Κόκαλα έχει αυτή η επανάσταση;
Από δω την ψήνουμε, από κει τη μαγειρεύουμε, ωμή παραμένει. Και να, τώρα θα παραιτηθούν, και να, τώρα θα φύγουν με τα ελικόπτερα, και να, τώρα θα μπούμε στα ανάκτορα και θα τους χώσουμε το παντεσπάνι στον πρωκτό, και να, τώρα θα τους ρίξουμε δυο μούντζες φωνάζοντάς τους κλέφτες και θα τους κλάσουμε μια μάντρα όρχεις.
Όρχεις. (Μου αρέσω όταν χρησιμοποιώ λόγο ακαδημαϊκό). Τίποτα δε θα κάνουμε. Αφού δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα, δεν έχουμε και πολλές ελπίδες. Εκτός κι αν ξεσηκωθούν οι αστοί και κάψουνε τα Prada τους οι κυρίες και σπάσουνε τα Rolex τους οι κύριοι και στη συνέχεια πυρπολήσουν τα Cayenne τους σε δημόσια τελετή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τους αβάσταχτους φόρους (των διακοσίων περίπου ευρώ, εκτιμώ).
Την περιμένουμε χρόνια αυτή την επανάσταση, γνωρίζοντας ότι, ως γνήσιοι Έλληνες, θα καταλήξουμε και πάλι σε λαμόγια που θα μας παίζουν. Ωστόσο τη θεωρώ αναγκαία, αφού είναι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε από τα αρχιλαμόγια. Για μετά, βλέπουμε. Όμως αυτό το θέμα ίσως να αναλύσω μια άλλη φορά. Τώρα άλλο με απασχολεί: Γιατί τόσα χρόνια τη μαγειρεύουμε χωρίς αποτέλεσμα; Τόσες εκπομπές μαγειρικής στην ελληνική τηλεόραση, ακόμη δε μάθαμε να μαγειρεύουμε;
Δε θα πω ότι ξεκίνησε με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Θα προσπεράσω τα χρόνια της άγριας αστυνόμευσης μόνο για «κακά παιδιά» την ώρα που δίπλα σε λήστευαν. Θα ξεκινήσω από τον Γιωργάκη και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Α, άλλος το είπε αυτό; Και τι; Δεν έχουμε ελπίδα να το ακούσουμε κι από το στόμα του Σαμαρά; Τόσες και τόσες πεολειχίες μας είπε, σ’ αυτό θα κολλήσει; Τέλος πάντων, ούτε αυτό είναι το θέμα μου και κάτι πρέπει να κάνω για να σταματήσω να περεκτρέπομαι.
Έλεγα λοιπόν ότι ξεκινήσαμε να χρησιμοποιούμε την επανάσταση ως σκέψη, από τότε που μας ανακοίνωσε το κακό χαμπέρι ο Γιωργάκης και μετά πήρε τα λεφτά του και εξαφανίστηκε. Μετά βγήκαμε στους δρόμους ως αγανακτισμένοι. Η αγανάκτηση περιοριζόταν στα παιχνίδια με τα λέιζερ, στα συνθήματα και στα βρισίδια έξω από τη Βουλή. Δεν εξελίχθηκε σε επανάσταση. Προτίμησε να εξελιχθεί σε διακοπές.
Μετά, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι άρχισαν να απολύονται αβέρτα. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες άρχισαν να κλείνουν τα μαγαζάκια τους. Αντί να συνεργαστούν και να το γυρίσουν στην αλληλέγγυα οικονομία, το φόβο και τον τρόμο του κεφαλαιοκρατικού τέρατος, κάθονται κάτω από το τέρας και το παρακαλούν να μην τους ποδοπατήσει. Ε, περιμένεις επανάσταση από αυτόν τον καημενούλη;
Έπρεπε να κλονιστεί η θέση των δημοσίων υπαλλήλων για να ξεκινήσει αυτή η ρημάδα. Έπρεπε να έρθουν τα πάνω κάτω σε υγεία και πανεπιστήμια, για να κουνηθούν κάποιοι. Έπρεπε να κλείσει η ΕΡΤ για να κουνηθούμε. Να πάμε σε καμιά συναυλία συμπαράστασης, να ξεσκάσουμε κι εμείς, βρε αδερφέ.
Και πάλι το θέμα μου δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και αν η μονιμότητά τους δεν έχει επηρεάσει τη νοοτροπία τους, καλά κάνουν και βρίσκονται εκεί που βρίσκονται (αν και έχω συναντήσει ιδιωτικούς υπαλλήλους που η λέξη «ιδιώτης» με την κακή την έννοια, τους ταιριάζει απόλυτα). Απλώς είχα την εντύπωση πως όταν κλονιστεί το δημόσιο, θα γίνει η επανάσταση. Έστω, ότι δε θα μείνουμε στις συναυλίες.
Φαίνεται πως το τέρας δε χαμπαριάζει από καταλήψεις, απεργίες διαρκείας ή κλειστά πανεπιστήμια. Δεν το ενδιαφέρει αν δε λειτουργεί τίποτα σ’ αυτή τη χώρα. Ίσως και να το βολεύει. Ίσως θα τα προτιμούσε κλειστά. Να μην πληρώνει κιόλας. Το τέρας ενδιαφέρεται μόνο για το χρήμα. Κι εμείς περιμένουμε να συγκινηθεί που διαλύεται η παιδεία ή η υγεία. Περιμένουμε να καταλάβει ότι είναι ανήθικη η αντικατάσταση της ΕΡΤ με αυτό το καθεστωτικό σκατό και πως δε θα ξέρει πού να πάει να χωθεί να κρύψει την ντροπή του. Είμαστε για κλάματα.
Ζήσαμε άλλο ένα «εδώ Πολυτεχνείο» χωρίς τανκς, αλλά με διμοιρίες να μπουκάρουν σε χώρο κατάληψης και να μπουζουριάζουν όχι τίποτα τρομοκράτες, αλλά πρώην εργαζόμενους που χάσανε τη δουλειά τους. Το βρήκαμε αισχρό, αλλά όχι αρκετό ώστε να ψηθεί επιτέλους αυτή η επανάσταση.
Προφανώς η επανάσταση έχει κόκαλα και λέγονται αστοί. Είναι οι μόνοι που έμειναν όρθιοι από αυτή την κρίση. Ίσως και να τους βγήκε σε καλό. Ε, από αυτούς θα γίνει η επανάσταση γιατί η πλέμπα (που πλέον εκεί ανήκει ακόμη και η μεσαία τάξη) έχει φτάσει στο σημείο να βολεύεται στην αθλιότητά της.
Επανάσταση που θα φέρει κάτι άλλο, δεν ξέρουμε τι αλλά χειρότερο δε θα είναι, θα γίνει μόνο όταν βγει κάποιος τύπος και πει «πάρτε κύριοι το ελικόπτερό μου, να ξεκουμπιστείτε, μπας και πάρουμε ανάσα σ’ αυτόν τον τόπο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου