστόρητης νεολαίας.

Άραγε, μέρος της ίδιας λογικής αποπολιτικοποίησης δεν είναι τα σημερινά ποτάμια και οι χείμαρροι; Ο Σταύρος Θεοδωράκης, της γενιάς μου δημοσιογράφος και για ένα φεγγάρι συνάδελφος στην ιστορική «Πρώτη», τί κάνει σήμερα; Κάνει κόμμα με το σακίδιο της ανάλαφρης φυσιογνωμίας του στον ώμο. Όπως έκανε τηλεόραση. Και χωρίς να λέει τίποτε, κερδίζει, λένε, στις δημοσκοπήσεις. Επειδή δε λέει τίποτε και επειδή συμμετείχε στο σύστημα των «λαμπερών και βολεμένων μεγαλοδημοσιογράφων» που έκαναν καριέρα με τους ισχυρούς των media και της πολιτικής αυτού του διεφθαρμένου συστήματος, έχει προφανώς την προβολή που του ταιριάζει. Μια εφεδρεία του τίποτα και του μηδέν, προέκυψε ξαφνικά για το πολιτικό σύστημα της καταστροφής, που ψάχνει τα αναχώματά του. Ξαφνικά; Μπα, δε νομίζω. Δε γίνονται ξαφνικά και τυχαία όλα αυτά. Ούτε με την απόφαση και το χρήμα ενός ανθρώπου, ακόμη και επίλεκτου μέλους του συστήματος.

Δείτε τώρα στον τοπικό μικρόκοσμο πώς εκφράζονται όλα αυτά. Μεταγραφές ανάμεσα στους σχηματισμούς του ίδιου συστήματος. Ο Κ. Βαρδαβάς, άνθρωπος του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ και πιστός οπαδός του Ευάγγελου Βενιζέλου, δεν ανέχεται άλλο τον επίσης βενιζελικό Κουράκη. Και μετακινείται προς τον άλλο συνδυασμό, του αντίπαλου, Βασίλη Λαμπρινού, που έχει την «ευλογία» Σαμαρά και την τοπική στήριξη της ΔΗΜΑΡ, αναζητώντας το πρότυπο του ηγέτη, αφού μας ανακοίνωσε ότι δεν έχουν σημασία τα προγράμματα και οι πολιτικές (όλα είναι ίδια , λέει στη δήλωσή του) αλλά τα πρόσωπα. Πρόσωπα όμως που μέχρι την ανακήρυξή τους ως υποψηφίων δεν είχαν πει κουβέντα ούτε για την πόλη ούτε για την καταστροφή του Έλληνα. Δεν είχαν καμιά ενασχόληση με την πολιτική, πέραν της συντεχνιακής παρουσίας (προσέξτε το συντεχνιακής).

Και δεν είναι η μόνη περίπτωση. Η Μαρία Τιτομιχελάκη – Μπέρκη, δημοτική σύμβουλος με τον Κουράκη (ΠΑΣΟΚ) έκανε μεταγραφή στον Τσόκα (ΝΔ) και μάλιστα υποσχέθηκε στους υπό αναζήτηση ψηφοφόρους της ότι δεν ξεχνά ποτέ! Ο πρώην πρόεδρος του ΤΕΕ-ΤΑΚ, Πέτρος Ινιωτάκης (ΠΑΣΟΚ), αφού έψαξε τον ΣΥΡΙΖΑ, τελικά είναι υποψήφιος με τον συνδυασμό Λαμπρινού – Πασπάτη, που έχει την «άδεια» του πρόεδρου της ΝΔ, Α. Σαμαρά. Ο πρώην τελευταίος δήμαρχος Αρχανών, Δημήτρης Φραγκουλάκης, χρόνια στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, είναι με τον Σ. Τσόκα. Η πρώην πρόεδρος των εμπόρων του Ηρακλείου, Γιούλη Μαθιουδάκη, στέλεχος της ΝΔ, είναι δημοτική σύμβουλος με τον Κουράκη. Και μάλλον ξανά υποψήφιά του. Και τόσες ακόμη περιπτώσεις. Που πάντα μιλούν για τα πρόσωπα και όχι για τις πολιτικές, αλλά, παραδόξως και ασυνεπώς, πάντα καταφέρονται κατά του «δημαρχοκεντρικού» ή «περιφερειαρχοκεντρικού» συστήματος! Το ίδιο ο Δοξαστάκης και πολλοί άλλοι «αναντικατάστατοι»…

Το ίδιο και η ΔΗΜΑΡ, που επιλέγει τα απολιτίκ σχήματα, που πάντα έχουν εκπροσώπηση από εκείνους σχηματισμούς με τους οποίους συνεργάστηκε στην κυβέρνηση για την καταστροφή του τόπου.

Κυριαρχούν τα πρόσωπα, λες και πάμε να κάνουμε γάμους ή πασαρέλα κι όχι πολιτική… Χωρίς αρχές και ιδεολογία.

Αχ αγαπημένοι απολίτικοι υποψήφιοι, ελπίζω οι ψηφοφόροι σας να πήραν το μάθημά τους… Ότι χαμόγελα και τα χτυπήματα στην πλάτη, δεν αρκούν…

Μανος Λαγουδιανακης • 2 μέρες πριν

Πολύ σωστός ο Αλέκος!
Θα συμπληρώσω μόνο ότι οι τοπικοί άρχοντες που κάνουν μεταγραφές από το 1 κόμμα στο άλλο (έτσι κι αλλιώς τωρα δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους) είναι ο καθρέπτης για το πως λειτουργεί το σύστημα που έχει σαν μόνο γνώμονα την προσωπική ανέλιξη , τον καριεριτισμό και βεβαίως την κονόμα ._