Οι αξίες στη ζωή μας καθορίζουν το μέτρο που η κοινωνία μας σήμερα μετρά την επιτυχία ανθρώπων. Άσχετα από τις επιθυμίες δογμάτων θρησκειών, πολιτικών θεωριών και φιλοσοφιών το μέτρο της επιτυχίας θα είναι πάντα αγοραίο, της πιάτσας δηλαδή. Θα περνάει σε εμάς από το θαυμασμό η την απόρριψη μιας παρέας, από την επιδοκιμασία η αδιαφορία του προϊσταμένου στη δουλειά, η του αφεντικού όποτε έχουμε τη πολυτέλεια να τον βλέπουμε παρόντα η παρούσα στη δουλειά
.
Βλέπεις σε μεγάλες δουλειές, σε μεγάλες εταιρείες οι εργαζόμενοι δεν θα δουν ποτέ στη ζωή τους τα αφεντικά τους, μάλιστα δεν θα δουν ποτέ στη ζωή τους τον γενικό διευθυντή της εταιρείας ιδιαίτερα αν είναι μεγάλη πολυεθνική. Το μέτρο της επιτυχίας επίσης θα περνά από αποδοχή η απόρριψη αυτών που επιθυμούμε σαν ερωτικούς συντρόφους. Θα περνά επίσης από την ίδια αποδοχή η απόρριψη των συντρόφων μας από αυτούς που θεωρούμε φίλους η φίλες μας αλλά και από τους άγνωστους σε μας καθώς θα παρατηρούν αυτόν η αυτήν που είναι μαζί μας. Θα περνά αποφασιστικά από την ρητορική και εικόνα της επιτυχίας που προβάλλουν τα ΜΜΕ και οι ταινίες. Θα είναι άσχετα από ηλικία η εμφάνιση πλούσιος σοφός με επιρροή και δύναμη και θα αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία σαν Τσακ Νορρις ψύχραιμα με αυτοπεποίθηση , θάναι πάντα δίπλα σου όταν δεν τον περιμένεις, θα βλέπει και θα ξέρει τα πάντα, κάτι σαν θεός επί της γης, και θάναι πάντα ήπιος ανοιχτόμυαλος και έτοιμος να συζητήσει το κάθε θέμα αρκεί να μη του φέρεις πολλές αντιρρήσεις γιατί ξέρεις ότι στην οργή του θα τα σπάσει. Θα περνά μέσα από τις διαφημίσεις και τα βιντεοκλιπ των λαϊκών τραγουδιών κάθε χώρας. Εκεί θα πουληθεί και ένα άλλο πρότυπο επιτυχίας. Το νέο όμορφο σώμα με το αμόλυντο από τη διαφθορά των μεγάλων μυαλό που είναι έτοιμο να πουληθεί ακριβά να οργωθεί να προσφέρει ανείπωτη ικανοποίηση στο διψασμένο παλιό και ετσι με την αξία χρήσης του να ανέβει κτίζοντας το δικό του μύθο, και ζώντας μέσα σε αυτόν.
Τέλος όμως το μέτρο της επιτυχίας αποκαλύπτεται δυστυχώς από τις αυθόρμητες ερωτήσεις που κάνουμε ο ένας στον άλλον όταν γνωριζόμαστε. Εκεί που είμαστε , υποτίθεται, εμείς κι όχι η καθεστωτική ρητορική και προπαγάνδα απλά αποκαλύπτουμε άθελά μας πόσο έχουμε φτιαχτεί από αυτήν. Οι ερωτήσεις μας θα είναι στη πλειοψηφία τους ποσοτικές και όσες φορές είναι ποιοτικές θα εισπράττουμε μια ποσοτική απάντηση η θα δημιουργείται αμέσως η ανάγκη για μια ποσοτική ερώτηση για να τοποθετήσουμε τον άλλον σε ένα περίγραμμα. “Τι δουλειά κάνεις” (ποιοτική ερώτηση) που συνήθως ακολουθείται από το “Ποσα βγάζεις”. Η ποιοτική ερώτηση “Πως σε λένε” ακολουθείται σχεδόν πάντα από το “Ποσο χρονών είσαι”. Ακόμα και τα πιο χαλαρά πλησιάσματα έχουν ποσοτικά χαρακτηριστικά “Σε βλέπω τακτικά εδώ κι είπα να γνωριστούμε”
Έτσι μοιραία οι αξίες που μετρά η κοινωνία την επιτυχία αρα και τη χρησιμότητα ενός ατόμου είναι αντικείμενα έξω από αυτό. Ένα σπίτι μια δουλειά ένα αμάξι μια συλλογή δίσκων βιβλίων ειδών τέχνης μια διακόσμηση ένα εξοχικό όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα για το τι άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται πίσω από όλα αυτά τα αντικείμενα αλλά σχεδόν ποτέ το ανάποδο. Πολύ σπάνια θα σκεφτεί κάποιος όταν γνωρίζει έναν άλλον το τι μπορεί να έχει πίσω του για να λέει αυτά που λέει η για να πιστεύει αυτά που λέει η για έχει τόσο χιούμορ η τόσο ζέστη στην επικοινωνία του. Δεν θα σκεφτεί κάποιος “τι πρέπει να έχει για να είναι τόσο σέξυ” για παράδειγμα. Τείνουμε να θεωρούμε δεδομένα κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά και να τα προσπερνάμε μέχρι να φτάσουμε στα “μετρήσιμα” όπου εκεί τελικά κατατάσσουμε τον άλλον.
Σε πολλές συζητήσεις με ανθρώπους που πιστεύουν στον φιλελευθερισμό κυριαρχεί μια ακουστικά πολύ ωραία αφήγηση, ένα όραμα που ει ναι πολύ δελεαστικό και ελκυστικό. Μια κοινωνία ελάχιστου κράτους, απόλυτης ελευθερίας και ανεκτικότητας, όπου το υποκείμενο αφήνεται ελεύθερο να δημιουργήσει και να διαλέξει πως θα ζήσει τη ζωή του χωρίς φόβο απαγορεύσεων στο βαθμό που δεν θα παραβιάζει κάποιους νόμους και αν αυτοί οι νόμοι παρεμποδίζουν την ανάπτυξη της ευτυχίας και της δημιουργίας και της κερδοφορίας θα πρέπει δημοκρατικά να νομοθετήσουμε την ακύρωση τους και την αντικατάσταση τους από άλλους πιο ελαστικούς. Σε όλες τις περιπτώσεις που υπάρχει αγορά εργασίας η φιλελεύθερη ιδεολογία αρνιέται τη συλλογική διαπραγμάτευση με το λογικοφανές επιχείρημα ότι αυτή αγνοεί τα ιδιαίτερα προτερήματα που μπορεί να έχει ένας υπάλληλος και να πρέπει να παζαρέψει για τον εαυτό του καλύτερους όρους. Έτσι όπως ακούγεται φαίνεται δίκαιο. Η ατομικότητα είναι στο κέντρο του φιλελευθερισμου αλλα καιη χρησιμότητα του ατόμου. Άχρηστα άτομα δεν έχουν θέση στον φιλελεύθερο παράδεισο και το τι θεωρείται άχρηστο είναι απλό: ο,τι δεν έχει αγορά….ο,τι δεν θέλει η αγορά είναι άχρηστο.
Φυσικά τότε δεν θαχαμε απολαύσει ποτέ τον Βαν Γκογκ γιατί όσο ζούσε κανείς δεν ήθελε τους πίνακές του. Για αυτό έζησε και τόσο βασανισμένη ζωή. Μέσα σε αυτόν το “Καιαδικο” αξιακο κόσμο των φιλελεύθερων όπως τον είχε ορίσει πολύ παλιά πριν να εφευρεθεί ένας Μάνος η ένας Τζημερος ο Τζων Λοκ που είχε θεωρήσει τον άνθρωπο καλό αλλά ατελή και τη ζωή μια προσπάθεια βελτίωσης και όσοι δεν τα καταφέρνουνε στο τέλος πρέπει να υποστουνε τις επιπτώσεις των κινήσεων τους μέχρι τότε. Αυτό το “προτεσταντικής” καταβολής τιμωρητικό συμπλεγμα ο,τι δηλαδή πρέπει να πληρώνεις και να τιμωρείσαι για τα λάθος βήματά σου γεμίζει αυτούς που δεν έχουν κάνει λάθος με μια μεσσιανική υπέρ-αυτοπεποιθηση και έπαρση ότι “ετσι ειναι τα πράγματα” και οτι “καθενας ειναι υπεύθυνος” για τις κινήσεις του στη ζωή. Φυσικά αυτο προϋποθέτει οτι ηταν ελεύθερος να διαλέξει. Η ύπαρξη αυτής της ελευθερίας ειναι δεδομένη στο σκεπτικό των φιλελευθέρων και δεν μπαίνουν στον πειρασμό να βάλουν οικονομικές παραμέτρους μέσα σε αυτή την έκφραση της ελευθερίας. Ειναι χαρακτηριστικό οτι ενώ ισχυρίζονται ότι οι άξιοι και οι καλύτεροι άν δεν έχουνε πόρους πρέπει να τύχουν ενίσχυσης για να αποκοτήσουν τους πόρους για παράδειγμα εκπαιδευτικες υποτροφίες την ίδια στιγμή δεν βλέπουν πως ένας πολύ χειρότερος αν απλά είναι κληρονόμος η κάτοχος μέσου παραγωγής που του επιτρέπει να έχει ψηλό εισόδημα από την εργασία άλλων η κάτοχος κεφαλαίου που του επιτρέπεται να το επενδύσει ελεύθερα εκεί που θα έχει μεγαλύτερο κέρδος εκεί ακριβώς η “εκπεφρασμένη” αξιοκρατία τους πάει περίπατο. Εκεί τελικά δεν το λένε, βρίσκονται σε άρνηση. Δεν θα πει ποτέ ενας φιλελεύθερος “Οι άξιοι προχωράνε αλλά και αυτοί που έχουν χρήματα η μέσο για να τα βγάλουνε”.
Σε αυτον λοιπον το κόσμο που πρέπει να ξέρεις κολύμπι για να μην πνιγείς και αν δεν ξέρεις αει πνιξου, σε αυτήν την κοινωνία “Χαιλάντερ” όπου όλα ει ναι ενας αγώνας , ενας ανταγωνισμός και στο τέλος ενας πρέπει να κερδισει και ένας να χάσει δεν βλέπουνε οτι στις περισσότερες μάχες ενω κερδίζει ένας, χάνουν πολλοί. Σε αυτη τη κανιβαλική κοινωνία που δεν την οραματίζονται οπως υποκριτικά η απο ανοησία ισχυρίζονται, αυτή τη κανιβαλική κοινωνία την ζούμε στο πετσί μας απο τότε που σταμάτησε να δουλεύει το καπιταλιστικό “τρυκ” του κευνσιανισμου και που η εξαθλίωση βασιλεύει, η μόνη παρηγοριά του πληγωμένου “εγω” του αποτυχημένου ει ναι ο κοινωνικός αυτοματισμός και η “προβολη”. Με απλά λόγια να βρω κάποιον δίπλα μου που να μου φταίει που δεν πέτυχα η να προβάλλω την αποτυχία μου στο πιο αδύναμο κοινωνικό κρίκο. Έτσι αφού ενωθώ με όμοιους μου αποτυχημένους, μπορεί να συνεχίσω να ειμαι αποτυχημένος χωρις δουλειά χωρις λεφτά χωρις σπίτι ίσως αλλά είμαστε πολλοί και θα σας τσακίσουμε.
Έτσι με τέχνη η φιλελευθερη ρητορική και τα ΜΜΕ που την υπηρετούν εύκολα βρίσκουν τους στόχους “προβολης” των δεινών της κοινωνίας . Ειναι οι “αλλοι” οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι τελωνειακοί, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, οι ταξιτζήδες, οι μετανάστες , οι ομοφυλόφιλοι , οι πουτάνες , οι οροθετικές οι ναρκομανείς οι αναρχικοί οι κομμουνιστές ο Συριζα το ΠΑΜΕ και ολοι αυτοι αρκεί να μην είναι το Κεφάλαιο και οι μεθοδεύσεις του για να παραμένει Κυρίαρχο και να αυξάνεται με σχεδιασμούς μακριά έξω και ερήμην της κοινωνίας.
Μέσα σε αυτή την απουσία της κοινωνικής σκέψης από το κοινωνικό γίγνεσθαι στην οποία σπρώχνουν με χαρά οι φιλελεύθεροι τον κόσμο μέσα από την ιδεοληψία τους της “χρησιμότητας” και της “ατομικης ευθυνης” απογυμνωμένης όμως από τα οικονομικά και παραγωγικά χαρακτηριστικά του “φταιχτη” και του “αχρηστου” η απελπισία του “αποτυχημένου” παίρνει τη μορφή “κοινωνικής εκδίκησης”. Απουσία ενός ερμηνευτικού εργαλείου της αποτυχίας του, ενός εργαλείου με οικονομικά , παραγωγικά και εν τέλει ταξικά χαρακτηριστικά θα στραφεί η εκδίκησή του εκει που θέλουν τα ΜΜΕ που υπηρετούν την φιλελευθερη αφήγηση….στους “αλλους” στους “διαφορετικους”.
Έτσι ο φιλελευθερισμός γεννάει στην εφαρμογή του την δυσανεξία στην “διαφορά” το κυνήγι της “διαφορας” δηλαδή γεννάει ναζισμό για αυτό είναι πιο επικίνδυνος από τον ναζισμό γιατί ο τελευταίος είναι τόσο ωμός και απροκάλυπτος που μοιραία σχεδόν θα γεννήσει αντιναζισμό ενω ο φιλελευθερισμός είναι τόσο ωραίο παραμύθι που θα κοιμηθεί μια κοινωνία με το όνειρο της επιτυχίας των άξιων και θα ξυπνήσει στον εφιάλτη της κυριαρχίας των “αχρηστων” της προηγουμένης αφήγησης.
sxoliastesxwrissynora
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου