Σιγά μωρέ με τις παραδουλεύτρες

του Δημήτρη Μπαρδάνη



Στη δεκαετία του '80 ήταν πολύ της μόδας οι σπουδέςManagement. Οι κατέχοντες M.B.A. από πανεπιστήμιο της Βρετανίας ή της Αμερικής, είχαν περίπου εξασφαλισμένο επαγγελματικό μέλλον. Να οι πολυεθνικές, οι μεγάλες Ελληνικές επιχειρήσεις, οι διαφημιστικές εταιρείες, τα κανάλια. Η φράση «καραμέλα» που κυριαρχούσε τόσο στα Πανεπιστήμια όσο και στους χώρους δουλειάς ήταν το περιβόητο Win-Win. Δηλαδή η βέλτιστη δυνατή προσέγγιση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, έτσι ώστε και τα δύο μέρη να βγουν κερδισμένα.

Αυτόν το βασικό κανόνα, που διδάσκεται σε πρωτοετείς, φαίνεται ότι δεν πήρε υπ’ όψιν της η κυβέρνηση στην περίπτωση των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών. Έχοντας ήδη «καθαρίσει» τους σχολικούς φύλακες, τους εργαζόμενους στο Μετρό, τους καθηγητές των τεχνικών Λυκείων και τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ, θεώρησε παιχνιδάκι τη διαχείριση της απόλυσης των καθαριστριών. Σιγά εδώ τα βάλαμε με «συντεχνίες», στις παραδουλεύτρες θα κάνουμε πίσω;



Και ξέχασε το στίχο του Dylan που από το ’65 προειδοποιούσε,When you got nothing, you got nothing to lose, και αποφάσισε να δείξει το πιό ανάλγητο πρόσωπό της στις γυναίκες που σκυφτές σφουγγαρίζουν με τα χέρια τους τα πατώματα που πατάνε τα (πανάκριβα) παπούτσια των μανδαρίνων του Υπουργείου, τα πατώματα που πατάει ο Τόμσεν και η παρέα του, όταν έχονται για τον έλεγχο προόδου μας.

Και κατά τη συνήθη πρακτική της, μέσω των γνωστών φερεφώνων που βγαίνουν στα διάφορα “παράθυρα” άρχισε τη συκοφάντηση. Άρχισαν τα υπονοούμενα για τον τρόπο πρόσληψης και οι “διαρροές” για τους μισθούς. Ακούσαμε τερατώδη ψέματα ότι εισπράτουν 4 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Η αλήθεια βέβαια είναι απολύτως διαφορετική. Οι καθαρίστριες εργάζονται τετράωρα και παίρνουν από 400 έως 750 ευρώ, η αρχαιότερη.



Την επομένη των εκλογών έγραψα στον “τοίχο” μου, “Κάποιος να πάρει στο τηλέφωνο αυτόν τον ψηλό με τα γυαλιά που λέει ότι κέρδισε τις εκλογές επειδή έχασε μόνο με 4 μονάδες και να του πει ότι υπάρχουν τρόποι να δείξει ότι το πήρε το μήνυμα. Να ένας. Σήμερα ανοίγουμε τις πόρτες του Υπουργείου Οικονομικών, ζητάμε συγγνώμη και δίνουμε στις γυναίκες τα φαράσια και τις σκούπες τους". Δεν το έκαναν, γιατί κυριάρχησε η άποψη ότι αν έστω και μία κοινωνική ομάδα “κερδίσει” θα κινδυνεύσει το “οικοδόμημα”. Αν ένας αγώνας δικαιωθεί, θα πάρουν θάρρος και άλλοι.



Και έτσι όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα δεινά της χώρας οφείλονται στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, μετά τη Μεταπολίτευση, ξέχασαν το βασικότερο κανόνα. Ο αγώνας όταν είναι δίκαιος, πάντα, μα πάντα δικαιώνεται. Και έτσι έφεραν τον εαυτό τους στην αδιανόητη θέση. Αν συνεχίσουν να αγνοούν και να χτυπάνε τις καθαρίστριες, έχουν χάσει μια για πάντα το πρόσχημα ότι έλαβαν το μήνυμα των εκλογών και ότι θα “διορθώσουν τις αδικίες”. Αν κάνουν πίσω, μας δείχνουν ποιός είναι ο τρόπος ανατροπής. Στο δρόμο παλεύοντας.

Με λίγα λόγια Lose-Lose. http://www.toportal.gr

73,37 ΕΥΡΩ το μήνα .....και άλλες τέτοιες μαλακιες...

Έρχεται νέο επίδομα σε νέους 20-29 ετών από τον ΟΑΕΔ






Για πέντε μήνες θα καταβάλλεται σε νέους και νέες ηλικίας από 20 – 29 ετών επίδομα, το οποίο ανέρχεται σε 73,37 ΕΥΡΩ τον μήνα, εφ” όσον είναι άνεργοι και παραμείνουν γραμμένοι στα μητρώα ανέργων για ένα χρόνο.

Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά στις προϋποθέσεις, οι νέοι θα πρέπει να έχουν συμπληρώσει το 20ο έτος της ηλικίας τους ή να έχουν αποκτήσει πτυχίο ή να έχουν απολυθεί από το στρατό, ενώ η προθεσμία είναι τρίμηνη από την συμπλήρωση του 20ου έτους της ηλικίας ή την απόκτηση πτυχίου ή την απόλυση απ” τον στρατό.

Από την άλλη, τα δικαιολογητικά είναι τα εξής:
Αστυνομική ταυτότητα.
Βεβαίωση σχολής (απόκτηση πτυχίου ή διακοπή σπουδών με γνωστοποίηση της ακριβούς ημερομηνίας).
Απολυτήριο στρατού (για όσους απολύθηκαν από τον Στρατό ή βεβαίωση στρατιωτικής αρχής ότι έχουν απαλλαγεί νόμιμα από τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις.
Υπεύθυνη δήλωση του Ν. 1599/86 στην οποία θα δηλώνει ότι : Α) Δεν πραγματοποίησε περισσότερα από 80 ημερομίσθια σε συνεχή ή διαλείπουσα απασχόληση μετά την εγγραφή του στο ειδικό μητρώο ανέργων. Β) Δεν ασκεί ελεύθερο ή άλλο επάγγελμα, ούτε εργάζεται σε επιχείρηση του πατέρα, της μητέρας ή της (του) συζύγου. Γ) Δεν συνταξιοδοτείται και δεν έχει επιδοτηθεί για ανεργία Δ) Δεν απασχολείται σε γεωργικές, δασικές ή κτηνοτροφικές εργασίες. Στ) Εφόσον αναλάβει εργασία ή ασθενήσει ή συνταξιοδοτηθεί υποχρεούται να το γνωρίσει αμέσως στην αρμόδια Υπηρεσία.
ΙΒΑΝ λογ/σμού ΕΤΕ στον οποίο ο ενδιαφερόμενος πρέπει να εμφανίζεται ως πρώτος δικαιούχος.
Read more: http://www.neolaia.gr/

Ρόκα Company Live @ Rockoμελάδικο

Today at 22:00

              

Οι Ρόκα Company επιστρέφουν στο Rockoμελάδικο με ένα ακουστικό Live. Μετά από έναν πολύ δραστήριο χειμώνα, και αφού σάρωσαν τα βραβεία του διαγωνισμού Φ. Νάκας, ο Λευτέρης Μαρκαντωνάτος (καλύτερος κιθαρίστας του διαγωνισμού), ο Κώστας Αθάνατος (Missing Pulse) και ο Δημήτρης Κουτσουβέλης (Heathendom), θα μας ταξιδέψουν με ξένες αλλά και ελληνικές Rock διασκευές. 

JUN

18

Ρόκα Company Live @ Rockoμελάδικο

Καιτούλα

 



Με τον καπνό που έβγαινε από το στόμα του σχημάτιζε κυκλάκια. Ολοστρόγγυλα μηδενικά. Έπιασε πέντε - έξι από αυτά και τα έβαλε στην τσέπη του. Έτσι, για να 'χει. Για τους λογαριασμούς του μέλλοντος.

Του Γιώργου Κουτσούκου

Κυριακή μεσημέρι και ο Σίμος Ριζάκης ήταν κομμάτια από την κούραση της εβδομάδας. Γονάτισε πάνω στο κρεβάτι του, σήκωσε τα χέρια ψηλά και έπεσε μπρούμυτα. Σαν πυροβολημένος. Αποκοιμήθηκε. Δεν ήταν μόνο ότι δούλευε έξι μέρες την εβδομάδα, αλλά και ότι «χτύπαγε» δεκάωρα για να «βγει» η δουλειά. Στο τέλος, το μόνο που έβγαινε βέβαια ήταν η ψυχή του. Το σούπερ μάρκετ, στο οποίο δούλευε τον τελευταίο μήνα ως ενοικιαζόμενος υπάλληλος, τα πήγαινε φίνα. Και γιατί να μην τα πάει άλλωστε; Θα σταμάταγε ο κόσμος ν' αγοράζει φασόλια και χαρτιά υγείας;

Ο ήχος του κουδουνιού τον έκανε να τιναχτεί. Όνειρο έβλεπε; Το κουδούνι ξαναχτύπησε παρατεταμένα.

«Ανοίγω» μούγκρισε τσαντισμένος. Σύρθηκε μέχρι την πόρτα και ξεκλείδωσε. Η γριούλα που έμενε στο ισόγειο στεκόταν στην είσοδο:

«Σίμο, σε ξύπνησα;» τον ρώτησε.

«Ναι, κοιμόμουν» δεν της χαρίστηκε ο Ριζάκης.

«Με συγχωρείς, αγόρι μου, αλλά θα ήθελα μια χάρη».

«Αν μπορώ» της είπε με μια δόση περιέργειας στη φωνή του. Η γιαγιά τού ήταν πολύ συμπαθής. Ήταν ογδόντα χρόνων, μπορεί και παραπάνω, και όταν τη ρώταγαν το όνομά της απαντούσε με νάζι: «Καιτούλα». Τα ευγενικά χαρακτηριστικά του προσώπου της και τα γαλάζια της μάτια πρόδιδαν παλιές ομορφιές...

«Θα ήθελα να μου δανείσεις λίγο το κομπιουτεράκι σου. Έχεις ένα, δεν έχεις;».

«Ναι, κάπου έχω ένα. Περίμενε». Την άφησε να στέκεται στην είσοδο και πήγε να ψάξει. Το ξετρύπωσε μέσα από ένα συρτάρι γεμάτο χαρτιά.

«Ορίστε» της το έτεινε, αλλά έμεινε με το χέρι τεντωμένο. Η Καιτούλα τον κοίταξε ντροπαλά.

«Δεν ξέρω να το χρησιμοποιώ. Μπορείς να με βοηθήσεις;» του χαμογέλασε δειλά.

«Εντάξει» αναστέναξε ο Ριζάκης.

«Ευχαριστώ, αγόρι μου. Πάμε κάτω».

Ο Σίμος πήρε τα κλειδιά, τράβηξε την πόρτα και την ακολούθησε στο ασανσέρ.

Μπαίνοντας στην ισόγεια γκαρσονιέρα τού έκαναν εντύπωση οι, γεμάτες νούμερα, κόλλες χαρτί, που βρίσκονταν παντού: στο τραπέζι του σαλονιού, στις καρέκλες, στον πάγκο της κουζίνας.

«Τι συμβαίνει Καιτούλα;» ρώτησε.

Η γιαγιά μάζεψε τα χαρτιά από τις καρέκλες και του έκανε νόημα να καθίσει.

«Είπαν στην τηλεόραση ότι τον Ιούλιο θα κόψουν κι άλλο τις συντάξεις. Και κάποιος είπε ότι θα τις ξανακόψουν αργότερα. Αλήθεια είναι;» τον ρώτησε.

Ο Ριζάκης δεν της απάντησε. Τι να της έλεγε;

«Έχω γράψει στα χαρτιά τα έξοδά μου. Για δες, να κάνουμε την πρόσθεση» τον παρακάλεσε.

Ο Σίμος κοίταξε προσεκτικά τα φύλλα. Σε μερικά υπήρχε επικεφαλίδα «Νίκος», σε άλλα «Αγγελική», σε άλλα «Εγώ». Η Καιτούλα είχε δυο παιδιά, την Αγγελική και τον Νίκο, και μοίραζε τη σύνταξή της διά πέντε. Δυο μερίδια ο γιος της που ήταν άνεργος, δυο η κόρη της που δούλευε για τρεις κι εξήντα και είχε παιδί και ένα για τον εαυτό της. Τρία σπίτια ζούσαν με τα λεφτά που έπαιρνε.

Πήρε ο Σίμος το κομπιουτεράκι και άρχισε τις προσθέσεις. Μετά υπολόγισε την αφαίρεση του Ιουλίου... Δεν προχώρησε σε άλλες αφαιρέσεις. Έτσι κι αλλιώς, από τον Ιούλιο κιόλας, δεν έβγαιναν τα νούμερα. Και τι να έκοβες; Τα φάρμακα της Καιτούλας ή το ενοίκιο της κόρης της;

«Τουλάχιστον αυτός ο νέος υπουργός... Πώς τον λένε; Γκίκας, έτσι δεν είναι; Μπορεί να είναι καλός άνθρωπος» έκανε η γιαγιά με μια λάμψη ελπίδας στο βλέμμα.

Ο Ριζάκης σταμάτησε τις πράξεις. Την κοίταξε. Σε λίγες μέρες οι Γκίκες θα χιμούσαν στις Καιτούλες για να γονατίσουν τελείως τις Αγγελικές και τους Νίκους. Και δεν ήταν θέμα ονομάτων. Ήταν θέμα χαριστικής βολής.

Έγραψε σ' ένα χαρτάκι τα αθροίσματα, τη χαιρέτισε και ανέβηκε στο διαμέρισμά του. Κάθισε στον ξεχαρβαλωμένο καναπέ του σαλονιού του και άναψε τσιγάρο. Με τον καπνό που έβγαινε από το στόμα του σχημάτιζε κυκλάκια. Ολοστρόγγυλα μηδενικά. Έπιασε πέντε - έξι από αυτά και τα έβαλε στην τσέπη του. Έτσι, για να 'χει.

Για τους λογαριασμούς του μέλλοντος.

Το τανγκό της ταξικής ασυνειδησίας

  http://aristeriantepithesi.blogspot.gr/

Όταν οι Χαλυβουργοί απεργούσαν δεν τους στήριξες γιατί δεν έρχεται έτσι η ανάπτυξη.

Όταν απεργούσαν οι υπάλληλοι του ΜΕΤΡΟ αγανακτούσες γιατί δεν μπορείς να πας στη δουλειά σου εγκαιρα και άνετα.

Όταν απεργούσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές εκνευριζόσουν με τους χαραμοφάηδες που κάνουν τρεις μήνες διακοπές.

Όταν διαμαρτύρονταν οι δημοτικοί υπάλληλοι αδιαφορούσες γιατί μπήκαν με βύσμα.

Όταν οι ναυτεργάτες έκλειναν τα λιμάνια φοβόσουν μήπως ξενερώσουν οι τουρίστες.

Όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι στην phone marketing αδιαφορούσες γιατί δεν το ήξερες καν.

Όταν μικροεπαγγελματίες κινητοποιούνταν εναντίον του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, έτρεχες στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσεις με το υστέρημά σου γάλα και ψωμί ή λιαζόσουν σε μια καφετέρια διαμαρτυρόμενος για την τιμή του καφέ.

Όταν τα πάνοπλα “παιδιά μας” χτυπούσαν τις καθαρίστριες εσύ έβλεπες μουντιάλ και αναρωτιόσουν γιατί παίζει ακόμα ο Κατσουράνης.

Όταν σου είπε το αφεντικό να δουλέψεις ανασφάλιστος για 300 ευρώ είπες ευχαριστώ και σκέφτηκες πόσο καλός είναι που δεν σε πετάει στο δρόμο.

Όταν είδες τον φίλο σου να απολύεται αισθάνθηκες ανακουφισμένος έστω και με τα λίγα που παίρνεις. Έτσι κι αλλιώς την φτώχια σου την θεωρείς περηφάνια.

Όταν πήγες στα voucher και στα ΚΟΧ για λίγα περιορισμένης χρονικής διάρκειας ψίχουλα είπες ¨κάτι είναι κι αυτό”.

Σήμερα σου ζητάνε να δουλεύεις για λίγα κουπόνια. Θα το καταπιείς και θα ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. 

Έτσι κι αλλιώς μέχρι να σου πάρει το σπίτι η τράπεζα έχεις καιρό. Άλλωστε πάντα υπάρχουν πιθανοί σωτήρες. Μπορεί να είναι ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ένας ναζί μπράβος, ο θεός, ο παϊσιος που το προφήτεψε, οι ρώσοι, οι άλλοι που θα ξεσηκωθούν και θα μας λυτρώσουν. 

Πάντα κάποιος “άλλος”. Όχι εσύ. 

Εσύ πιστεύεις πως μπορείς να συνεχίσεις να σκύβεις μπροστά στο αφεντικό σου και να εφευρίσκεις δικαιολογίες για την ταξική σου ασυνειδησία.

Μπορεί κάποτε να είχες δικαιολογίες. Τώρα όχι. 

Είχες άπειρες ευκαιρίες να συνειδητοποιήσεις, να κατανοήσεις, να αγωνιστείς. Δεν ήθελες να τις αρπάξεις. Είσαι το ίδιο ένοχος με αυτούς που βρίζεις. 

Άλλωστε η ταξική εκμετάλλευση είναι σαν το τανγκό: Χρειάζεται δύο…

Η ηλιθιότητα και το Μουντιάλ

 

http://www.sportday.gr/

Επιβεβαιώνει τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο φυσικός για τα 

   όρια της βλακείας του σύμπαντος. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.

«Διαβάζω όμως ότι κάποιοι ηλίθιοι στη Βραζιλία (διόλου τυχαία οι εν λόγω ηλίθιοι είναι και αριστεριστές...), που διαφωνούν με την ανάληψη εκ μέρους της χώρας τους του Μουντιάλ, οργανώνουν σε αντιπερισπασμό ένα «Μουντιάλ των φτωχών». Περιμένουν, άραγε, ότι κάποιοι (εκτός των ιδίων, ασφαλώς...) θα ενδιαφερθούν για ένα τέτοιο Μουντιάλ; Προφανώς. Διαφορετικά, γιατί να το κάνουν και να χάνουν τον χρόνο τους; Τους διαφεύγει, όμως, κάτι βασικό για την ανθρώπινη φύση: ότι ο άνθρωπος, ως άτομο, προτιμά να είναι με τους πλούσιους, έστω και ως θεατής στο Μουντιάλ, παρά με τους φτωχούς.

Γιατί; Διότι, απλούστατα, το Μουντιάλ των πλουσίων θα έχει απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από το Μουντιάλ των φτωχών. "Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής", που λέει και το γνωμικό».

Στέφανος Κασιμάτης.
Αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.



ΣΙΓA μην και δεν είχε άποψη για το Μουντιάλ ένας αργόσχολος ξερόλας που απονέμει τίτλους ηλιθιότητας. Αλλά να γράφεις για πράγματα που αγνοείς με ύφος γνώστη και υπεράνω όλων, επιβεβαιώνεις τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο μεγάλος φυσικός, για τα όρια της βλακείας και του σύμπαντος. Αντιπαρέρχομαι την πληροφορία που αναφέρει στο κυριακάτικο άρθρο του, σχετικά με τα προϊόντα που παράγει η Βραζιλία, που θεωρεί ότι είναι οι Βραζιλιάνες και η μουσική. Τόσα ξέρει, τόσα γράφει και τα τυλίγει στην υποτιθέμενη εγκυρότητα της εφημερίδας για να τους δώσει κάποιο βάρος. Αν το έψαχνε λίγο παραπάνω, θα μάθαινε για τις εξαγωγές καφέ και το συνάλλαγμα που μπαίνει στη χώρα, από τις πωλήσεις Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών στο εξωτερικό.

Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε ότι όσοι Βραζιλιάνοι αντιτίθενται στο Μουντιάλ, δεν είναι «αριστεριστές» αλλά πρώτα απ’ όλα, φτωχοί. ΑΝ ΤΟ EΨΑΧΝΕ λίγο, θα μάθαινε πως όσοι Βραζιλιάνοι αντιτίθενται στο Μουντιάλ δεν το κάνουν γιατί διαφωνούν με το παιχνίδι και τη διοργάνωση, αλλά γιατί με τη διαμαρτυρία τους καταγγέλλουν την προκλητική σπατάλη και τη διαφθορά που έχει χαρακτηρίσει τη διοργάνωση. Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε ότι μόνο το 48% των Βραζιλιάνων υποστηρίζει τη διοργάνωση, ενώ το 55% θεωρεί ότι δεν θα υπάρξουν οικονομικά οφέλη. Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε πως η σπατάλη έχει φθάσει το 70% του αρχικού προϋπολογισμού με τις συνεχείς υπερβάσεις μερικών δισ. Τα οποία στερούνται η δημόσια υγεία, η παιδεία και η κοινωνική προστασία εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στις φαβέλες. Ο ξερόλας αρθρογράφος, δεν έχει δει φαβέλα παρά μόνον σε φωτογραφία υποθέτω, όπως και φτωχό, μάλλον. Αν, βέβαια, το έψαχνε λίγο παραπάνω, θα μάθαινε ότι η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία της Βραζιλίας που γιγαντώθηκε με το κρατικό χρήμα που έβαλε στα ταμεία της επί δικτατορίας, είναι αυτή που πρωτοστατεί στο όργιο σπατάλης των έργων του Μουντιάλ. Θα μάθαινε ότι η εταιρεία αυτή με 4 θυγατρικές της, είναι μέσα στον κατάλογο των 10 εταιρειών που έκαναν τις μεγαλύτερες δωρεές στα πολιτικά κόμματα. Θα μάθαινε ότι η εταιρεία αυτή, πήρε σαν αντάλλαγμα στις προεκλογικές της δωρεές το 10% του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων της κυβέρνησης, ύψους 300 δισ.


ΘΑ ΜAΘΑΙΝΕ για την ανακοίνωση του συμβουλίου των καρδιναλίων της Καθολικής Εκκλησίας της Βραζιλίας που κατηγορεί με σκληρή γλώσσα την κυβέρνηση για τη σπατάλη, τη διαφθορά, για περιβαλλοντικά εγκλήματα εις βάρος των ιθαγενών πληθυσμών, για προκλητική αδιαφορία στους φτωχούς και αδύναμους ενώ κάνει λόγο για την πληγή της παιδικής πορνείας που θα σημειώσει έξαρση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν το έψαχνε λίγο ο ξερόλας αρθρογράφος, θα μάθαινε πως δεν υπάρχει ποδόσφαιρο των πλουσίων και ποδόσφαιρο των φτωχών, γιατί το παιχνίδι έχει τη δύναμη να τους ενώνει όλους. Η εκμετάλλευση του παιχνιδιού, τους χωρίζει. Βέβαια, τύποι σαν τον αρθρογράφο δεν έπαιξαν ποτέ ποδόσφαιρο για να καταλάβουν το παιχνίδι και τον συμβολισμό του «Παγκοσμίου Κυπέλλου» των φτωχών. Είναι από τους θεωρητικούς τύπου «καρεκλοκένταυρος Κολωνακίου» που έχουν πολύ χρόνο ελεύθερο και νομίζουν πως η κουλτούρα τους -τρομάρα τους- τους δίνει το δικαίωμα να κρίνουν αφ’ υψηλού, να προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς και να κάνουν επίδειξη ανοησίας. Οπως ο λαγός στο γνωστό ανέκδοτο, που όταν τον συνάντησε η τίγρη (έχοντας μάθει όσα έλεγε δεξιά και αριστερά) και τον ρώτησε τι κάνει, απάντησε «να, κομπολογάκι, καφεδάκι, λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα». Οσο για την τεκμηρίωση της πολιτικής του θέσης ότι «ο Μαρξισμός είναι η θρησκεία των βλακών και των τεμπέληδων» με αρθρογραφία του δικού του επιπέδου, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε «κι εσύ μαρξιστής, σύντροφε Στέφανε;».

ΖΗΤΙΕΤΑΙ ….

Ζητιέται περπατησιά λέφτερη,

άγνωστης κατεύθυνσης, αντρίκια,

γιομάτη περηφάνια και έπαρση αλλόκοτη.

Ζητιέται ανάσα ζεστή,

με ψιθύρους ονείρων φτιαγμένη,

βγαλμένη από μάνα μυριότεκνη

πριν τη στερνή τη γέννα.



Ζητιέται βλέμμα καθάριο

να ατενίζει πέρα ως πέρα,

από τ’ανταριασμένο πέλαο,

ίσαμε την αιώνια χιονισμένη κορφή

του πιο αψηλού βουνού

που ο αϊτός καταμεσής τη σκίζει.



Ζητιούνται χέρια με χαρακιές

ωσάν τη γης που σκίζεται στα διο

αλαφιασμένη να ρουφήξει

την τελευταία σταγόνα της άξαφνης μπόρας

μεστο μεσοκαλόκαιρο.



Ζητιέται τόπος να χορτάσει τα ορφανά

που πουτάνες πατρίδες αφήσαν νηστικά,

να μετράν μεστη ντροπή τα κόκαλα τους

πάνου απ τις πρησμένες κοιλίτσες τους.



Ζητιέται αγάπη ανώφελη, χωρίς προορισμό,

χωρίς ενόχους, μάταια σπλαχνική,

σε ένα κακοφορμισμένο γιομάτο

(υψηλούς) στόχους κόσμο.



Ζητιέται σύντροφος για ταξίδι μακρινό,

σε τόπους άμεμπτους, αλαργινούς,

φτιαγμένους μοναχά για μεγάλα παιδιά

με το βλέμμα στραμμένο στην ελπίδα.
http://anorthografies.net/

ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ;

 http://www.iskra.gr/index.php

ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Δεν πρόλαβε να τελειώσει ο ανασχηματισμός και τα τύμπανα του «πολέμου» ηχούν με δύναμη μέσα στην κυβέρνηση, μεταξύ και εντός των κυβερνητικών συνεταίρων.

Το «αντάρτικο» Λοβέρδου επικοινωνιακό ή όχι και το αλαλούμ με τους λαϊκιστές υπουργούς τύπου Ντινόπουλου, Γιακουμάτου, Βούλτεψη κλπ δημιουργούν μια εικόνα τραγέλαφου.

Ο Ανδ. Λοβέρδος, ένας από τους πιο φανατικούς μνημονιακούς και νεότευκτος υπουργός της κυβέρνησης, έφτασε στο σημείο να λέει ότι «δεν μπορεί να εφαρμόσει ένα προϋπολογισμό που δεν ψήφισε»! Την ίδια ώρα πυκνώνουν οι φωνές μέσα στην κυβέρνηση, που προσπαθούν να σπρώξουν μακρύτερα το «πικρό ποτήρι» της μνημονιακής δέσμευσης των 7.000 απολύσεων μέσα στο 2014, ενώ η τρόικα (κατά το Reuters) και ο Σόιμπλε απειλούν με τη μη χορήγηση των δόσεων Ιουνίου και Ιουλίου, αφού η κυβέρνηση μοιάζει να κρατά «καθυστέρηση» και στην προώθηση των προαπαιτούμενων.

Από την άλλη, ο Α. Σαμαράς κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει δεσμευτεί να προωθήσει κατακαλόκαιρο και μέσα στο φθινόπωρο και δεν χάνει ευκαιρία να το ρίχνει στην ρομαντική υποσχεσιολογία, με αιχμή αυτό που πονάει περισσότερο τις μεσαίες τάξεις: την ανακούφιση από τη φορολογία.

Είναι πολλοί στο κυβερνητικό στρατόπεδο που εισηγούνται πλέον επίμονα ότι, ανεξάρτητα από τη βρώμικη επιχείρηση συγκέντρωσης των «180» ή όχι, δεν υπάρχει για την κυβέρνηση κανένας άλλος δρόμος από την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και πως η κυβέρνηση πρέπει να παραπέμψει ό,τι μπορεί από τα επώδυνα μέτρα στο μέλλον, προκειμένου να επισπεύσει τις εθνικές εκλογές. Ακόμα και με μίνι κρίση με την τρόικα.

Ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει γρήγορα λένε ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, διότι ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος μας. Δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα ακόμα και με τους «180», παρά ακόμα περισσότερη λαϊκή κατακραυγή.

Άλλα κυβερνητικά στελέχη έλεγαν ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει με τίποτα ένα προεκλογικό παιχνίδι εξαγορών για την Προεδρική εκλογή και θα καταρρεύσει προτού ολοκληρώσει την κούρσα, αν ποτέ μπορεί βεβαίως να ολοκληρωθεί.

Συχνά, τα σχέδια επί χάρτου στην πολιτική σχίζονται από τις ίδιες τις εξελίξεις, οι οποίες σε περιόδους σαν κι αυτές που ζούμε είναι πολύ πιο θυελλώδεις και εκρηκτικές και από τα πιο ευφάνταστα σενάρια.

Η Αριστερά τούτες τις ώρες χρειάζεται μια πολύ μεγάλη ανασύνταξη μαζί με ένα νέο και φρέσκο ριζοσπαστισμό, προκειμένου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να προβεί σε μια δυναμική, σαρωτική αν είναι δυνατόν, αριστερή αντεπίθεση, πρώτα απ’ όλα με όρους κινήματος, κοινωνικών αγώνων και όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστης και ριζοσπαστικής προγραμματικής διεξόδου.

Αυτό που χρειάζεται όσο ποτέ η Αριστερά σήμερα δεν είναι ανοίγματα σε μια παρηκμασμένη, φθίνουσα και διαλυμένη «Κεντροαριστερά», Πασοκική ή μη, ούτε κεντροαριστερές «μεταγραφές» που θα την ταυτίζουν με το παλιό σκηνικό, αλλά μια πειστική ριζοσπαστική εναλλακτική εξόρμηση στην κοινωνία.

Οι συσχετισμοί στις ευρωεκλογές έσπασαν στην κοινωνία ένα «ταμπού». Η Αριστερά μετά την εκλογική πρωτιά μπορεί να αποκτήσει γρήγορα μια νέα δυναμική που θα την σηκώσει πολύ ψηλά. Μόνο που η δυναμική αυτή για να καταγραφεί στις εκλογές πρέπει να αναζητηθεί πριν μέσα στην κοινωνία. Αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα είναι εκείνα που σε κρίσιμες στιγμές αλλάζουν το ισοζύγιο στην πολιτική σε πολύ λίγο χρόνο.