Από το μάτι του πρωθυπουργού... στο μάτι του αναρχικού αγωνιστή.

Από το μάτι του πρωθυπουργού... στο μάτι του αναρχικού αγωνιστή. Του Κάιν


Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/FosPhotos

...Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται απ' τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα. Θα πλησιάσουμε. Θ' αρχίσουμε πάλι. Να μια φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι! Οι «σαν κι εμάς»... (Οδυσσέας Ιωάννου)

Μετά τη φασιστική πολιτική εκτέλεση του Παύλου Φύσσα ακολούθησε η αστυνομική βία στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο και η τύφλωση του διαδηλωτή Γαβριήλ Α. Από δακρυγόνο σε ευθεία δολοφονική βολή. 

Αλήθεια, πώς είναι η υπόλοιπη ζωή χωρίς μάτι, με τη μισή σου όραση βγαλμένη με Βία, από μια Βία που «καταδικάζει τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται», χωρίς όμως ποτέ να καταδικάζει την βασανιστική ατέλειωτη δική της βία. Αλήθεια, πώς είναι να χάνεις το ένα σου μάτι από το «κανονάκι» της σχολής Μελίστα και Κορκονέα (και βέβαια δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί της ίδιας «σχολής» και φασίστες) στις 18/9/2013 διαδηλώνοντας στο Κερατσίνι για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι ενός σφαγέα της Μαύρης Αυγής; Πού βρίσκεις αντοχές τρέχοντας με αφόρητους πόνους στους διαδρόμους του Τζάνειου με το μάτι στα χέρια σου και γύρω άλλους 31 με σπασμένα κεφάλια;

Αλήθεια, πώς κρύβεται η Βία του «συνταγματικού τόξου», της «δημοκρατίας που δεν εκδικείται», η καρακοσμάρα και η ελαφρότητα των «προοδευτικών» γραφιάδων και του καλλιτεχνικού-διανοούμενου (;) καφενέ που σαπίζουν ρεμβάζοντας «ήρεμα κι απλά» πάνω από τα λουτρά της Κρατικής Βίας, βουβοί, ασάλευτοι κι αμέτοχοι;

Αλήθεια, πώς λέγεται το γεμάτο υποκρισία δάκρυ συγκίνησης και το ενδιαφέρον που εξαντλείται στην ανθρώπινη (πράγματι) πάντα πλευρά του υπαρκτού κινδύνου για το δεξί μάτι του Αντώνη Σαμαρά, ενώ για τη διάλυση του δεξιού ματιού ενός διαδηλωτή, οι κάμερες, τα μάτια και τα μολύβια κοιτάζουν βουβά έναν μήνα τώρα;

Γαβριήλ Α., αναρχικός αγωνιστής. Από τις 18/9/2013, τυφλός στο δεξί του μάτι και ένα (ακόμη) πολιτικό έγκλημα χωρίς τιμωρία. Κρατήστε στα ορθάνοιχτα μάτια σας, της δικής σας πραγματικής Δημοκρατίας και Ευαισθησίας, την εικόνα ενός ματιού που χύνεται στην άσφαλτο από τα νόμιμα τάγματα εφόδου της ολιγαρχίας που με τον παραλογισμό και την αλαζονεία της λειτουργεί ως προθάλαμος του ναζισμού και μιας νέας μετεμφυλιακής εποχής Τεράτων που αναζητεί «θεωρίες των άκρων» για να «ξεπλυθεί» στις οθόνες ως «εγγυήτρια δημοκρατίας, σταθερότητας και ομαλότητας».

Που έχει ως σήμα και ταυτότητα κρότου-λάμψης και δακρυγόνα σε ευθεία βολή αδειάζοντας την κοινωνία από δικαιώματα, εργασία, δημόσια υγεία, παιδεία, ευκαιρίες, όνειρα και πολιτισμό.

Πόση ακόμη νομιμοποίηση και θεσμοποίηση της Πολιτικής Βίας από το πλέον παρακμιακό ψευτοπατριωτικό κυβερνητικό μόρφωμα μπορούν να αντέξουν τα μάτια όλων μας μπροστά στην παρέλαση τρομοκρατίας και βιολαγνείας του «Κράτους δικαίου»;

Τώρα ο Γαβριήλ Α. σε χειρότερη θέση από τα πολλά άλλα θύματα της αστυνομική κτηνωδίας, χωρίς το ένα του μάτι – υπόθεση που έπρεπε να είναι στην κορυφή της πολιτικής ανάδειξης και καταγγελίας βρίσκεται προκλητικά έξω από την «ατζέντα της επικαιρότητας», στη σύμφωνη συνένοχη σιωπή που συνδέει Κατεχάκη, Μαξίμου, Ιπποκράτους και τηλεοπτική αγορά.

Μένει μόνο σε εμάς που είμαστε έξω απ' τον κύκλο αυτής της σιωπής να τον στηρίξουμε, άλλους εκτός από εμάς ο αδερφός μας δεν έχει για να προβάλουμε το θέμα του και να τον στηρίξουμε οικονομικά και ψυχολογικά!

Σύντροφε και συντρόφισσα στην καθημερινή εξαθλίωση και καταπίεση, μπορεί να διαφωνείς μαζί μου σε όλα, μπορεί οι «μορφωμένοι δάσκαλοι» της εξουσίας να σε έχουν «διδάξει» πως είμαι εγώ ο «εσωτερικός εχθρός» σου, ο «τρομοκράτης», ο «εμπρηστής της Μαρφίν», ο «μπαχαλάκιας», το «άλλο άκρο». Μπορεί με τα λάθη μου από πολιτικό ναρκισσισμό και εγωκεντρισμό να βοήθησα κι εγώ να είσαι απέναντί μου κι όχι δίπλα μου. Δεν γίνεται όμως το μάτι ενός ανθρώπου που χάθηκε από τη φασιστική Βία να μη μας ενώνει, έστω αυτό! Αυτός ο αγώνας είναι για τα μάτια των δικών μας παιδιών, για να συνεχίσουν να κοιτάζουν τον ουρανό και το φως ενός καλύτερου Κόσμου. Εκεί που τα μάτια δεν θα κινδυνεύουν από τις βολές της εξουσιαστικής βαρβαρότητας.

Ο Γαβριήλ Α. όλα αυτά τα χρόνια δραστηριοποιήθηκε στον δρόμο και έκανε πράξη κάθε στιγμή τις ιδέες του και την αγάπη του για την αξία της ζωής.

Νύχτα-μέρα για τους πεινασμένους, τους άστεγους, τους πεσμένους, τους αποκλεισμένους, τους «αριθμούς» που καταρρέουν κάτω από τη Βία «της αναδιάρθρωσης της χώρας». Εχει ανάγκη την αλληλεγγύη μας, τώρα που οι γιατροί προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορούν «αν σώζεται» κι έχει μπροστά του να αντιμετωπίσει πολυδάπανη χειρουργική περιπέτεια, φαρμακευτική αγωγή και νοσηλευτικά έξοδα.

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν), μεμονωμένο άτομο από το Αναρχικό Κίνημα via Εφημερίδα των Συντακτών