Η εσχατιά*

- Έλληνα, τελικά τι θέλεις;


- Καλημέρα, ποιος είστε, παρακαλώ;


- Ω, έχω πολλά ονόματα. Στη χώρα σου είμαι γνωστός ως Πήλιο Γούσης, Εφιάλτης, Κωνσταντίνος, Ευάγγελος, Γιωργάκης, Λουκάς, Αντώνης, Φώτης, Άννα, ο κατάλογος δεν έχει τέλος! Στο σημερινό μας διάλογο θα κρατήσω ένα όνομα που μου αρέσει πολύ, ας με λες λοιπόν Δήμιο.


- Δεν ξέρω αν χαίρομαι που σε γνωρίζω, Δήμιε, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσες να λέγεσαι και Ιανός, έχεις πολλά πρόσωπα και προσωπεία. Τι θα ήθελες λοιπόν;


- Για να είμαι ειλικρινής, παραξενεύομαι, Έλληνα. Σπάνια έχει αντέξει λαός τόσο πολύ ενάντια στις επιθυμίες μου. Λατρεύω τη διαφθορά κι αυτή είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Δεν είσαι άνθρωπος εσύ λοιπόν; Γιατί ανθίστασαι ακόμη;


- Μα απεναντίας, Δήμιε. Άνθρωπος είμαι, ίσως ο τελευταίος του είδους, αν κι αυτή είναι μεγάλη και εντελώς άλλη συζήτηση. Δε θα έπρεπε να απογοητεύεσαι όμως, από τα ονόματα που διάλεξες βλέπω ότι το τέχνασμά σου έχει αποδώσει καρπούς, η διαφθορά, την οποία επιδιώκεις, παρεισφρύει στη φύση μου, δημιουργώντας καρκινώματα στο σώμα μου. Αλλά, σε παρακαλώ, θα ήθελα να επαναλάβεις την αρχική σου ερώτηση. Τι ήθελες λοιπόν;


- Μα να μάθω τι τελικά θέλεις!


- Σοβαρή και διεισδυτική ερώτηση μου απευθύνεις, Δήμιε, μπορώ να μάθω το γιατί;


- Αχ, πονηρέ Έλληνα! Μα για να εισχωρήσω στα μύχια της ψυχής σου, για να μάθω τις άμυνές σου, να τις υπερκεράσω, να σε αναγκάσω να τραπείς σε άτακτη φυγή, να σπάσει το ηθικό σου, να σε τρομάξω ως τα βάθη της ύπαρξής σου και να αφήσω το Φόβο φωλιασμένο εκεί για πάντα.


- Αχ, Δήμιε, Δήμιε, δε νομίζεις ότι έγινες πολύ ευθύς απότομα;


- Όχι, Έλληνά μου, δεν το νομίζω! Βλέπεις, μου ανήκεις! Παίζω μαζί σου, όπως η γάτα με το ποντίκι, ο σημερινός μας διάλογος γίνεται μόνο για να διασκεδάσω με τον ήχο του επιθανάτιου ρόγχου σου. Μου χρωστάς, Έλληνα, μου χρωστάς πολλά, οι ηγετίσκοι σου έχουν παραδοθεί προ πολλού, μου έχουν παραδώσει τα πάντα με αντάλλαγμα τη δική τους ευμάρεια, το Σχέδιο έχει ολοκληρωθεί, ποτέ δεν είχες Ελπίδα, αλλά, κι αν είχες, φρόντισα να εξανεμίσω και την τελευταία. Σε λίγες ημέρες όλα θα έχουν τελειώσει, θα σε παραδώσουν σε μένα εκείνοι που τους εμπιστεύτηκες το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου.


- Α, Δήμιε, τα έχεις σκεφτεί, βλέπω, όλα! Αλλά αυτά που λες, υποδηλώνουν ότι κάτι σου λείπει. Συμφωνώ μαζί σου, παίζεις μαζί μου, είσαι ισχυρότερος, αλλά είναι μόνον αυτό; Η εμμονή σου στην ερώτηση με προβληματίζει, Δήμιε. Μόνο το παιχνίδι σε νοιάζει; Μήπως υπάρχει κάτι βαθύτερο από αυτό; Μήπως η ισχύς σου δεν είναι δυνατόν να εξαπολυθεί πάνω μου για κάποιον λόγο και ψάχνεις εύσχημο τρόπο να πληροφορηθείς κάτι από εμένα;
- Μα τώρα έγινες πραγματικά ενοχλητικός, Έλληνα!! Είσαι στ´ αλήθεια τόσο υπερφίαλος και αλαζονικός, όσο λένε!! Μα δε βλέπεις τη δύναμή μου; Θα μπορούσα να σε συντρίψω οποτεδήποτε!! Πώς τολμάς και μιλάς ακόμη κατ´ αυτόν τον τρόπο;




                                         
- Κοίτα να δεις, Δήμιε. Η Ιστορία μου επιφύλαξε πολλούς εχθρούς, θέλεις λόγω θέσης, θέλεις λόγω μοίρας, εσύ διάλεξε. Αν έμαθα κάτι από αυτή τη συνεχή τριβή, αυτό είναι ότι, όταν ο εχθρός μπορούσε, δε μιλούσε, απλά επετίθετο, κι εγώ από την πλευρά μου έπρεπε να αμυνθώ. Ας πούμε λοιπόν ότι έγινα καλός σε δύο πράγματα, αφ´ ενός μεν στο να αμύνομαι, αφ´ ετέρου δε στο να αντιλαμβάνομαι πότε ο εχθρός μιλούσε, επειδή δε μπορούσε να επιτύχει αυτό που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να επιτύχει. Οπότε νομίζω ότι εσύ επέδειξες κάποιου είδους αλαζονεία, όχι εγώ. Αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει το θέμα μας: Τι είπαμε ότι ήθελες;


- Για τ´ όνομα του Θεού, το είπαμε ήδη τόσες φορές!!! Τι είναι αυτό που θέλεις τελικά;


- Α, ναι, με συγχωρείς. Για να δούμε λοιπόν τι θέλω. Θέλω να διορθώσεις το λάθος που έκανες στην αρχή της συζήτησής μας, ώστε να καταλάβεις από μόνος σου και να μη χρειαστεί να χαλάσουμε άλλο τις καρδιές μας. Διορθώνοντας το λάθος σου, θα οδηγηθείς στη λύση του προβλήματος και θα σου απαντηθεί άμεσα και η ερώτησή σου.


- Ποιο λάθος, τι εννοείς, Έλληνα;


- Εκείνο το λάθος που έκανες, όταν ισχυρίστηκες ότι εγώ σου χρωστάω, Δήμιε.


- Μα τι κουταμάρες είναι αυτές πάλι τώρα;!;!;!; Φυσικά και μου χρωστάς!!! Αρνείται το χρέος σου τώρα, άθλιε μπαταξή;;;; Κοίτα τις αποδείξεις, κοίτα τι γράφουν τα χαρτιά, άσε τις αερολογίες και σταμάτα να με κάνεις να χάνω το χρόνο μου μαζί σου, ενώ υπάρχουν κι οι υπόλοιποι που περιμένουν στη σειρά.


- Αλήθεια θα μου δείξεις τα χαρτιά, Δήμιε; Αλήθεια θα μου αποδώσεις λογαριασμό;


- Βεβαίως και θα το κάνω, άθλιε!! Κοίτα εδώ, εδώ λέει πόσα μου χρωστάς, χαραμοφάη Έλληνα!!


- Πολλά χρήματα, πράγματι! Εγώ τα πήρα όλα αυτα; Εκπλήσσομαι! Αλλά και την υπογραφή μου δεν τη βλέπω πουθενά, μήπως σφάλλεις;


- Μη γίνεσαι ανόητος τώρα, σου έδωσα ήδη το εύσημο της πονηριάς. Φυσικά και υπέγραψαν για σένα οι εκπρόσωποί σου!


- Μα τότε αλλάζει το πράγμα, Δήμιε!! Αν πράγματι δέχεσαι ότι εγώ πήρα αυτά τα χρήματα μέσω κάποιου τρίτου, χρήματα τα οποία ποτέ δε φτάσανε στα χέρια μου, τότε, προκειμένου να σε πληρώσω, θα πρέπει να τα αναζητήσω προηγουμένως με τη σειρά μου. Ξέρεις μήπως ποιος τα παρέλαβε;


- Το παρατραβάς, Έλληνα. Ξέρεις καλά ποιος τα πήρε, εκείνος που σε δέσμευσε σε όλο αυτό το παιχνίδι, εκείνος που σε παρέδωσε σε μένα, ο Ηγέτης σου. Με τη δική του υπογραφή δεσμεύτηκες και δέθηκες στο άρμα μου.


- Τώρα όμως πράγματι δεν καταλαβαίνω, Δήμιε! Μου λες ότι είμαι δέσμιός σου, επειδή ο δικός σου συνεργάτης, ο δικός σου λακές, πήρε τα χρήματα που εσύ ο ίδιος υποστηρίζεις ότι το έκανε κατόπιν δικού σου σχεδιασμού, τα χρήματα, τα οποία ποτέ δεν έφυγαν από τις τσέπες σου, αφού είστε ένα, εσύ αφεντικό κι εκείνος υπάλληλός σου; Μου λες ότι μου ζητάς να επιστρέψω τάχα, αυτό που δεν πήρα, επειδή ο υπάλληλός σου πλαστογράφησε την υπογραφή μου, φαλκίδευσε τη βούλησή μου και είπε ότι μιλάει εξ ονόματός μου; Αυτό στο οποίο αναφέρεσαι, Δήμιε, στα δικά μου χώματα έχει όνομα, λέγεται εσχάτη προδοσία. Αν λοιπόν παραδέχεσαι ότι όλα αυτά είναι σχέδιό σου και η προδοσία έργο ανθέλληνα ηγέτη, τότε θα πρέπει να επαναλάβω το αίτημά μου με μεγαλύτερη δύναμη:
Θέλω να διορθώσεις το λάθος σου, Δήμιε, και να λογοδοτήσεις εσύ και ο λακές σου σε μένα.


- Λοιπόν αυτό πάει πολύ, Έλληνα! Δεν ξέρω πώς με έβαλες σε αυτή τη θέση με τις σοφιστείες σου, αλλά τα χρήματα θα τα δώσεις!! Και δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να με εμποδίσει!


- Κι εδώ θα πρέπει να διαφωνήσω μαζί σου, Δήμιέ μου. Στο είπα και στην αρχή της συζήτησής μας, την οποία εσύ αποκαλείς σοφιστεία: ο εχθρός, όταν μπορεί, επιτίθεται, δεν αναλώνεται σε συζητήσεις. Τις συζητήσεις, ακόμη κι αυτή, τις ακούνε κι άλλοι. Αυτοί που μας άκουσαν σήμερα, καταλαβαίνουν ότι είσαι άπληστος, χοντροκομμένος, ραδιούργος και χειραγωγός, Δήμιε, ότι ψάχνεις για προδότες μέσα στις τάξεις του ανυποψίαστου θύματος και ότι εκτελείς τα σχέδιά σου. Υπάρχει λύση, Δήμιε, και πλέον ίσως πρέπει να καταργήσω το κεφαλαίο δέλτα στην προσφώνησή μου προς εσένα, γιατί εσύ, ισχυρέ, φαντάζεις πιο μικρός πλέον στα μάτια μου, λιγότερο δυνατός από ό,τι λες. Και δεν είναι τα δικά μου τα μάτια ή τα αυτιά, είναι του κόσμου ολάκερου. κι ο κόσμος αυτός ξέρει πλέον το σχέδιό σου, όπως ξέρει ότι, αν νικήσεις εμένα, δε θα υπάρχει γυρισμός για κανέναν τους.


Και, για να απαντήσω στην ερώτησή σου:
Θέλω αυτά που μου ανήκουν, δήμιε.


Αυτά που έδωσες, για να πετύχεις τον ποταπό σκοπό σου, παρ’ τα από τους λακέδες σου.

*του Θάνου Αθανασιάδη


Αρχικός τίτλος κειμένου: Note from the western borders.



Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2013/09/blog-post_2639.html#ixzz2efgFeb3X