Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Titsa Tsimara

Ακούω τόσες μέρες τις ατέλειωτες συζητήσεις για το τι θα συμβεί αν κάνουν απεργία οι καθηγητές. Θα είναι τραγικό για τους μαθητές. Θα πέσει έξω αυτό το υπέροχο σχολείο που μόνο του πρόβλημα είναι η απεργία των καθηγητών. Μεγαλόστομες, πομπώδεις κουβέντες του είδους «το μέλλον των παιδιών που υπονομεύεται» «η μόρφωσή τους». Διαμαρτυρίες για τους γονείς που τι θα κάνουν αν δεν πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. Μέχρι και για το ιδιαίτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι άνεργοι γονείς, γιατί τι θα κάνουν με τα παιδιά στο σπίτι... Οκ. Μισό λεπτό. Να βάλω τα γέλια ή να κλάψω με όλη αυτή την υποκρισία.. Να βάλω τα γέλια ή να κλάψω κοιτάζοντας όλες αυτές τις απίστευτες σκηνές πρόζας από κάθε είδους θεατρίνους... Μιλάμε για την παιδεία στην Ελλάδα. Μιλάμε για την παιδεία που είναι υποχρεωτικό το φροντιστήριο. Κάτι σαν φυσικό επακόλουθο ας πούμε της μόρφωσης. Έχω μάθει τόσα πολλά στο σχολείο, είμαι τόσο καλά προετοιμασμένος και λέω να κάνω και 40 ώρες τη βδομάδα φροντιστήρια μπας και περάσω στην ανωτάτη κοροϊδευτική που θα μου δώσει τόσες ευκαιρίες στο μέλλον μου... Μιλάμε για μια παιδεία κατευθυνόμενη, στείρα, απόλυτο όργανο των εκάστοτε κυβερνήσεων, δηλαδή όλων αυτών των κυβερνήσεων που όπως είδαμε είχαν ειδικότητα το κλέψιμο, την απατεωνιά, τη μηδενική τσίπα επάνω τους, το φιλοτομαρισμό, την επιδειξιμανία και το πνευματικό επίπεδο φυλάρχων τριτοκοσμικής μπατανίας. Μια ελάχιστη αξιοπρέπεια, μία ελάχιστη μόρφωση, καλλιέργεια να υπήρχε, ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ και ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ μαζί με ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, θα έπρεπε να είναι ΕΠ’ΑΟΡΙΣΤΟΝ σε συνεχείς κινητοποιήσεις. Όχι για λεφτά, όχι για χαρτιά και σφραγίδες, όχι για τίτλους και πτυχία, όχι για να ικανοποιήσει η κάθε κατηγορία τις ανάγκες της, αλλά.. Γιατί το ΥΨΙΣΤΟ ΑΓΑΘΟ μαζί με την Υγεία σε μια πολιτεία είναι Η ΠΑΙΔΕΙΑ. Είναι ένα φυτώριο που θα καθορίσει την εικόνα ολόκληρη της κοινωνίας. Θα καθορίσει τη τύχη ολόκληρου του λαού και της χώρας το τι βγαίνει από εκεί μέσα. Η παιδεία δεν είναι η προσωπική ικανοποίηση μιας φιλοδοξίας, η μονομερής και καθορισμένη μόρφωση για να ζυγίσεις πόσα φράγκα θα βγάλεις και πόσο βολεμένος θα γίνεις στη ζωή σου. Γι΄αυτό ακριβώς το λόγο, φοβούνται μια άλλη παιδεία, μια άλλη παιδεία που να μην είναι ένα ακόμα δόγμα του συστήματος, ένα copy paste των αναγκών του συστήματος, και των ανθρώπων που θέλει να εκπαιδεύσει για να το εξυπηρετούν, με μοναδική εξαίρεση εκείνους τους μη υπαλλήλους (δεν ξέρω πόσοι είναι πια) δασκάλους, καθηγητές που προσπαθούν μέσα από αυτό το απόλυτα προβλέψιμο εκπαιδευτικό σύστημα, να δώσουν το δικό τους τόνο, τη δική τους έμπνευση, όπου και όπως μπορούν, έστω κι αν τους ακούσουν ένα ή δυο παιδιά που άσχετα αν όλα είναι εναντίον τους ελπίζουν ακόμα στη γνώση... Τους ονομάζω ήρωες... Κι είμαι σίγουρη πως θα υπήρχαν πολλοί περισσότεροι, αν δεν ήταν δεμένα τα χέρια τους μέσα σ΄ αυτή τη κονσερβοποιημένη δουλειά που υποχρεώνονται να κάνουν. Πόσοι δάσκαλοι ξεκίνησαν όχι γιατί δεν πέρασαν κάπου αλλού, όχι για ένα διορισμό, αλλά γιατί ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ αυτό που έκαναν αληθινά. Τους γνωρίσαμε όλοι, σε όποια κι εποχή να κάναμε σχολείο. Ήταν εκείνη η αγαπημένη δασκάλα που νοιώθαμε την αγάπη της. Ήταν εκείνος ο καθηγητής που μιλούσε υπέροχα. Ο άλλος ο ανυπότακτος που τον καλούσαν όλο για υποδείξεις στη διεύθυνση. Εκείνος που τα έβαζε με ανεγκέφαλους γονείς ρισκάροντας μόνιμα να είναι ο όχι και τόσο της προκοπής.. Τι είναι η μόρφωση στην ουσιαστική της έννοια? ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ. Η γνώση που θα καθορίσει αν αύριο θα υπάρχουν πολίτες καλλιεργημένοι, με ισχυρές γνώσεις, ισχυρά εφόδια, αν θα υπάρχει δυνατότητα οι άνθρωποι να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους, να καθορίσουν τη ζωή τους με πρότυπα αξιών, με πολιτισμό, με ήθος, ή αντίθετα θα γίνει ένα φυτώριο όπου θα φυτρώσουν όλα εκείνα που στο μέλλον θα καθορίσουν συμφορές, σκοταδισμό, σκλαβιά. Μήπως η βαρβαρότητα, η καφρίλα, η εγκληματικότητα, η ενασχόληση με τα φτηνιάρικα πράγματα, η επιδερμική αντιμετώπιση της ζωής είναι γονιδιακό θέμα? Είναι κάποια ειδική ράτσα η καφρίλα? Ο τραμπούκος, ο μπράβος, ο υποταγμένος, ο ψεύτης, ο κλέφτης, ο απατεώνας, το λαμόγιο, ο φιλοτομαριστής είναι ασθένεια? Η μήπως είναι απλά έλλειψη παιδείας.... Η παιδεία δεν είναι φαί, δεν ζυγίζεται με το ζύγι, δεν αγοράζεται σε πακέτα, δεν νοικιάζεται ούτε μεταβιβάζεται. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Την αποδέσμευση του ανθρώπου από το συνεχές συναίσθημα κατωτερότητας, απαξίωσης, ζήλειας, βαρβαρότητας. Όταν κάποιος έχει όλα τα εφόδια της γνώσης και παραμείνει ένας κάφρος ένα κενό δοχείο, τότε μόνο μπορούμε να πούμε πως είναι καθίκι με τη βούλα από τη κούνια του . Αλλά ποιος μπορεί να το πει για τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που στερούνται συνέχεια τη δυνατότητα να δοκιμάσουν τον εαυτό τους στο πραγματικό πεδίο της γνώσης. Ποιος θα κατηγορήσει όλα αυτά τα παιδιά που δεν δίνουν καρπούς, δεν δημιουργούν αλλά μόνο ακολουθούν σαν πρόβατα όποιον πονηρό τα πείσει για το οτιδήποτε, αφού δεν είχαν το σπόρο για να δούμε τι θα συνέβαινε τότε... Σχολείο που να προσφέρει ουσιαστική γνώση. ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ. Καθηγητές που να επιτελούν λειτούργημα και να είναι ερωτευμένοι με αυτό το λειτούργημά τους. Συστήματα που να γοητεύουν, να ξυπνάνε τη φλόγα μέσα στα παιδιά, τη δίψα για μόρφωση. Παιδιά που να μάθουν να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντικό είναι αυτό το κομμάτι της ζωής τους, όχι για να βρουν μια δουλειά, όχι για να κάνουν φράγκα, ή έστω να εκπληρώσουν ένα κάποιο όνειρο, αλλά να συνειδητοποιήσουν ΠΩΣ ΟΛΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΗ . Γιατί αυτή ανοίγει όλο το σύμπαν. Το μεγάλο σύμπαν και όχι την μικρή γωνιά που χωράνε οι πατούσες. Αυτό το εργαλείο, αυτό το όπλο, δεν έπρεπε ποτέ να το μάθουν οι απλοί νοικοκυραίοι αυτού του κόσμου. Ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά. Αυτό το εργαλείο έπρεπε πάντα να είναι φασόν φτιαγμένο έτσι ώστε να αισθάνονται περήφανοι οι γονείς πως τάχα μορφώνουν τα παιδιά τους και τα παιδιά να αισθάνονται πως το περισσότερο που μπορούν να φτάσουν είναι να διοριστούν σε μια δουλειά που να έχει καλά λεφτά. Δεν είναι τυχαίο πως γελάνε όλοι σαν ηλίθιοι όταν ένα παιδί εκφράζει να κάνει κάτι που βγαίνει από τα στάνταρ της επιτυχίας. Γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, καθηγητής, αρχιτέκτονας. Πόση υποστήριξη εύρισκε ένα παιδί που θα ήθελε να ζωγραφίζει, να φτιάχνει κεραμικά, να γράφει μουσική, ποιήματα, να μελετήσει μια αρχαία γλώσσα, να γίνει χορευτής, να ασχοληθεί με τη καλλιέργεια από ραπανάκια ή να σκαλίζει ωραίες εικόνες στη πέτρα. Πόσο χωράει η φαντασία, η ευαισθησία, το μεράκι, η έμπνευση, το ονειροπόλημα, ο έρωτας, η ομορφιά, η φύση, σ ΄ αυτό το σύστημα που γεννάει συνεχώς νεκρούς ανθρώπους... Πέρασε πρώτα στις πανελλήνιες και μετά κάνεις και κιθάρα... Πάρε ένα χαρτί της προκοπής και μετά δεν κάνεις ότι θέλεις σαν χόμπυ... Διάβασε τώρα τα σος και τα βοηθήματα για να περάσεις σε μια σχολή της προκοπής κι όταν θα πετύχεις διάβαζε ότι θέλεις, τώρα δεν πρέπει να χάνεις χρόνο.. Οποιοσδήποτε διαμαρτυρηθεί για το οτιδήποτε ακόμα και για το ότι δεν είναι καλή η τυρόπιτα στα κυλικεία, στο χώρο της παιδείας , είμαι μαζί του. Γιατί πολύ απλά δεν θεωρώ αυτό το χώρο... παιδεία. Σκεφθείτε κάτι πραγματικά τραγικό. Κοιτάξτε πόσοι άνθρωποι ηλικιωμένοι, παππούδες μας, γιαγιάδες μας, πόσο μεράκι είχαν να μάθουν άσχετα με το τι κατάφεραν, πόσοι άνθρωποι που έβγαλαν μόνο το δημοτικό και ούτε, διάβαζαν ανελλιπώς εφημερίδα, αγοράζανε βιβλία στα παιδιά τους για να μορφωθούν, εγκυκλοπαίδειες που ήταν απαραίτητο εξάρτημα ακόμα και στα πιο φτωχά σπίτια. Γιατί? Γιατί αρκούσαν πέντε λέξεις που είχαν ακούσει από το δάσκαλο για να τους ακολουθούν όλη τους τη ζωή. Αν οι λέξεις αυτές ήταν διαμάντια, διαμάντια προσπαθούσαν να μαζέψουν στη ζωή τους. Αν οι λέξεις ήταν ανούσιες, δεν μπόρεσαν ποτέ να πλησιάσουν τα νοήματα. Πόσα παιδιά μορφώθηκαν με μια λάμπα πετρελαίου κι ένα ξεροκόμματο, πόσοι άνθρωποι πέθαναν με τη λαχτάρα και τη θλίψη πως δεν μπόρεσαν να βγάλουν ένα σχολείο. Κοιτάξτε τώρα τα σπίτια που έχουν τα πάντα. Πνιγμένα στην αφθονία κάθε είδους άνεσης. Χωρίς βιβλία. Με παιδιά που δεν μπαίνουν καν στο κόπο να διαβάσουν έστω κι ένα βιβλίο εκτός ύλης. Πόσοι πτυχιούχοι πιο αμόρφωτοι από τη γιαγιά μου που έβαζε την υπογραφή της με σταυρό και μου ζήταγε να της μάθω το αλφάβητο... Αναλογιστείτε λοιπόν αν πρέπει να παλέψουμε όλοι όσοι αφουγκραζόμαστε που είναι η πληγή μας, για να τη γιατρέψουμε. Και βλέπετε ποια γιατρειά ετοιμάζουν... Περικοπή στη μόρφωση, όχι σ΄ όλους, σ΄ αυτούς που περικόπηκε ο μισθός του πατέρα, σ΄ αυτούς που κόπηκε η θέρμανση, το ρεύμα, σ΄ αυτούς που κόβεται το φαϊ, σ ΄αυτούς που κόβονται τα φάρμακα... Το 2013, 21ος αιώνας, παιδιά όχι απλά δεν θα έχουν πρόσβαση στη γνώστη της ελιτ (που ανάθεμα και τι τη κάνει...) αλλά θα λιποθυμάνε στα σχολεία και θα σκέφτονται μόνο ένα πιάτο φαί κι ένα μεροκάματο να επιζήσουν...