Η ίδια η κοινωνία αν πραγματικά απεχθάνεται τους φασίστες και τον φασισμό πρέπει ν’ αντιδράσει χωρίς να ποντάρει σε κυβερνητική βοήθεια, χωρίς να περιμένει ότι το πρόβλημα θα το λύσει ένας νόμος.
Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει
Η χθεσινή δολοφονία ενός αντιφασίστα δεν ήταν το πρώτο εγκλημα της Χ.Α. (ενδεικτικά μόνο υπενθυμίζουμε και κάποια από τα υπόλοιπα εγκλήματα των φασιστών). Το νέο στοιχείο είναι ότι οι νεοναζί για πρώτη φορά επιτέθηκαν σε έλληνα αντιφασίστα με σκοπό να τον σκοτώσουν. Και δυστυχώς τα κατάφεραν. Υπό την πίεση των γεγονότων ακούγονται πάλι φωνές για την θέση της νεοναζιστικής οργάνωσης εκτός νόμου. Δηλώσεις που όποιες προθέσεις κι αν έχουν πραγματικά, δεν φαίνεται να έχουν κανένα πολιτικό βάθος.
Ας δούμε γιατί:
α) Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κανείς ότι η πιο αυταρχική και αντιλαϊκή κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα από τον καιρό της μεταπολίτευσης έχει την πολιτική βούληση να πράξει κάτι τέτοιο. Η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί και δεν θέλει να θέσει την Χ.Α. εκτός νόμου, αλλά, αντίθετα, όσο κι αν αυτή η προοπτική – σε μικροπολιτικό επίπεδο – υποτίθεται ότι θα βόλευε τα κόμματα που την απαρτίζουν (ή αυτά που θα μπορούσαν να συμμαχίσουν μελλοντικά σε μία Κυβέρνηση που θ’ αναλάβει να εφαρμόσει αντίστοιχες με τη σημερινή πολιτικές, δηλαδή, φτωχοποίηση με κάθε μέσο προς όφελος ελάχιστων και επιβολή της με ακραία καταστολή), επιθυμεί την ενδυνάμωσή της και την παγίωσή της ως “πολιτικού” παράγοντα. Η Χ.Α. είναι που, αντί γι’ αυτήν, υστεριάζει κατά των μεταναστών, που σπάει απεργίες, που στοχοποιεί κάθε είδους κοινωνικούς αγωνιστές, που λειτουργεί ως “φόβητρο”, ως μια αυτόκλητη ακροδεξιά θεια δίκη… Η Κυβέρνηση μπορεί να χαζεύει τάχα αμήχανη μπροστά στα έργα και τις ημέρες των φασιστών.
β) Η Χ.Α. άμεσα ή έμμεσα (στην δεύτερη περίπτωση ως “σκεπτικό”, ως “ιδεολογία”) πατάει ήδη γερά μέσα στις τρεις (συνταγματικές) εξουσίες: Συμμετέχει στην Βουλή, επηρεάζει τις προτάσεις νόμων και τις κυβερνητικές πρακτικές, ελέγχει άτυπα την ΕΛ.ΑΣ. (είναι γνωστό ότι πάνω από το 50% των αστυνομικών την στηρίζει ανοιχτά – πράγμα που όχι μόνο δεντρέπεται να δείξει αλλά αντίθετα, με κάθε ευκαιρία το διαλαλεί), ασκεί έστω ψυχολογική πίεση σε δικαστές όταν π.χ. μηνύει αντιφασίστες ή όταν υποστηρίζει (με το 7 % τω ψήφων της…) όσους βιαιοπραγούν κατά μεταναστών κλπ. Μάλιστα, όσον αφορά τη Ν.Δ. η οποία είναι λίγο -πολύ η Κυβέρνηση, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι έχει σε θέσεις κλειδιά, σε Υπουργεία κλπ. ακροδεξιά στελέχη: Δένδιας, Α.Γεωργιάδης, Βορίδης, Φ.Κρανιδιώτης, υιός Πλεύρης κ.α. είναι οι άνθρωποι που δίνουν τον ειδικο χαρακτήρα που έχει η σημερινή θλιβερή κουστωδία του κυβερνώντος κόμματος. Κοντά σ’ αυτούς και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που είναι γνωστός για τις ακροδεξιές θέσεις και τάσεις του διαχρονικά.
γ) Έχει αποκτήσει και αποκτά όλο και περισσότερο την υποστήριξη (με έμμεσες ή και πιο ευθείες αναφορές) δημσιογραφικών κύκλων και προβάλλεται από πολλά ΜΜΕ με διάφορους τρόπους (“γιατί όχι σε συνεργασία με μια πιο σοβαρή Χ.Α.” κ.α.).
δ) Η θέση εκτός νόμου της Χ.Α., ακόμα κι αν, παρά ταπαραπάνω, μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, θ’ άνοιγε μονομιάς το δρόμο για νομοθετική απαγόρευση αναρχικών και αριστερών οργανώσεων, στον βαθμό που δεν έχουν απαρνηθεί ρητά και “δια Καταστατικού” την ιδέα της επανάστασης. Το χαρτί των δύο άκρων είναι έτοιμο να παιχτεί και δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα παιχτεί, στην απίθανη περίπτωση που η εκφασισμένη Κυβέρνηση αποφάσιζε να προχωρήσει κατά της Χ.Α. με νομοθετικά μέτρα.
ε) Δεν είναι δυνατόν σε ένα τμήμα ελευθεριακών αγωνιστών να ζητάνε (ουσιαστικά : να πιστεύουν , να περιμένουν) ότι ο Νόμος θα λύσει ένα τόσο βαθύ και περίπλοκο πρόβλημα όπως αυτό του φασισμού. Ο ίδιος ο Buenaventura Durruti έλεγε ότι “Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία ξεγλιστρά από τα χέρια της, φέρνει τον φασισμό στο προσκήνιο προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της.” Και για όσους αντιφασίστες έχουν αλλεργία στα λόγια ενός επιφανούς αναρχικού, αρκεί να θυμίσουμε τα λόγια του Λένιν …” Φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε παρακμή”.
Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που συνηγορούν στον χαρακτηρισμό των φωνών που ζητάνε τη νομοθετική απαγόρευση της Χ.Α. ως τουλάχιστον απλοϊκών.
Αμέσως ανακύπτει το ερώτημα τί μπορούμε να κάνουμε τότε με την Χ.Α. και τους νεοναζί τραμπούκους τους.
Οι απαντήσεις είναι πολλές και είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές σε κάθε αντιφασίστα. Η ίδια η κοινωνία αν πραγματικά απεχθάνεται τους φασίστες και τον φασισμό πρέπει ν’ αντιδράσει χωρίς να ποντάρει σε κυβερνητική βοήθεια, χωρίς να περιμένει ότι το πρόβλημα θα το λύσει ένας νόμος. Για παράδειγμα, τι εμποδίζει τους αντιφασίστες ν’ αποκλείσουν τα κεντρικά γραφεία της Χ.Α. παρεμποδίζοντας κάθε δραστηριότητά της; Ποιός μπορεί να σταματήσει την άμεση και έμπρακτη απαξίωση οποιουδήποτε υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τους νεοναζί; Γιατί τους ανεχόμαστε στους χώρους εργασίας, στις πολυκατοικίες που μένουμε, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στα καφενεία, στους δρόμους; Κι αν κάποιος εμποδίσει τους αντιφασίστες, αν κάποιος εμποδίσει όλους εμάς από το αυτονόητο, που είναι ένα έμπρακτο, πολύπλευρο και εντελώς αποφασιστικό ‘Όχι”, στο φασισμό, τότε, ας δούμε ποιός είναι αυτός που θα το κάνει και πώς, κι ας βγάλουμε στη συνέχεια τα συμπεράσματά μας για το αν υπάρχει πραγματικά “πολιτική βούληση από την πλευρά της Κυβέρνησης” για λύση στο πρόβλημα της νεοναζιστικής Χ.Α. ώστε να καταστρώσουμε κι εμείς τις πραγματικά αποτελεσματικές στρατηγικές στη μάχη εναντίον του φασισμού…
Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει
Η χθεσινή δολοφονία ενός αντιφασίστα δεν ήταν το πρώτο εγκλημα της Χ.Α. (ενδεικτικά μόνο υπενθυμίζουμε και κάποια από τα υπόλοιπα εγκλήματα των φασιστών). Το νέο στοιχείο είναι ότι οι νεοναζί για πρώτη φορά επιτέθηκαν σε έλληνα αντιφασίστα με σκοπό να τον σκοτώσουν. Και δυστυχώς τα κατάφεραν. Υπό την πίεση των γεγονότων ακούγονται πάλι φωνές για την θέση της νεοναζιστικής οργάνωσης εκτός νόμου. Δηλώσεις που όποιες προθέσεις κι αν έχουν πραγματικά, δεν φαίνεται να έχουν κανένα πολιτικό βάθος.
Ας δούμε γιατί:
α) Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κανείς ότι η πιο αυταρχική και αντιλαϊκή κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα από τον καιρό της μεταπολίτευσης έχει την πολιτική βούληση να πράξει κάτι τέτοιο. Η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί και δεν θέλει να θέσει την Χ.Α. εκτός νόμου, αλλά, αντίθετα, όσο κι αν αυτή η προοπτική – σε μικροπολιτικό επίπεδο – υποτίθεται ότι θα βόλευε τα κόμματα που την απαρτίζουν (ή αυτά που θα μπορούσαν να συμμαχίσουν μελλοντικά σε μία Κυβέρνηση που θ’ αναλάβει να εφαρμόσει αντίστοιχες με τη σημερινή πολιτικές, δηλαδή, φτωχοποίηση με κάθε μέσο προς όφελος ελάχιστων και επιβολή της με ακραία καταστολή), επιθυμεί την ενδυνάμωσή της και την παγίωσή της ως “πολιτικού” παράγοντα. Η Χ.Α. είναι που, αντί γι’ αυτήν, υστεριάζει κατά των μεταναστών, που σπάει απεργίες, που στοχοποιεί κάθε είδους κοινωνικούς αγωνιστές, που λειτουργεί ως “φόβητρο”, ως μια αυτόκλητη ακροδεξιά θεια δίκη… Η Κυβέρνηση μπορεί να χαζεύει τάχα αμήχανη μπροστά στα έργα και τις ημέρες των φασιστών.
β) Η Χ.Α. άμεσα ή έμμεσα (στην δεύτερη περίπτωση ως “σκεπτικό”, ως “ιδεολογία”) πατάει ήδη γερά μέσα στις τρεις (συνταγματικές) εξουσίες: Συμμετέχει στην Βουλή, επηρεάζει τις προτάσεις νόμων και τις κυβερνητικές πρακτικές, ελέγχει άτυπα την ΕΛ.ΑΣ. (είναι γνωστό ότι πάνω από το 50% των αστυνομικών την στηρίζει ανοιχτά – πράγμα που όχι μόνο δεντρέπεται να δείξει αλλά αντίθετα, με κάθε ευκαιρία το διαλαλεί), ασκεί έστω ψυχολογική πίεση σε δικαστές όταν π.χ. μηνύει αντιφασίστες ή όταν υποστηρίζει (με το 7 % τω ψήφων της…) όσους βιαιοπραγούν κατά μεταναστών κλπ. Μάλιστα, όσον αφορά τη Ν.Δ. η οποία είναι λίγο -πολύ η Κυβέρνηση, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι έχει σε θέσεις κλειδιά, σε Υπουργεία κλπ. ακροδεξιά στελέχη: Δένδιας, Α.Γεωργιάδης, Βορίδης, Φ.Κρανιδιώτης, υιός Πλεύρης κ.α. είναι οι άνθρωποι που δίνουν τον ειδικο χαρακτήρα που έχει η σημερινή θλιβερή κουστωδία του κυβερνώντος κόμματος. Κοντά σ’ αυτούς και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που είναι γνωστός για τις ακροδεξιές θέσεις και τάσεις του διαχρονικά.
γ) Έχει αποκτήσει και αποκτά όλο και περισσότερο την υποστήριξη (με έμμεσες ή και πιο ευθείες αναφορές) δημσιογραφικών κύκλων και προβάλλεται από πολλά ΜΜΕ με διάφορους τρόπους (“γιατί όχι σε συνεργασία με μια πιο σοβαρή Χ.Α.” κ.α.).
δ) Η θέση εκτός νόμου της Χ.Α., ακόμα κι αν, παρά ταπαραπάνω, μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, θ’ άνοιγε μονομιάς το δρόμο για νομοθετική απαγόρευση αναρχικών και αριστερών οργανώσεων, στον βαθμό που δεν έχουν απαρνηθεί ρητά και “δια Καταστατικού” την ιδέα της επανάστασης. Το χαρτί των δύο άκρων είναι έτοιμο να παιχτεί και δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα παιχτεί, στην απίθανη περίπτωση που η εκφασισμένη Κυβέρνηση αποφάσιζε να προχωρήσει κατά της Χ.Α. με νομοθετικά μέτρα.
ε) Δεν είναι δυνατόν σε ένα τμήμα ελευθεριακών αγωνιστών να ζητάνε (ουσιαστικά : να πιστεύουν , να περιμένουν) ότι ο Νόμος θα λύσει ένα τόσο βαθύ και περίπλοκο πρόβλημα όπως αυτό του φασισμού. Ο ίδιος ο Buenaventura Durruti έλεγε ότι “Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία ξεγλιστρά από τα χέρια της, φέρνει τον φασισμό στο προσκήνιο προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της.” Και για όσους αντιφασίστες έχουν αλλεργία στα λόγια ενός επιφανούς αναρχικού, αρκεί να θυμίσουμε τα λόγια του Λένιν …” Φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε παρακμή”.
Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που συνηγορούν στον χαρακτηρισμό των φωνών που ζητάνε τη νομοθετική απαγόρευση της Χ.Α. ως τουλάχιστον απλοϊκών.
Αμέσως ανακύπτει το ερώτημα τί μπορούμε να κάνουμε τότε με την Χ.Α. και τους νεοναζί τραμπούκους τους.
Οι απαντήσεις είναι πολλές και είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές σε κάθε αντιφασίστα. Η ίδια η κοινωνία αν πραγματικά απεχθάνεται τους φασίστες και τον φασισμό πρέπει ν’ αντιδράσει χωρίς να ποντάρει σε κυβερνητική βοήθεια, χωρίς να περιμένει ότι το πρόβλημα θα το λύσει ένας νόμος. Για παράδειγμα, τι εμποδίζει τους αντιφασίστες ν’ αποκλείσουν τα κεντρικά γραφεία της Χ.Α. παρεμποδίζοντας κάθε δραστηριότητά της; Ποιός μπορεί να σταματήσει την άμεση και έμπρακτη απαξίωση οποιουδήποτε υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τους νεοναζί; Γιατί τους ανεχόμαστε στους χώρους εργασίας, στις πολυκατοικίες που μένουμε, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στα καφενεία, στους δρόμους; Κι αν κάποιος εμποδίσει τους αντιφασίστες, αν κάποιος εμποδίσει όλους εμάς από το αυτονόητο, που είναι ένα έμπρακτο, πολύπλευρο και εντελώς αποφασιστικό ‘Όχι”, στο φασισμό, τότε, ας δούμε ποιός είναι αυτός που θα το κάνει και πώς, κι ας βγάλουμε στη συνέχεια τα συμπεράσματά μας για το αν υπάρχει πραγματικά “πολιτική βούληση από την πλευρά της Κυβέρνησης” για λύση στο πρόβλημα της νεοναζιστικής Χ.Α. ώστε να καταστρώσουμε κι εμείς τις πραγματικά αποτελεσματικές στρατηγικές στη μάχη εναντίον του φασισμού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου