Δεν υπάρχουν σωτήρες. Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες. Ας αλλάξουμε το παιχνίδι.

Τι λέτε για μια ”τέλεια” πολιτική καταιγίδα που θα βύθιζε για πάντα το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τις ουρές τους;

Τι θα λέγατε για μια ”τέλεια” πολιτική καταιγίδα που θα βύθιζε μια για πάντα το Πασοκ, τη ΝΔ, τις διάφορες πολιτικές ουρές τους, τα Μέσα προπαγάνδας τους και τους βρικόλακες της επιχειρηματικής ”ελίτ”;
Τι θα λέγατε για έναν σούπερ πολιτικό τυφώνα που θα ξήλωνε τις έννοιες του πρωθυπουργού, των υπουργών, των πάσης φύσεως πεφωτισμένων ηγετών και θα έβαζε στο κέντρο της κοινωνίας μας τις πιο διαλεκτικές και καινοτόμες ιδέες, δημιουργώντας χώρο για να χτιστούν οι προϋποθέσεις να ζήσουμε και να συνυπάρξουμε λεύτεροι σ’ένα εργαστήρι διαλεκτικής, κίνησης και δημιουργίας;

Και να σας πω κάτι… there is no alternative – δεν υπάρχει άλλη λύση. Μια τέτοια πολιτική καταιγίδα είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Όχι μόνο εμείς, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης, πριν όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που φαντασιώνονται πως είναι χρυσά παιδιά, χρυσές ράτσες και μικροί ή μεγάλοι θεοί, βυθίσουν ολόκληρο τον πλανήτη μια και για πάντα στα ίδια σκατά που υπάρχουν στο κεφάλι τους.
Και δεν βλέπω τον λόγο να μην ξεκινήσει από την Ελλάδα μια τέτοια καταιγίδα. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει. Και όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να σας προτείνω να χορέψουμε μαζικά τον χορό της βροχής!

Σε ένα προηγούμενο κείμενο μου είπα… – «ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος» . Το κείμενο προέβλεπε τη μοίρα του κ. Σαμαρά καθώς και της κοινωνίας μας – αν αυτή δεν δράσει αποφασιστικά. Κάποιος όμως θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι το συγκεκριμένο συμπέρασμα αποτελούσε και ένα είδος έμμεσης και προληπτικής επίθεσης στον επόμενο πρωθυπουργό που, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι ο κ. Τσίπρας.

Και θα μπορούσε δικαιολογημένα να με ρωτήσει: – «Θεωρείς ότι ο κ. Τσίπρας είναι ίδιος με ”αυτούς”;». Απαντώ καθαρά: Όχι. Όχι, δεν θεωρώ πως ο κ. Τσίπρας είναι ίδιος με αυτούς. Θεωρώ όμως ότι όσο υπάρχει ο θεσμός του πρωθυπουργού και γενικά οι θεσμοί του παρόντος πολιτικού συστήματος, η κατάληξη θα είναι μοιραία η ίδια – και για τους πολίτες και για τους πολιτικούς. Και θεωρώ επίσης ότι αν στον Σύριζα και στα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα είναι ξύπνιοι και καθαροί, δεν θα επιχειρήσουν ν’ανακυκλώσουν τις μαλακίες ενός συστήματος που καταξεφτιλίστηκε, αλλά θα επιχειρήσουν να συνδράμουν τους πολίτες και την πληθώρα καινοτόμων ιδεών [προσθέτοντας και τις δικές τους] και να ”γράψουν ιστορία”.

Υπάρχει φοβερά καταπιεσμένη δημιουργικότητα στην κοινωνία μας. Τρανό παράδειγμα είναι η υπόθεση των μονάδων αφαλάτωσης που περιέγραψε ο κ. Φασόλας στο πρόσφατο κείμενο του. Η ραμνουσία μάλιστα συνεχώς παρουσιάζει περιπτώσεις καταπιεσμένης καινοτομίας, ιδεοφορίας και δημιουργικότητας, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό.
Η ερώτηση προκύπτει από μόνη της: τι πρέπει να κάνουμε για να φέρουμε αυτή την δημιουργικότητα στο κέντρο της κοινωνίας μας; Θα απαντήσω με ερώτηση: Τι θα γινόταν αν πραγματοποιούταν δημοψήφισμα στα νησιά με θέμα τις μονάδες αφαλάτωσης; Είναι τρελοί οι κάτοικοι τους; Όχι βέβαια. Τρελοί είναι όσοι σαμποτάρισαν το συγκεκριμένο έργο. Και μπόρεσαν και το έκαναν γιατί τους έχουμε επιτρέψει να έχουν εξουσία στα χέρια τους και να παριστάνουν τους καμπόσους σε ανθρώπους που κατανοούν τα προβλήματα, βρίσκουν τρόπους να τα λύσουν και επιζητούν μάλιστα και γενική συμμετοχή.

Λοιπόν, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε το παιχνίδι. Ήρθε η ώρα, όχι να περιμένουμε τις ευνοϊκές συγκυρίες, αλλά να τις φτιάξουμε και σιγά σιγά να τις αναπτύξουμε. Το χρήμα δεν θα καταργηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Ούτε κατόπιν κάποιας καταστροφής – που θα χειροτερέψει τα πράγματα, αν έχει απομείνει πλανήτης, δηλαδή πεδίο ύπαρξης.
Προτείνω λοιπόν ψηφιδωτή αντικατάσταση δομών στη λογική… από το λίγο στο πολύ. Κάθε ψηφίδα που θα αλλάζουμε με σχέδιο θα προετοιμάζει ιδανικό κλίμα για την επόμενη. Δεν υπάρχουν σωτήρες. Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες. Ας αλλάξουμε το παιχνίδι.

ramnousia