'' Tο πάθος για τη λευτεριά....'' δεν είναι σύνθημα, είναι η αλήθεια
http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/
Νίκο, Μια Ανεπίδοτη Επιστολή...
Χαίρε Νίκο.
Επίτρεψέ μου τον ενικό.
Άλλωστε, ο πληθυντικός ενδεικνύει απόσταση κι εγώ όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα να είμαι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κοντά σου, να ζεσταθώ λίγο από την πνοή σου.
Πολλοί μίλησαν και έγραψαν για 'σένα αυτές τις τριάντα και μία μέρες, που εσύ ως απεργός πείνας έδινες την άνιση μάχη σου με το Κράτος και τους Θεσμικούς του Μηχανισμούς για να προασπίσεις ουσιαστικά το Αγαθό Της Ζωής και να ζητήσεις από τους εχθρούς σου να κάνουν αυτά για τα οποία άκοπα και με περίσσιο θράσος ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται:
Ζωή & Αξιοπρέπεια.
Τώρα, που όλα σε σχέση με την απεργία σου τελείωσαν (γιατί ποτέ δεν τελειώνει τίποτα εντελώς, αφού πάντα αφήνει τα σημάδια του πάνω μας), όσο πιό ομαλά γινόταν, θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα κι εγώ, όχι για να προσφέρω κάτι καινούργιο βέβαια, παρά μόνο γιατί αυθόρμητα ξεπηδούν από το μυαλό μου.
Εσύ βέβαια έδινες τον αγώνα σου, αλλά αυτός ο αγώνας είχε γίνει σχεδόν προσωπικός για πολύ κόσμο εδώ έξω.
Δεν λέω για όλους, γιατί ποτέ δεν είναι όλοι, σίγουρα όμως ήταν αρκετοί.
Πιστεύω όμως πως ούτε οι πολλοί ούτε οι αρκετοί νίκησαν μαζί σου.
Νομίζω ότι νίκησες μόνος σου και τώρα ίσως πολλοί θα προσπαθήσουν να βρουν εκλεκτικές "συγγένειες" μαζί σου για να νιώσουν τη συντροφικότητά σου και τη θαλπωρή της πράξης σου, αλλά, η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγοι έχουν την άγρια χαρά και το δικαίωμα να σε αποκαλούν σύντροφο και σίγουρα εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς.
Δε νιώθω ούτε ικανός ούτε αντάξιος για κάτι τέτοιο.
Να σου πω επίσης εξαρχής ότι δεν ταυτιζόμαστε ιδεολογικά, αλλά σίγουρα συμπλέουμε.
Και για να το θέσω σχηματικά και μάλλον σημειολογικά, αν όχι απλοϊκά:
Δε θα φώναζα "Ζήτω Η Αναρχία" αλλά "Ζήτω Ο Αναρχισμός".
Αν ποτέ συναντηθούμε, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για αυτούς τους δύο όρους, την εννοιολογική τους διάσταση, τις ομοιότητες και διαφορές τους, που είμαι σίγουρος ότι τις ξέρεις, αλλά πάντα η ανταλλαγή ειλικρινών επιχειρημάτων μεταξύ ιδεολογικά συμπλεόντων έχει το δικό της ενδιαφέρον.
Ας αφήσω όμως το θεωρητικό κομμάτι και να πάω στο πρακτικό.
Σε είχα σκεφθεί πολλές φορές να κάθεσαι μόνος σου στο δωμάτιο του νοσοκομείου, σωματικά αδύναμος μα πνευματικά πρόθυμος και ισχυρός.
Επίσης σκεφτόμουν την απορία των μπάτσων, αυτών που κάθε μέρα στέκονταν έξω από την πόρτα του δωματίου σου.
Ειδικά Νίκο αυτοί, ποτέ δε θα μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί έκανες αυτό που έκανες, αλλά δεν ξέρω γιατί, πάντως είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι θα ζήλευαν τη στάση σου, γιατί αυτοί μόνο εντολές μπορούν να δεχθούν και να δώσουν, δεν μπορούν να παράξουν ποιότητες, δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα.
Μόνο να το καταστέλλουν είναι ικανοί.
Μετά σκεφτόμουν την αγωνία των γονιών σου και την στάση τους όλο αυτό το διάστημα.
Λογικά, θα είσαι φοβερά υπερήφανος για αυτούς, δεν είναι "συνηθισμένοι" γονείς.
Τέλος, παρατηρούσα, γεμάτος απορία, όλο αυτό τον εσμό των επιχειρημάτων που κυκλοφορούσε στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ο θεός να τα κάνει...), αλλά και έξω από αυτά, στα καφενεία και στις δουλειές, σε συζητήσεις φίλων και γνωστών, και συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πόσο μικρόνοες και άψυχοι είμαστε, εμείς οι άνθρωποι μπροστά στους Ανθρώπους.
Δε θέλω να σου αναφέρω λεπτομέρειες, ίσως τις γνωρίζεις ήδη ή στις έχουν πει.
Πάντα Νίκο, όταν ο Ραϊχικός ανθρωπάκος έχει να αντιμετωπίσει τον Άνθρωπο ξεπετάγονται από μέσα του άλυτα σύνδρομα, που ποτέ δεν είχε αντιληφθεί ότι φώλιαζαν τόσο καλά κρυμμένα.
Οι ιδέες σε όπλισαν με υπομονή, επιμονή και πείσμα για να διεκδικήσεις τα αυτονόητα για όλους μας, ακόμα κι αν μερικοί δεν το αντελήφθησαν ή παριστάνουν ότι δεν το έκαναν και βρίσκουν φθηνές δικαιολογίες προσπαθώντας να καλύψουν την βαθιά ψυχική και κοινωνική τους έλλειψή.
Εκείνοι που πολεμάς είναι αδύναμοι, γιατί δεν έχουν ιδέες, εμφορούνται μόνο από εξουσιολαγνεία, που έχει καταστήσει τα μυαλά τους κενά οποιουδήποτε ουσιαστικού και παραγωγικού περιεχομένου.
Είναι Νεκροί.
Βρίσκεσαι μέσα σε εκείνους τους ανθρώπους, που έμειναν στην ιστορία για τη στάση τους απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και νίκησαν, γιατί πίστεψαν στο αλεξίσφαιρο των ιδεών τους.
Νίκο Ρωμανέ, σε ευχαριστώ, προσωπικά, για όσα μου δίδαξες αυτές τις μέρες της σκληρής δοκιμασίας σου.
Υποκλίνομαι.
Περιττο να πω ότι η ΝΙΚΗ που κινητοποίησε και ξύπνησε την πεθαμένη ελληνική κοινωνία είναι ΜΟΝΟ του Ρωμανού, όσο κι αν οι εμετικοί στην βουλή αλληλοσυγχαίρονται.
Τα σεβη μου για την πιο αξιοπρεπή ουσιαστική στάση, διαχωρίζοντας την θέση τους από την ηλιθιότητα του ποιο κόμμα λειτούργησε καλύτερα, στον Παφίλη και την Κωνσταντοπούλου.
Για τα υπόλοιπα θα χουμε να λέμε μας έδωσε μπόλικη δουλειά για το σπίτι και τους δρόμους ο Ρωμανος. ΒΑΘΕΙΑ ΑΝΑΣΑ
Παύλος
Τελικά, "μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς" έ;
