ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Eleni Konidari 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Στο καλαθάκι των «μη διεκπεραιωμένων» αναπαύονται: το παχυλό μπουγιουρντί της εφορίας, ο προηγούμενος ήδη «διακανονισμένος» λογαριασμός της ΔΕΗ που λήγει αύριο επ’ απειλή διακοπής του ρεύματος, ο λογαριασμός του ΟΤΕ, του νερού και του κινητού. Έχω να κάνω τακτικές ιατρικές εξετάσεις εδώ και δυο χρόνια, ο πονόδοντος περνά μόνος του, γράμματα διαβάζω ακόμα αν είναι από 10άρια και πάνω. Το αμάξι με το οποίο μεταφέρω το παιδί μου θέλει επειγόντως σέρβις και λίαν συντόμως ανανέωση ασφαλιστηρίου. Το παιδί μου δεν κάνει καμιά εξωσχολική δραστηριότητα – ευτυχώς γνωρίζω αγγλικά και του κάνω η ίδια στο σπίτι. Ρούχα του παίρνω από τους κινέζους και από δωρεές φίλων που έχουν μεγαλύτερα παιδιά. Εξυπακούεται ότι δεν πηγαίνω ποτέ κομμωτήριο, δεν αγοράζω ρούχα, παπούτσια ή οτιδήποτε άλλο, δεν κάνω πια δώρα σε φίλους και φέτος έκανα διακοπές στο σπίτι μου. Ευτυχώς τρώμε ακόμα κανονικά.

Επίσης, δηλώνω υπεύθυνα κύριε Πάγκαλε, ότι ουδέποτε συμμετείχα στο μεγάλο πάρτυ σας και όσα έφαγα τα δούλεψα μέχρι τελευταίας δεκάρας. Δουλεύω ανελλιπώς και άκρως ευσυνείδητα από τα 22 μου, από τα 26 στο δημόσιο από το οποίο δε δίστασα να παραιτηθώ ήδη μία φορά, δε συνωστίστηκα στους προθαλάμους κανενός παράγοντα για θεσούλες και εκδουλεύσεις (αντιθέτως συνωστίστηκα πολλές φορές για να διεκδικήσω ζητήματα της δουλειάς της οποίας ΑΥΤΟΙ υποτίθεται ότι ήταν οι πρώτοι θεματοφύλακες), δεν έζησα ποτέ με δανεικά και με πλαστικό χρήμα, δεν έπαιξα στο χρηματιστήριο, δεν πήρα μίζες, δε δούλεψα μαύρα, δεν πήρα ευρωπαϊκά πακέτα, δεν πήρα «δωράκια» και πάνω απ’ όλα δεν ψήφισα ποτέ κανέναν από το πρασινογάλαζο σκυλολόι. Συνεπώς την κοινωνική συνευθύνη να τη βάλετε εκεί που ξέρετε (στην ευρεία χορεία των φίλων σας από τους οποίους αντλείτε τις αντιλήψεις σας) γιατί εγώ είμαι στο απυρόβλητο και δεν έχω κανένα πρόβλημα να βάλω τον πρώτο λίθο.

Το δημόσιο μου χρωστά εδώ και δύο χρόνια περί το ένα χιλιάρικο εντατικά δουλεμένο κι είναι άγνωστο αν και πότε θα μου το καταβάλλει. Την Τετάρτη 18 και την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου έκανα την απεργία στην οποία συμμετείχε ο συνδικαλιστικός μου φορέας. Το κόψιμο από το μισθό θα είναι άμεσο – στο επόμενο δεκαπενθήμερο- κι όχι απλώς θα με τσούξει, αλλά θα με τσουρουφλίσει.

Εντούτοις ντρέπομαι. Ντρέπομαι που μια διήμερη απεργία είναι όλο κι όλο αυτό που μπορώ να κάνω για όλους τους άξιους συναδέλφους με γνώσεις, με φιλότιμο, με εργατικότητα που αυτή τη στιγμή είναι άνεργοι και περιμένουν να διοριστούν για 5 μήνες με τα ΚΟΧ για 490 ευρώ. Ντρέπομαι που η φρίκη μου για τους δολοφονημένους των φασιστών εκφράζεται ως αψηφησιά στο οικονομικό ζόρι. Ντρέπομαι ακόμα και για την ίδια την απεργία, γιατί είναι σαν να ζητάω έλεος από τους θύτες.

Το πράγμα μέσα μου έχει φτάσει όχι στο απροχώρητο, αλλά στο επέκεινα. Έπαψα να φοβάμαι μήπως με απολύσουν, μήπως πεινάσω, μήπως με περιποιηθούν σε καμιά γωνιά οι ναζί. Αν επιβιώσει το παιδί μου, ακόμα και αν δεν λάβει καμιά μόρφωση όπως σφοδρά το επιδιώκει η πολιτεία, ακόμα κι αν ζήσει μια φτωχή και στερημένη από ερεθίσματα παιδική ηλικία, αυτό με το οποίο μπορώ να το προικίσω και θα το προικίσω είναι η υπερηφάνεια: δε θα επιτρέψω να ντρέπεται για μένα και κατ’ επέκταση για τον εαυτό του. Δηλώνω υπεύθυνα ότι η ανοχή μου προς όλους εκείνους που περιφρουρούν το τίποτά τους με ζήλο είναι μηδενική, καθώς τους καθιστώ υπεύθυνους για όλα όσα υφίσταμαι ερήμην καθώς και για την καταστροφή της ζωής αμέτρητων συνανθρώπων μου η οποία φτάνει ως και τη φυσική τους εξόντωση. Είμαι πλέον σε ανοιχτό πόλεμο μαζί τους. Και ξέρω ότι δεν είμαι μόνη.