3η Σεπτέμβρη...
Διαβάζω τα περιπαικτκά, χλευαστικά σχόλια για το πασοκ - λόγω γενεθλίων - και σκέφτομαι πόσο θλιβερή και καταστροφική κατάληξη είχε ένα κόμμα που το ακολούθησε το 48% του λαού το 1981 επειδή πίστεψε στις υποσχέσεις του για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση!
Ένας κόσμος που μπορεί να μην είχε ιδέα από σοσιαλισμό, ήθελε όμως να κλείσουν επιτέλους οι ανοιχτές πληγές του εμφυλίου και της χούντας, να σταματήσει η υποτέλεια στον ξένο παράγοντα, να εξυγιανθεί το κράτος, ένα σκληρά δεξιό κράτος που πήγαινε χέρι - χέρι με το παρακράτος και τον κομματικό συνδικαλισμό, να έχει ισότιμη δωρεάν πρόσβαση στην παιδεία και την δικαιοσύνη, δωρεάν υγεία, να πάρει δηλαδή επιτέλους την εξουσία στα χέρια του, κλείνοντας μια και καλή τους λογαριασμούς με το παρελθόν, για να μπορέσει επιτέλους να προχωρήσει μπροστά.
Το ακολούθησε κι ένας αριστερός κόσμος που είχε κουραστεί από τον διχασμό, τον χωροφύλακα στο κατόπι του, τον αποκλεισμό του από τη δημόσια ζωή, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τον χαρακτηρισμό του ως πολίτη β΄κατηγορίας επειδή ο ίδιος ή κάποιος δικός του ανήκε στην ηττημένη πλευρά του εμφυλίου, η μισή Ελλάδα δηλαδή.
Υπήρχε και μια τρίτη κατηγορία, οι συνήθεις αμοραλιστές, πολιτικοί τυχοδιώκτες, τα παράσιτα κάθε εξουσίας, που φρόντισαν εγκαίρως να μπουν στις τάξεις του. Ήταν οι λιγότεροι κι όμως σύντομα έγιναν η κυρίαρχη ομάδα που συν τω χρόνω το οδήγησαν - και για το ίδιο μικρό το κακό - αλλά οδήγησαν και την χώρα στον σημερινό ξεπεσμό.
Ας μην τα μηδενίζουμε όλα, στην αρχή τουλάχιστον έγιναν κάποια πολύ σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Όπως το ΕΣΥ, ο νόμος πλαίσιο για την παιδεία, ο νόμος για τον ανεξάρτητο συνδικαλισμό, ο νόμος για την ισότητα των δύο φίλων, δόθηκαν αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση και επιτέλους όλοι οι Έλληνες είχαν το ίδιο δικαίωμα στην στελέχωση του κράτους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Το σπουδαιότερο η κοινωνία απέκτησε όραμα, είδε με αισιοδοξία το μέλλον.
Στην αρχή, γιατί όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, ενθουσιαζόμαστε πολύ γρήγορα και το ίδιο γρήγορα τα παρατάμε, το κοινωνικό συμφέρον μετεξελίχθηκε σε οικογενειακό και ατομικό, η ενεργός λαίκή συμμετοχή στην ψήφο κάθε 3-4 χρόνια, ο αγώνας σε ήσσονα προσπάθεια, τα ορόματα για ισότητα, ισονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, στο όραμα του βολέματος, το δεξιό κράτος σε πασοκικό κράτος, η δεξιά διαπλοκή σε πασοκοδεξιά διαπλοκή, ο δεξιός συνδικαλισμός σε πασοκοδεξιό συνδικαλισμό και η χώρα μαζί με τις ελπίδες μας, τις ζωές μας πήγαν άπατες.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα επειδή σήμερα, είμαστε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε, για να μην πω και χειρότερα. Ο Σύριζα προβάλλει ως η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί, με δυσκολίες βεβαίως, να μας βγάλει από το τραγικό αδιέξοδο. Ας προσέξουμε όμως να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Ως πολίτες να ξεκαθαρίσουμε, πως δεν εξουσιοδοτούμε εν λευκώ κανέναν να χαράξει το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας, θα είμαστε μονίμως εκεί για να στηρίξουμε, αλλά και να κρίνουμε αυστηρά το έργο του.
Ας προσέξει και η ηγεσία του, οι πολιτικοί χαμαιλέοντες ήδη μπήκαν στην αυλή του, ας μην τους βάλει και στο κρεβάτι του. Δεν αντέχει ο τόπος άλλη διάψευση των ελπίδων του, άλλη απογοήτευση, άλλη ήττα.
Διαβάζω τα περιπαικτκά, χλευαστικά σχόλια για το πασοκ - λόγω γενεθλίων - και σκέφτομαι πόσο θλιβερή και καταστροφική κατάληξη είχε ένα κόμμα που το ακολούθησε το 48% του λαού το 1981 επειδή πίστεψε στις υποσχέσεις του για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση!
Ένας κόσμος που μπορεί να μην είχε ιδέα από σοσιαλισμό, ήθελε όμως να κλείσουν επιτέλους οι ανοιχτές πληγές του εμφυλίου και της χούντας, να σταματήσει η υποτέλεια στον ξένο παράγοντα, να εξυγιανθεί το κράτος, ένα σκληρά δεξιό κράτος που πήγαινε χέρι - χέρι με το παρακράτος και τον κομματικό συνδικαλισμό, να έχει ισότιμη δωρεάν πρόσβαση στην παιδεία και την δικαιοσύνη, δωρεάν υγεία, να πάρει δηλαδή επιτέλους την εξουσία στα χέρια του, κλείνοντας μια και καλή τους λογαριασμούς με το παρελθόν, για να μπορέσει επιτέλους να προχωρήσει μπροστά.
Το ακολούθησε κι ένας αριστερός κόσμος που είχε κουραστεί από τον διχασμό, τον χωροφύλακα στο κατόπι του, τον αποκλεισμό του από τη δημόσια ζωή, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τον χαρακτηρισμό του ως πολίτη β΄κατηγορίας επειδή ο ίδιος ή κάποιος δικός του ανήκε στην ηττημένη πλευρά του εμφυλίου, η μισή Ελλάδα δηλαδή.
Υπήρχε και μια τρίτη κατηγορία, οι συνήθεις αμοραλιστές, πολιτικοί τυχοδιώκτες, τα παράσιτα κάθε εξουσίας, που φρόντισαν εγκαίρως να μπουν στις τάξεις του. Ήταν οι λιγότεροι κι όμως σύντομα έγιναν η κυρίαρχη ομάδα που συν τω χρόνω το οδήγησαν - και για το ίδιο μικρό το κακό - αλλά οδήγησαν και την χώρα στον σημερινό ξεπεσμό.
Ας μην τα μηδενίζουμε όλα, στην αρχή τουλάχιστον έγιναν κάποια πολύ σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Όπως το ΕΣΥ, ο νόμος πλαίσιο για την παιδεία, ο νόμος για τον ανεξάρτητο συνδικαλισμό, ο νόμος για την ισότητα των δύο φίλων, δόθηκαν αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση και επιτέλους όλοι οι Έλληνες είχαν το ίδιο δικαίωμα στην στελέχωση του κράτους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Το σπουδαιότερο η κοινωνία απέκτησε όραμα, είδε με αισιοδοξία το μέλλον.
Στην αρχή, γιατί όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, ενθουσιαζόμαστε πολύ γρήγορα και το ίδιο γρήγορα τα παρατάμε, το κοινωνικό συμφέρον μετεξελίχθηκε σε οικογενειακό και ατομικό, η ενεργός λαίκή συμμετοχή στην ψήφο κάθε 3-4 χρόνια, ο αγώνας σε ήσσονα προσπάθεια, τα ορόματα για ισότητα, ισονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, στο όραμα του βολέματος, το δεξιό κράτος σε πασοκικό κράτος, η δεξιά διαπλοκή σε πασοκοδεξιά διαπλοκή, ο δεξιός συνδικαλισμός σε πασοκοδεξιό συνδικαλισμό και η χώρα μαζί με τις ελπίδες μας, τις ζωές μας πήγαν άπατες.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα επειδή σήμερα, είμαστε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε, για να μην πω και χειρότερα. Ο Σύριζα προβάλλει ως η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί, με δυσκολίες βεβαίως, να μας βγάλει από το τραγικό αδιέξοδο. Ας προσέξουμε όμως να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Ως πολίτες να ξεκαθαρίσουμε, πως δεν εξουσιοδοτούμε εν λευκώ κανέναν να χαράξει το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας, θα είμαστε μονίμως εκεί για να στηρίξουμε, αλλά και να κρίνουμε αυστηρά το έργο του.
Ας προσέξει και η ηγεσία του, οι πολιτικοί χαμαιλέοντες ήδη μπήκαν στην αυλή του, ας μην τους βάλει και στο κρεβάτι του. Δεν αντέχει ο τόπος άλλη διάψευση των ελπίδων του, άλλη απογοήτευση, άλλη ήττα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου